Hej Aniu,

przyszła i pora na moje świadectwo, które piszę po ponad pół roku od zakończenia naszej współpracy.
Jak tak policzyłam, to z wielkim zdziwieniem odkryłam, że moja wredna gadzina miała już 18 lat! No proszę, największa pora, żeby opuściła matkę żywicielkę i poszła w świat!

Odkąd pamiętam, wiecznie byłam na diecie. Od katorżniczych i  samozwańczych po profesjonalne, pod okiem dietetyka czy trenera. Ładny tonaż straconych kilogramów gadzina nazbierała. Tylko nie chciała ich zachować i oddawała wiecznie z nawiązką…

W sierpniu znalazłam Anię i pomyślałam: „Niemożliwe! To o mnie, to mój problem!”. Pochłaniałam bloga pełna nadziei, że zrobię to. Masa oczywistych oczywistości zakiełkowała w główeczce, jednak dalej robiłam po swojemu. Tak, oczywiście, pojem sobie, ale szczerze – nie miałam wtedy pojęcia, co to znaczy być głodna czy syta. Finalnie odepchnęłam prawdę i rzuciłam się w ramiona gadziny, która to owe oddanie doceniła kolejnymi kilogramami. Potem stresy, święta i oczywiście postanowienie noworoczne…

Wiecie co, już 6 stycznia było po postanowieniach. Wtedy to pomyślałam całkiem serio, że faktycznie wydaję masę kasy na żarcie. Zapłakana stwierdziłam, że znowu nic nie potrafię. Wtedy sięgnęłam swojego dna wytrzymałości; stwierdziłam, że dam sobie pomóc i zrobię wszystko, żeby już nigdy się tak nie czuć. Pełna strachu napisałam do Ani.

Oj, to czekanie na rozpoczęcie mentoringu: milion myśli, zapewne tu nic się nie da zrobić, przecież tyle razy tak schudłam, znowu jestem gruba i dobijam już do setki.
Aż stało się – pierwsza rozmowa z Anią… to było jak oświecenie, tyle pozytywnej energii. Takie argumenty, że cały misternie budowany tyle lat kodeks zakazów i wewnętrznych ograniczeń runął jak domek z kart. W godzinę padły bastiony i mury, tyle lat misternie dokładanych niedorzeczności. Po prostu jeść, jeść i żyć – i tyle.

I w tym momencie zrobiłam reset, totalny reset do ustawień fabrycznych. Wyrzuciłam wszystko, w co tyle lat wierzyłam, bo każda dieta zostawiała po sobie nowe ograniczenie: a to mleko, najlepiej wodzianka 0,5%, a to bez tłustego, a to bez smażonego, a to bez słodyczy, a to interwały itd., itp. Do dziś nie rozumiem, dlaczego przez lata kumulowałam te ograniczenia, zamiast je odrzucić po skończonej diecie. Mało mi już wtedy zostało rzeczy dozwolonych do jedzenia, a tu Ania pozwała jeść WSZYSTKO.
Mówiłam: „Aniu, ile Ty mi pozwalasz jeść…”, a Ania na to: „W atakach przecież sobie pozwalałaś na dużo więcej!”. No tak! Wtedy zrozumiałam, ile to wieczorne ciche wyżerki z ukrycia pochłaniały żarcia i słodyczy.

Zapadło mi w pamięć pierwsze śniadanie. Najpierw targowanie: „Jak to? Ja mam zjeść 2 kromki? Nie za dużo?”. I wtedy postanowiłam, że zrobię teraz wszystko, przez co kończyłam wszystkie diety; wszystko, czym się zadręczałam. Finalnie zjadłam te 2 kromki. Och, co ta moja główka wyprawiała po tym śniadaniu! A to mi duszno, a to mi słabo, bo jak mogłam tyle zjeść na raz!? I takie to męki znosiłam po drodze do pracy, sama w swoim towarzystwie. Potem minęła godzina, dwie i kolejny szok! Rety, ja naprawdę sobie pojadłam i nie jestem zła ani błyskawicznie głodna.

Wtedy przestałam walczyć z Anią i z samą sobą. Zaufałam Ani, bo jest autentyczna, prawdziwa, pisze prawdę, choćby gorzką do przełknięcia czasem i osiągnęła to, o czym ja tyle marzę. To była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć. Mentoring to jak skok ze spadochronem w tandemie. Otwierasz szeroko oczy i skaczesz w nieznane, bo nigdy nieoglądane z takiej pięknej perspektywy. Ania jest obok, nie upadnę, bo mam za sobą anioła (tak dosłownie). Będę skakać, aż skoczę sama i wiem, że to będzie miękkie lądowanie.

W czasie mentoringu zgodnie z założeniem zrobiłam wszystkie „zakazane” rzeczy i dużo więcej. A to pozwoliłam sobie na gofry, a to pierogi, to impreza, wyjście poza dom, wyjście z domu bez przygotowanego jedzenia. Pokonywałam sukcesywnie wszystkie demony czające się w główce, żeby tylko zaatakować. Ze zdziwieniem odkrywałam, że nie potrzebuję podjadać – słodycze mogą nie istnieć; nie muszę używać tyle soli, ile dotychczas (wszystko zaczyna mieć swój smak); mogę iść na imprezę. I po pierwsze, mam o czym rozmawiać, a po drugie, nie muszę wypijać wiadra alkoholu, żeby się bawić. I chyba najważniejsze: ja wszystko mogę, mogę jeść wszystko… jeśli chcę ciastko, to mogę je zjeść bez wyrzutów.

Tak to jedząc, co tylko zechcę, przez miesiąc spałaszowałam słoik majonezu do każdej kromki i słoik miodku do herbatek zimowych… I jaki efekt? Przytyłam? Wręcz przeciwnie!
Nagle zaczęłam lubić ćwiczenia, włączyłam aktywność w swój plan dnia. Nie na siłę, nie na czas, z radością, ile dam radę. Wszystko zaczęło działać tak, jak Ania obiecywała.

Porzucając stare nawyki, wyrzuciłam (dosłownie) pół kilo tabletek i suplementów „na wszystko”. Tak, przecież są „na wszystko”; a to włosy lecą, a to wzdęcia, a to termogeniki do ćwiczeń, a to jakiś okazjonalny przeczyszczacz… Jaką wolność poczułam, uwalniając się z każdego więzienia, które sobie sukcesywnie budowałam tyle lat.

Gadzina delikatnie sugerowała, że domaga się uwagi: „A może extra porcyjka na wieczornego nerwa po pracy?”. Pamiętałam jednak, co mówi Ania: „W głowie gra stara myśl, ale ty nie musisz do niej tańczyć”. No właśnie, nauczyłam się, czego potrzebuję, gdzie i kiedy czyhają pułapki. I kolejna myśl, że to wszystko dzieje się w swoim czasie. Wyniki tej pracy nie przyjdą od razu, w tydzień, nagle.

Wiem, że teraz moje ciało wraca do równowagi (już ponad 5 kg mniej). Czuję się świetnie, pozbyłam się bólu głowy, wybuchowych humorków, skóra jest gładka, włosy nie wypadają, a ja cieszę się z każdego dnia i chwili.

Dziękuję Aniu za wszystko, co dla mnie zrobiłaś; że poprowadziłaś na dobrą drogę. Dziękuję tak mocno, że nie potrafię ubrać tego w słowa.

Joanna