Ból to nie cierpienie

Jak pogodzić się z tym co nas „spotyka”?
Nadarza się właśnie wspaniała okazja, aby podzielić się z Tobą moim sposobem na zawiedzione nadzieje, porażkę, niewypał i coś co absolutnie nie miało mieć miejsca, a jednak się stało. Wiesz o czym mówię?
Kiedy ostatnio czułaś się jak ofiara okrutnego losu, który z Ciebie kpi?
Ja kiedyś bardzo często, ostatnio – praktycznie nigdy.
Czy to dlatego, że moje życie jest teraz usłane różami i wszystko w nim idzie jak po maśle? Nie.
To dlatego że po prostu postanowiłam się tak nie czuć.

Podam przykład.
Właśnie przyjechałam do Warszawy w związku z promocją mojej najnowszej książki „Super Laska”. Codziennie mam zaplanowany jakiś wywiad, albo spotkanie – jest co robić.
Jednak perłą w koronie tych wszystkich działań promocyjnych, miał być wywiad w niedzielnym programie „Pytanie na Śniadanie”. Wiadomo – duży zasięg i jak by nie było – prestiż.

Bardzo na niego liczyłam.
Aby tu być zrezygnowałam nawet z połowy mojego ulubionego festiwalu, na który jeżdżę co roku, od niepamiętnych czasów. Ściągnęłam z Belgii także mojego chłopaka, aby mógł mi towarzyszyć i pomagać.

A tu nagle, w dzień nagrania dzwoni redaktorka i drżącym głosem oznajmia, że z wywiadu nici, ponieważ zmieniła się ramówka z powodu śmierci Kory.
Zastygam w jednym bucie, już praktycznie gotowa do wyjścia. No dobra i co teraz?

Teraz jest reakcja na to wydarzenie.

Reakcja starej Ani – tej sprzed wyjścia z bulimii wyglądałaby tak:
„Cały świat jest przeciwko mnie! Oczywiście, że to nie mogło się udać. To było zbyt piękne, aby było prawdziwe. Zresztą biednemu i tak zawsze wiatr w oczy!
Dlaczego tylko zawsze JA padam ofiarą tego wstrętnego losu? Dlaczego przydarza się to MI?”

Potem bym się rozpłakała i poprzeklinała po kolei nieprofesjonalność dziennikarzy, Korę i przegapione występy moich ulubionych DJów.
Słowem – przyprawiłoby mnie to o spore cierpienie.

To byłaby reakcja osoby zagubionej w niepewnym świecie, nieufnej, roszczeniowej, wierzącej, że świat jest jej coś winien.
Jako nowa Ania – ta bez wilka – wiem że to nieprawda. Świat nie jest mi nic winien i nic mi się od niego nie „należy”. To raczej ja jest mu coś winna – na przykład wykorzystanie danych mi talentów, aby uczynić go trochę lepszym miejscem.

Jak reaguję dzisiaj? Spokojem.
A wiesz dlaczego? Ponieważ zrozumiałam, że cierpienie to nie to samo co ból. Cierpienie to wybór.
Już wyjaśniam: ból to skrajnie nieprzyjemna percepcja danego zdarzenia – odwołanie wywiadu, zerwanie z partnerem, utrata pracy. Ból to moment, w kiedy dzieje się coś, co my, subiektywnie oceniamy negatywnie. No bo zerwanie z partnerem może też być najwspanialszą rzeczą jaka się nam przytrafiła, prawda?
Słowem: Ból jest faktem, nawet jeżeli odczuwanym tylko z naszej perspektywy.

Cierpienie zaś to koncept. To ból, którego czas minął, ale my trzymamy go przy życiu karmiąc swoją mentalną energią, myśląc o nim, międląc go we wspomnieniach.
To monolog, który brzmi mniej więcej tak: Jak oni mogli tak odwołać MÓJ wywiad, jak on mógł MNIE tak potraktować?
Ergo: Nikt mnie nie szanuje, nikt mnie nie kocha, nikt się ze mną nie liczy. JA jestem gorsza, nieważna.

Cierpienie to płacz zranionego ego, które nie może pogodzić się z rzeczywistością.
Tylko ludzie, właściciele wielkich, analitycznych mózgów potrafimy trwać w tym stanie. Jesteśmy niewolnikami oceny zdarzeń i żyjemy w abstrakcyjnym koncepcie zwanym przeszłością (no bo gdzie ona jest, jak nie wyłącznie w naszej głowie?). Ciągniemy ją czasem za sobą nawet przez wiele lat po bolesnym zdarzeniu. Ba, potrafimy cierpieć do końca życia, chociaż moment bólu dawno już minął.
Słowem; cierpienie to stan umysłu, to wybór.
A skoro tak jest, to zawsze możemy ODMÓWIĆ cierpienia. Nie zgodzić się na nie, wznieść się ponad smutną historię, którą sami siebie karmimy.
To nasz ludzka super moc, nasz przywilej. Ja postanowiłam z niego korzystać i nie cierpieć.

Czy łatwe jest dokonywanie takiego wyboru za każdym razem? Nie, to bardzo trudne. Jednak tę umiejętność można wypracować. Ćwicz ją codziennie ma małych rzeczach, a zyskasz ją i w rzeczach wielkich.
Spóźnił się autobus, no trudno, to i ja się spóźnię – wypróbuję sztukę komunikacji z szefem, albo zastanowię się czy nie wychodzić z domu jednak trochę wcześniej.
Rozbił się talerz – posprzątam i… tyle.
Straciłam pracę – znajdę inną, świat się nie skończy.
Rozsypał się mój związek – poradzę sobie. Następnym razem będę mądrzejsza, bardziej świadoma swoich potrzeb i granic.
Umarł mój bliski -….

Stopnie trudności są różne i nie mówię, że na każdym szczeblu jesteśmy w stanie zdać egzamin. Ja nie wiem co bym zrobiła, gdyby spotkała mnie prawdziwa tragedia. Nie wiem i mam nadzieję, że szybko się nie przekonam. Jednak wytrwale ćwiczę takie podejście. Chcę być po prostu wolna.

Od czego zacząć? Od zrozumienia, że rzeczy nie dzieją się przeciwko Tobie (czy komukolwiek). One po prostu się dzieją.
Kosmiczne wydarzenia splatają się i rozplatają, niosąc Cię ze sobą. Życie zaś zawsze daje Ci to, czego w tym momencie potrzebujesz, a nie koniecznie to, czego chcesz.

Mój wywiad został przesunięty i wierzę, że tylko na dobre to wyjdzie. Może musi obejrzeć go jakaś osoba, której w niedzielę akurat nie było przed telewizorem? Może ja muszę lepiej odpocząć po festiwalu i zebrać myśli? A może to tylko przypadek bez znaczenia? Nie wiem.
Fakt jednak jest taki, a nie inny i trzeba stawić mu czoło. Wyrzekanie i wygrażanie i tak nic nie da.

Zachęcam Cię do praktykowania takiego podejścia. Zobaczysz jak bardzo ono uwalnia.

Epilog:
Cała historia skończyła się dobrze. Wywiad został przesunięty na poniedziałek 6.08 na godzinę 10.00 (TVP2). Do tego wydawca wynegocjował, że ekipa telewizyjna pofatyguje się do Belgii i zrobi o mnie reportaż!
No więc nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło – prędzej czy później.

Przypominam, że czekam na Ciebie 2 sierpnia w kawiarni Miejsce Chwila, na ulicy Żurawiej 47 w Warszawie. Zaczynamy o 17.00
Przyjdź koniecznie to się wyściskamy!

Published On: 31 lipca, 2018Kategorie: Psychologiczna rozkminkaTagi: ,
ania gruszczynska wilczoglodna mentoring banner

Zobacz program, który pomoże Ci odzyskać kontrolę nad jedzeniem

Ze swoimi zaburzeniami byłaś już nawet u wróżki?
 Zobacz program, który w końcu Ci pomoże! 
Odzyskaj 100% kontroli nad jedzeniem, swoim ciałem, zdrowiem, czasem i życiem.

17 komentarzy

  1. Avatar
    Joanna 31 lipca, 2018 at 9:51 pm - Odpowiedz

    Nie znam pojęcia 'świat jest mi coś winien’. Jako bulimiczka nigdy nie miałam poczucia, że cierpię. Cierpiałam z zupełnie innych powodów. I nie jak rozwydrzony bachor, któremu nie dano zabawki. Świat nie jest mi nic winien tak samo jak ja nie jestem nic winna światu.

    PS. W PnŚ o Korze było do godz. 10. Później był m.in. szewc, który pracuje w zawodzie 40 lat. Żenada. Miałam nadzieję, że się pojawisz i czekałam do końca:D

    • Avatar
      Iwona 1 sierpnia, 2018 at 8:25 am - Odpowiedz

      Nie widziałam programu, ale dlaczego szewc to żenada?

  2. Avatar
    Joanna 1 sierpnia, 2018 at 8:43 am - Odpowiedz

    Bo mogła być Ania. Nie musieli nic zmieniać od 10. Zresztą, jestem negatywnie nastawiona do tego typu programów i uważam, że to zaśmiecanie telewizji.

    • Avatar
      Daag 1 sierpnia, 2018 at 11:11 am - Odpowiedz

      Przeczysz sama sobie…

  3. Avatar
    Katarzyna 1 sierpnia, 2018 at 9:21 am - Odpowiedz

    Aniu, jest dokładnie tak jak piszesz!
    Ja martwiłam się, że nie obejrzę wywiadu w PnŚ, bo w niedzielę rano byłam w podróży…a tu odwołano i przełożono na poniedziałek, kiedy będę miała wolne, yupi, obejrzę! :D

  4. Avatar
    Michalina 1 sierpnia, 2018 at 12:59 pm - Odpowiedz

    Mam wrażenie, że świat czasami nas testuje. Reagując mądrze i spokojnie na niepowodzenie, często okazuje się, że czeka na nas coś lepszego. Tyle że później :-)

    • Avatar
      Magda 1 sierpnia, 2018 at 10:37 pm - Odpowiedz

      Michalina….trafiłaś w sedno! Mam już swoje lata i potwierdzam. Co prawda na niektóre rzeczy wciąż czekam, ale masz rację.
      Ania też to wie, ale chciała nam w swoim poście opisać.

  5. Avatar
    Marta 1 sierpnia, 2018 at 1:42 pm - Odpowiedz

    Woodstock? ;))

  6. Avatar
    Edyta P 1 sierpnia, 2018 at 5:15 pm - Odpowiedz

    Ja tam Pnś lubię i w sumie często oglądam pijąc herbatę i krzątając się po domu:) Czekam więc na poniedziałek!!!:))))

  7. Avatar
    trójka03 2 sierpnia, 2018 at 8:28 am - Odpowiedz

    Przeznaczenia nie ma, zbiegi okoliczności się zdarzają, świat nie jest nam nic winien. :)

    P.S. Aniu, czy redagujesz swoje posty przed opublikowaniem? Bo tyle tu błędów, że aż strach.

    • Avatar
      Wilczo Glodna 2 sierpnia, 2018 at 9:58 am - Odpowiedz

      Kochana, mam dysleksję i dysortografię. Jeżeli word mi czegoś nie podkreśli, nie mam pojęcia że to błąd. JEżeli widzisz jakieś, proszę powiedz mi, z chęcią poprawię.

      • Avatar
        trójka03 3 sierpnia, 2018 at 3:42 pm - Odpowiedz

        OK, już rozumiem :)

  8. Avatar
    Freyra 2 sierpnia, 2018 at 7:40 pm - Odpowiedz

    A ja czekałam w niedzielę a w poniedziałek będę w podróży i pewnie nie uda się obejrzeć No takie życie, nie dogodzi wszystkim naraz

  9. Avatar
    Agata 3 sierpnia, 2018 at 11:09 am - Odpowiedz

    A ledwie wczoraj oglądałam to: https://www.youtube.com/watch?v=tGdsOXZpyWE&index=75&t=0s&list=PLEyomhN6TkBxm1XKm512XsA-j6iRBRuMK
    Po angielsku, ale świetne dopełnienie posta Ani.

  10. Avatar
    Lidka 5 sierpnia, 2018 at 9:04 pm - Odpowiedz

    Przy tylu komentarzach wątpię że mój przeczytasz. Nie powiem że Twoja książka zmieniła mój świat ale staram się go zmieniać. Nie jem pół kromki rano aby wieczorem zjeść paczkę chipsow. Nie jestem bardzo chora ale jestem zmęczona dietami i mam nadzieję że dzięki Tobie zmienię swoje podejście. Pierwszy raz od lat jem 2000 kcal.
    Chciałabym abyś wystąpiła w telewizji śniadaniowej bo możesz zmienić myślenie wielu osób, zmęczonych liczeniem kalorii i ciągła mordenga. Ja mimo diet waze 76 kg przy 173 cm. Koniec z dietą. Trzymam kciuki mało chora Lidka .

  11. Avatar
    Anna 6 sierpnia, 2018 at 10:06 am - Odpowiedz

    ;) ;) ha ha jest akurat poniedziałek 06.08.2018 godz.10:00 niestety też nie mam dostępu do TV, ale mam nadzieję że choć na you tube lub gdzie indziej będzie można zobaczyć Twój wywiad Aniu , bo bardzo chętnie zobaczę.
    A co do tego że czasem lub często przytrafiają się nam jakieś „niepowodzenia… schody…’ a my niepotrzebnie to przeżywamy i odbieramy jako atak w naszą stronę to 100% prawda. A wystarczy przeanalizować sytuację i następnym razem zrobić inaczej i się nagle okazuje że to nie jest pech tyko zwykłe zbieg okoliczności, któremu można nadać inny bieg wydarzeń jeśli się podejmie inna lepszą decyzję.

    Pozdrawiam i gratuluję nowej książki i wywiadu :*