Bajka o kamieniarzu i wielkiej górze

Był sobie raz pewien kamieniarz. Pracował on ciężko w kamieniołomach, odłupując marmurowe bloki używane potem do budowy świątyń i tworzenia wspaniałych rzeźb.

Pewnego dnia, kiedy upał doskwierał mu niemiłosiernie, a ból mięśni dawał się szczególnie we znaki, wzniósł on oczy do nieba i westchnął głęboko. Tak bardzo chciałbym chwilę odpocząć i skryć się w cieniu – pomyślał – tak, jak nasz zarządca. Ach, gdybym tylko mógł być taki jak on, moje życie byłoby piękne. Nie musiałbym tak ciężko harować. Przechadzałbym się tylko od stanowiska do stanowiska i mówiłbym ludziom co mają robić.

I nagle ni stąd ni zowąd z nieba sfrunął anioł i zawołał: Niech się stanie wola Twoja!

W tym momencie nasz robotnik zmienił się w zarządcę. Jakaż była jego radość, kiedy spalona słońcem skóra mogła w końcu ukoić się w cieniu, a mięśnie odpocząć. Poza tym wszyscy teraz go słuchali i poważali. To jest życie!

Nie minęło jednak wiele czasu, a nasz bohater pomyślał: Ach, ciężki ten los zarządcy. Odpowiadam za tyle ludzi, którzy sarkają na mnie i nie zawsze robią to, co im każę. A potem muszę tłumaczyć się przed królewskim wysłannikiem, który odbiera nasz marmur. A dlaczego tak mało? A dlaczego bloki takie pożyłkowane? A dlaczego to i tamto? Tak jakby to wszystko była moja wina! Gdybym tylko mógł być takim wysłannikiem, byłbym szczęśliwy. Przyjeżdżałbym w to przeklęte miejsce raz w tygodniu, a poza tym wiódłbym sobie dostanie życie na dworze.

I znowu z nieba zstąpił anioł i spełnił życzenie zarządcy. W jednej chwili zmienił się on w królewskiego wysłannika. Teraz otaczała go świata pomagierów, którzy ładowali bloki kamienia na wozy, a on sam spoglądał na to wszystko z wysokości pięknego rumaka.

Jego życie zmieniło się nie do poznania. Wysłannik nosił piękne stroje i mieszkał w przestronnej komnacie. Jednak jego pozycja wymagała też większych nakładów pracy i uważności. Król zlecał mu bardzo odpowiedzialne zadania i nie tolerował najmniejszych niedoróbek. Wysłannik drżał więc na myśl o każdej kolejnej audiencji. Czy to dzisiaj będzie ten dzień, kiedy wypadnę z łask i stracę wszystko?

Ah gdybym tylko mógł być królem – pomyślał wysłannik – wtedy nic bym nie musiał i nikogo bym się nie bał. Moje życie byłoby piękne.

I zgadnijcie co się stało? Anioł po raz kolejny spełnił jego prośbę i wysłannik został samym królem!

Teraz jego życie naprawdę było piękne. Jadł on najpyszniejsze jedzenie i spał na najjedwabniejszych poduszkach, a na każde jego skinienie przybiegali służący w ukłonach, gotowi do służby. Wcale jednak nie był  on szczęśliwy…

Szybko okazało się, że takie życie to życie w złotej klatce. Monarcha nie mógł tak po prostu opuścić pałacu i zanurzyć się w pachnących przyprawami ulicach miasta. Nie mógł dosiąść rumaka i pogalopować przed siebie, gdzie oczy poniosą. Nie mógł zaprzyjaźnić się z nikim, bo wszyscy się go bali albo coś od niego chcieli.  Czasami więc wybuchał z bezsilnej wściekłości, aż wszyscy giermkowie truchleli, a damy dworu bladły jak płótna.

Któregoś dnia nasz król wyglądał przez okno, za którym szalała potężna burza.

Och, gdybym tylko mógł być jak ta burza – pomyślał. Wiałbym wiatrem, siekał deszczem i ciskał piorunami. Przetaczałbym się po niebie i nic by mnie nie krępowało. Byłbym absolutnie wolny!

I znowu anioł z nieba przychylił się do tej prośby. Nasz król wyfrunął przez okno i stał się potężną burzą. Jakież było jego szczęście, jaka wolność, jaka radość! Teraz mógł szybować po niebie, gdzie tylko dusza zapragnie. Był prawdziwie wszechmocny.

Ale czy na pewno? Jedna jedyna rzecz zdawała się obojętna na jego poczynania; góra, która stała nieporuszona wobec jego wysiłków. Wznosiła się ona w niebo majestatyczna i wieczna.

I nasza burza, którą był król, którym był posłaniec, którym był nadzorca, którym był kamieniarz – zapragnął być górą.

I górą się stał.

Rozciągał się teraz nad doliną, gdzie leżało całe królestwo i nic nie było mu straszne. Ani wiatr, ani deszcz, ani pioruny. Ale czyżby? U jej podnóża pracował sobie mały człowieczek, który wytrwale odłupywał od niej kawałki marmuru.

Oto najpotężniejsze stworzenie na Ziemi – pomyślała góra. Nikt się nie oprze jego sprytowi i wytrwałości; nawet taka potężna góra jak ja. To jest prawdziwa moc! Ach, jakże ja bym chciała być tym człowiekiem.

I pufff… anioł ponownie machnął skrzydłem, a góra stała się kamieniarzem, który czuł wszystkie swoje mięśnie, spaloną skórę na grzbiecie i wytrwale odłupywał kamień, kawałek po kawałku…

*

Wnioski z tej opowieści zostawiam Tobie. Daj mi znać w komentarzu, co wyciągasz z tego dla siebie.