Tak ciężko być lekką – szokując wyznania baletnicy

Niedawno dostałam taki list:

Cześć Aniu,

Choruję na bulimię od ponad 5 lat. Obecnie mam 17. Wyjaśnię może najpierw dlaczego to się zaczęło. Otóż jestem w szkole baletowej. Pomimo tego, że zawsze byłam szczupła, nauczycielka mówiła mi, że mam schudnąć, gdyż jestem bardzo utalentowana ale jak dla niej za gruba.
Dzień w dzień słyszałam, że wyglądam jak tłusta świnia, że jestem gruba i nic nie warta. Że z takim ciałem, nie mam co marzyć o karierze baletnicy. Naprawdę nie przesadzam. Takie słowa były kierowane do mnie i do niektórych dziewczyn z naszej klasy.
Pomimo moich starań nie chudłam. Nie ułatwia mi tego fakt, że mam Hashimoto. No i wtedy się zaczęło – historia, jak każda inna; głodzenie, omdlenia, pierwsze próby wymiotów. W ciągu tych 5 lat miałam okresy, gdy nie powodowałem wymiotów, lecz ograniczałam jedzenie i później wszystko wracało.

Obecnie ponownie jestem wybrana do konkursu i muszę schudnąć. Przez tą presje znowu zaczęłam wymiotować po kilka razy dziennie, pomimo że nie robiłam tego już 3-4 miesiące.
Chciałabym prosić o jakieś rady, bo naprawdę nie wiem co z tym już robić, a rodzina nie może się dowiedzieć.

Dzięki,
Asia”

Zaczęłyśmy korespondować, aż w końcu umówiłyśmy się na spotkanie w kawiarni.

Przychodzi prawdziwa baletnica – bardzo szczupła, wysoka i pełna gracji. Rude włosy związane klasycznie w kok na czubku głowy.
To bardzo wygodne uczesanie – wyjaśnia – wytrzymuje cały dzień. Przy tym ile poświęcam na treningi, liczy się każda oszczędność czasu.

Teraz odkąd zakwalifikowała się do konkursu, trenuje po 40 godzin tygodniowo, czyli dwa razy więcej niż normalnie. W soboty i niedziele także.
Dzisiaj na przykład zaczęłam o 9 rano – 20 minut rozgrzewki, potem taniec klasyczny –drążek, podskoki, potem ćwiczenia na pointach. Następnie taniec współczesny – układy lub krótkie ćwiczenia. Dalej jest taniec w danym stylu – ukraiński, hiszpański, rosyjski. A potem ćwiczenia w parach, tak zwane partnerowanie.

Joanna jest po kilku godzinach treningu, ale przyznaje że jadła tylko śniadanie. Zje później.
Teraz zamawia wodę.

Wiem, że mam zaburzenia odżywiania i zdaję sobie sprawę, że to niebezpieczne, ale tkwię w nich z rozmysłem. Nie mam wyboru i zaraz wyjaśnię dlaczego.
Naprawdę długo próbowałam schudnąć w zdrowy sposób. Trzymałam dietę którą ułożyłam sama, na podstawie informacji znalezionych w internecie.
Chodziłam też po dietetykach, ale nie znalazłam żadnego, który podjąłby się współpracy z osobą chorą na tarczycę. A nawet jakby, to przecież ja i tak jestem już bardzo szczupła.
Gdy zwróciłam się do nauczycielki, usłyszałam, że powinnam jeść 300 – 500 kcal dziennie, czyli tyle ile mają dwa opakowania jogurtu.

Bulimia okazała się poniekąd moim wybawieniem. Tak mi się przynajmniej wydawało. Kiedyś na lekcji biologii omawialiśmy temat zaburzeń odżywiania. Wtedy po raz pierwszy usłyszałam o tym, że można prowokować wymioty. To przecież rozwiązanie moich wszystkich problemów, myślałam. Będę mogła zjeść normalnie a i tak schudnę!
Weszłam na bloga dziewczyny, która pisała jak to robić. Dużo wody, palce w gardło…
Próbowałam przez kilka tygodni, aż w końcu się udało. Jaka byłam szczęśliwa…i jaka naiwna. A może i nie? – dziewczyna zamyśla się – Może zrobiłam właściwą rzecz? Jeżeli chcę w tańcu do czegokolwiek dojść, to muszę być chuda za wszelką cenę.
– Nawet za cenę zdrowia?
– Tak.

Joanna jest na ostatnim roku w szkole baletowej.

Tam trzeba być – jak to mówią – w niedowadze.
Prawie wszystkie najsławniejsze baletnice mają anoreksję, niektóre bulimię. Przerażające? Tak, ale o tak powszechne w tym świecie, że już zupełnie normalne.
W szkole jest ogromna presja nie tylko szczupłą sylwetkę. Ale cisną cię też o wszystko inne. Ludzie tego nie wytrzymują. Do ostatniej klasy dochodzi około 25- 30 % tych co zaczynali. Mój rok nie jest wyjątkiem.
Ciągła presja to norma –masz idealnie stać, chodzić, wyglądać. Nie można okazać słabości, mieć gorszego dnia.
Jeżeli jesteś dobry, masz podwójnie przechlapane. Ciągle słyszysz docinki, nierzadko wyzwiska. To forma docenienia, znak że się tobą interesują, że masz coś w sobie...

Jak się nie czepiają, to wiadomo, że raczej kariery nie zrobisz. Jeżeli tak do tego podejdziesz, to da się przyzwyczaić.
Nie każdy nauczyciel wyzywa, to fakt. Ale ci najbardziej wymagający, tak. Oni wiedzą, że to twardy zawód i chcą nas do tego przygotować.
Ja jestem bardzo dobra, dlatego się nasłuchałam.
Przede wszystkim o wadze. Od 12 roku życia kazano mi się odchudzać, powtarzano na zajęciach, że jestem tłusta świnia, nic nie warty grubas, że nie dostanę się do żadnego teatru, że taki talent marnuje się w ciele takiego grubasa.
To miało mnie motywować i tak, motywowało; do jeszcze cięższych ćwiczeń i do głodowania.

Słabsi psychicznie sobie nie poradzili. Ci, co zostali w naszej klasie są zdeterminowani by wejść na sam szczyt. Jest na 10 osób, sześć dziewczyn z czego dwie dziewczyny mają anoreksję. Jedna waży 38 kilo, druga 40. No i ja z bulimią. O tym to akurat chyba nikt nie wie. Mój cel, to przy wzroście 170 dojechać przynajmniej do 50 kg.

W naszej szkole ponad połowa osób ma jakieś zaburzenia –my na ostatnim roku mamy już wyrobione oko i orientujemy się łatwo co kto ma. Tylko się o tym głośno nie mówi. Bo po co?
Są też szczęśliwcy z dobrą przemianą materii, ale większość je po prostu mało.

Co na to rodzice? Niektórzy coś tam niby robią, ale reszta nie zdaje sobie sprawy z tego, co się dzieje. U nas wszyscy są bardzo drobni i szczupli, a więc nawet ci zaburzeni nie wyróżniają się na tle innych uczniów. Ja też jestem bardzo szczupła, ale na standardy mojej szkoły za gruba.
I sama już sama nie wiem kogo widzę w lustrze… nie potrafię na siebie spojrzeć obiektywnie. Chyba jednak tłuściocha… Czasami już wszystko mi się miesza.

Teraz, przed samym konkursem, postanowiłam na jakiś czas jeszcze ograniczyć kalorie – jeden dzień głodówki, jeden dzień 150 kcal (tyle ile mają dwa małe jabłka), kolejny 300. Wczoraj zjadłam 750 kcal i czuję się ciężka, obżarta, wielka.

Czy można trenować przy tak małej ilości jedzenia? To chyba kwestia przyzwyczajenia. Omdlenia się zdarzają, ale nie tak często. Ja na szczęście mam siłę, by ćwiczyć. I robię to dobrze, bo nauczyciele mnie chwalą.

Pytasz, czy my się w tym wszystkim wspieramy, a więc powiem ci prawdę; my jesteśmy dla siebie śmiertelną konkurencją. Z drugiej jednak strony, po tylu latach w szkole, czujemy się jak rodzina. Przecież spędzamy ze sobą więcej czasu niż z rodzicami czy prawdziwym rodzeństwem. Oczywiście jak wszędzie, tworzą się grupki. U nas wygląda to tak: konkursanci – najlepsi z przedmiotów zawodowych i cała reszta. Ja jestem wśród najlepszych.

„Zwyczajni” patrzą na nas jak na trędowatych, ale wiem, że to zazdrość – chcieli by być tak dobrzy jak my. Nie mam o to żalu. Ale coś za coś: pomiędzy nimi zdarzają się prawdziwe przyjaźnie, a pomiędzy nami? Śmiechu warte!
Niby tak bardzo się trzymamy razem, papużki nierozłączki, a każdy po cichu liczy na kontuzję drugiego.

Miałam taką „przyjaciółkę”. Była tak dobra jak ja. Na treningu upadła i złamała nogę z przemieszczeniem. Jasne było, że już nigdy nie pofrunie tak lekko. Zrezygnowała ze szkoły. A ja co zrobiłam? Skwitowałam to krótko: „dobrze jej tak, mniejsza konkurencja dla mnie”. Miałam 14 lat i byłam tak w stanie powiedzieć! I naprawdę tak uważałam. Rodzice nawet nie mrugnęli okiem na to moje stwierdzenie. Przyzwyczaili się.
Zresztą jak mam być zupełnie szczera, to my się chyba jednak nienawidzimy. Ale dobrze jest trzymać swoich wrogów blisko.
A więc nie mam przyjaciółki i nie potrzebuję jej. Zresztą nie poszłam do szkoły po to, by zawierać przyjaźnie, tylko by zostać tancerką.

No i żadna z nas, konkursantek raczej nie chodzi na randki. Bo niby kiedy? Balet to czasochłonne i wymagające zajęcie. Z chłopakami ze szkoły też się nie umawiamy – traktujemy ich raczej jak irytujących braci, niż jak potencjalnych partnerów.
Ja sama nigdy nie miałam chłopaka i nie chcę mieć. Tak samo jak inne dziewczyny, którym zależy na karierze. Na pierwszym miejscu jest taniec, potem szkoła. No bo przecież też mamy normalne przedmioty, jak historia czy polski. I gdzie miałabym jeszcze tego chłopaka wcisnąć? To bez sensu.
Zresztą tancerka nie może zajść w ciążę, bo to oznacza koniec kariery. Nie chcę tak głupio ryzykować.

Taniec jest dla mnie wszystkim. Zaczęłam gdy miałam 5 lat i poświęcam temu cały mój wolny czas. Nie mam innych znajomych – tylko tych ze szkoły, nigdzie nie wychodzę, tylko na treningi. Nie chcę, wolę jechać do szkoły. Nawet jak wracam do domu o 19 i klnę na czym świat stoi to i tak chwilę odpocznę i znowu ćwiczę.
W sobotę i niedzielę to samo – nie spędzam czasu z rodziną, bo lecę tańczyć.
Nie oglądam żadnych seriali czy filmów, tylko spektakle baletowe. Jeżeli coś czytam w internecie – to są to artykuły o tańcu. Nie znam i nie chcę znać innego życia.

W szkole ciągle słyszę, że jak uda mi się wejść w niedowagę, mam szansę pracować dla najlepszych teatrów świata. A ja celuję jeszcze wyżej – chcę zostać solistką. Wiem, że mnie na to stać. To moje marzenie i największy życiowy cel. A więc zrozum; mając wybór taniec, albo zdrowie, zawsze wybiorę taniec.
Dopnę swego, tak by moje nauczycielki były ze mnie dumne.

Dlaczego w takim razie znalazłaś czas na rozmowę ze mną?

Bo chcę, żebyś o tym napisała, żeby ostrzec młode dziewczyny. To nie jest życie.

*

Jeżeli jesteś zmęczona takim życiem i chcesz znowu poczuć się wolna, zgłoś się do mnie na mentoring. Można mieć wszystko; i piękną sylwetkę i zdrowie. Nie musisz wybierać.