Ciało zbolałe

Ciało – niewinna ofiara umysłu
Poletko do walki, gdzie rozgrywa się najsmutniejsza wojenka świata
Ono ze swoją godnością i milionami lat doświadczenia w sztuce przeżywania, sprowadzone do śmiesznej karykatury

Do wieszaka na ciuchy „Made in Bangladesh”
Do płaskiej fotografii wywieszonej na cyfrowym afiszu

Opalone, pomalowane, odessane, wypełnione, wyćwiczone, tatuowane igłą
Zbolałe

Z wyrwanymi włosami tu i doklejonymi włosami tam
Na obcasach, na dietach, na głodzie

Służące do zadawalania oka
Do łechtania ego
Do wyglądania

Potęga natury wtłoczona w narzuconą formę
A to co z niej wystaje, trzeba wyciąć skalpelem, wydłubać, wypalić

Jak obetonowana i puszczona w kanał rzeka
Jej wody już nie odbijają nieba
Nie rozlewa się wolno swoim naturalnym rytmem

Ciało, co tylko chce żyć i oddychać, umiera i dusi się pod butem wolnej woli
Którą już dawno zniewolił przekaz od kołyski sączący się w oczy

Masz być piękna księżniczko, inaczej pożre Cię smok
A zęby smoka bolą bardziej niż depilacja bikini laserem

To ciało, zawsze niewinne, jak biedne zwierzątko, zbity pies
Który nie wie, za co jest bity
Skomli i krwawi, ale nie opuszcza swojego pana

Ja Cię za to wszystko tak strasznie przepraszam
I za to, że nie potrafię inaczej