Idealna sylwetka

Rozmawiam ze swoją czytelniczką o tym, jak nie brać swoich nawykowych myśli na poważnie, a ona w pewnym momencie wysunęła bardzo ciekawą obiekcję:

„No tak. Próbuję, ale jednak nie widzę w lustrze tej „idealnej” sylwetki, którą chciałabym wiedzieć, a ona tam jest jaka jest i jest na poważnie. Wiem, że myśli nie muszę brać na poważnie, ale w pewnym sensie mam ten fakt przed sobą. Co teraz?”

Teraz chciałabym żebyś spojrzała na to zupełnie inaczej.

Czy myślałaś kiedyś, że ta „(nie)idealna sylwetka” to….też tylko myśl, a nie fakt? Tak, dobrze czytasz; tylko myśl. Mało tego, to nie jest myśl Twoja, ale włożona Ci do głowy przez media, napędzane kulturą diety. Ona nie powstała sama z siebie. Ktoś Ci ją tam zainstalował. I nawet pokuszę się o stwierdzenie, że zrobił to dla swoich korzyści materialnych. Bo jak to mówi Ola Kisiel, ambasadorka mojego wydawnictwa – ktoś zarabia grubą kasę na tym, że siebie nie lubisz.

Jak „realnie” wygląda sytuacja? Jeżeli nie tkwisz w kole diet, nie jesz kompulsywnie, nie masz chorób metabolicznych i ruszasz się trochę, prawdopodobnie masz zupełnie „normalną” sylwetkę, wyglądasz dobrze, ale – uwaga – nie idealnie.

Słowo „ideał” według Słownika Języka Polskiego oznacza „coś absolutnie doskonałego”. No błagam, myślisz, że ktokolwiek ma absolutnie doskonałą sylwetkę (czy w ogóle cokolwiek innego)? Według jakiej i czyjej miary? Czy taka miara w ogóle istnieje? NIE! Ideał to… idea. A czym jest „idea”? No jak to czym? Pomysłem, myślą! Ktoś to sobie kiedyś wymyślił, a my zachowujemy się jakby to była prawda.

W epoce Baroku „ideałem” była sylwetka obfita, w średniowieczy na topie znajdowało się wysokie czoło i ciążowy brzuch, w epoce Renesansu kobiety wsadzały sobie metalową płytę w gorset, żeby spłaszczył im piersi. Teraz trzeba być fit i mieć tyłek, a „za moich czasów” należało być chudym i rachitycznym. Jak w ogóle można ufać czemuś takiemu jak trendy?

Niestety łapiemy się na nie, ufamy im i przyjmujemy te idee jako nasze. Mamy nimi napakowaną głowę, podchodzimy do lustra i co widzimy? Siebie? Nie… Widzimy to, czym napakowana jest nasza głowa – nasze własne myślenie.

Fakt jest taki, że piękna nie znajdziesz w lustrze. Ono jest w oczach patrzącego. Tak samo jak brzydota.

To, że jesteś „nieidealna” to taka sama iluzja jak to, że idealna powinnaś być i to, że w ogóle istnieje jakiś ideał. Kiedy nie zdajesz sobie z tego sprawy, ochoczo zabierasz się za naprawianie tej iluzji. Przechodzisz na dietę w nadziei, że jak zmieni się siła z jaką działa na Ciebie grawitacja (umownie wyrażona w liczbie kilogramów), to zobaczysz w lustrze coś innego. Jesteś wtedy jak człowiek, który próbuje poprawiać obraz na ekranie filmowym, nieświadomy, że obraz na ekranie filmowym to gra świateł pochodzącą z projektora.

W tej metaforze projektor umieszczony jest za Twoimi oczami. To jest właśnie Zasada Myśli, The Principle of Thought w działaniu. Czujesz to, co myślisz, a nie jakieś „idealne” sylwetki”, kilogramy czy „lekkość”.

Sama pamiętam ten czas, kiedy „musiałam zrzucić”. Ciągle nie podobał mi się mój wystający, nieidealny brzuch. Wiecznie byłam niezadowolona.

Teraz oglądam moje stare zdjęcia i uwierzyć nie mogę jaka byłam chuda! Naprawdę, rączki jak patyczki, szyjka jak niteczka, zero biustu i pupy. Wyglądałam jak gimnazjalistka a ów „brzuch” to była tylko mała górka na idealnie płaskiej powierzchni. Jednak moje doświadczenie „grubości” było bardzo realne. Pochodziło ono z wewnątrz, nie z obrazu w lustrze. Ja zaś nie wiedziałam tego i brałam to co myślę bardzo serio.

Teraz jest mnie 10 kg więcej niż w tamtych czasach i uważam, że wyglądam 10 razy lepiej, co jest nielogiczne biorąc pod uwagę mój stary sposób myślenia. Powinnam przecież czuć się gorzej. No cóż, czułabym się, gdybym do dzisiaj nie rozumiała natury tej projekcji. .

I oczywiście nie sugeruję tutaj, że jeżeli masz dużą nadwagę, to sobie to „tylko wkręcasz”. Całkiem możliwe, że trzeba coś z tym zrobić i – tak jak pisałam niedawno – zadbać o siebie, ale z zupełnie innego poziomu umysłu.

Jednak jeżeli nie masz takich problemów i cierpisz z powodu „nieidealnej” sylwetki, to zdaj sobie sprawę z tego, gdzie leży źródło Twojego cierpienia. Nie jest nim obraz, który widzisz w lustrze i nie musisz go zmieniać, by poczuć się lepiej. Jest nim obraz w Twojej głowie, rzucany jak cień na lustrzaną powierzchnię.   

*

Jeżeli chcesz zrozumieć to głębiej i zaprzyjaźnić się ze sobą, zapraszam Cię do pracy ze mną tu: https://wilczoglodna.pl/coaching/ i tu https://wilczoglodna.pl/mentoring/