Głodni pomocy.

Witam,
Pomysł ten uważam za świetny! Kiedyś na zajęciach mieliśmy zaprezentować plan kampanii społecznej wybrałam temat Stop! zaburzeniom odżywiania – po zaprezentowaniu swojego pomysłu podczas dyskusji nad tematem- ku mojemu zaskoczeniu- usłyszałam że podobne programy już istnieją w szkołach i są prowadzone – niestety ja się z niczym takim nie spotkałam w sowim życiu, tematy narkotyków alkoholu, a nawet HIV i AIDS były częściej poruszane w gimnazjum i L.O. Później pan dr zapytał grupę studentów czy znają kogoś kto ma problemy z anoreksją lub bulimią lub/i kompulsywnym objadaniem się ? i tu kolejne zaskoczenie wszyscy zaprzeczyli…. Wówczas nie wytrzymałam i zapytałam: po czym poznać osobę chorą?? czy ma to wypisane na twarzy?? a później powiedziałam szczerze (pierwszy raz publicznie!) – Wszyscy znacie osobę, która ma bulimię i kompulsywnie się objada! Bo ja własnie mam ten problem! Wszyscy byli w szoku bo 1) nie jestem kościotrupem a po 2 ) że problem jest tak blisko
A teraz trochę o mnie: od 9 roku życia miałam niezdrowe podejście do jedzenia, a być może już wcześniej….. w wieku 16-17 lat doszła bulimia- nie wymiotowałam regularnie, nie kilka razy dziennie, ale co jakiś czas szczególnie jak stosowałam diety cud i głodówki puszczały mi hamulce i żarłam bez opamiętania a później „przebudzenie z amoku” wyrzuty sumienia …eh -NIE DZIEŃ W DZIEŃ NIE PO KAŻDYM POSIŁKU- sprawiło, że się oszukiwałam, że to nie TO…. a jednak… Teraz mam 28 lat a waga wskazuje 120 kg- monstum – nie radzę sobie! choć codziennie budzę się „na diecie” że koniec z obżeraniem i trzymam się do godziny 17 …. brak mi sił… Długo zbierałam się w sobie- chciałam do Ciebie napisać podzielić swoją historią, ale nie miałam odwagi… Dzisiaj nie mogę spać siedzę i czytam Twój blog – poprzez swoje doświadczenia jesteś mi bardzo bliska, choć się przecież nie znamy… A może wręcz przeciwnie znamy się lepiej niż ktokolwiek inny w naszym otoczeniu….