Wpadka

Często piszesz do mnie zrozpaczona: Znowu miałam wpadkę. Już myślałaś, że idzie tak dobrze, a tu taki upadek, klęska, porażka. Wszystko przepadło!
Brzmi znajomo? Kiedy przechodziłaś to ostatni raz? Wczoraj, w tym tygodniu? W tym miesiącu?
Czas więc, bym opowiedziała Ci o moim największym potknięciu, które przesądziło – jak widzę po latach – o wszystkim.
Chcę Ci pokazać, że ja naprawdę byłam kiedyś tam gdzie Ty. I to nie tak dawno temu.

Wczesna jesień 2015. Blog „Wilczo Głodna” rozkręca się już teraz w szalonym tempie. Zaprasza mnie TEDx, telewizja, prasa. Piszę swoją drugą książkę „To nie jest dieta”, a ilość maili od Was, wzrasta lawinowo.
Wyszłam z bulimii i z rozmachem realizuję swoją życiową misję: Pokazać innym kobietom, że one też mogą to zrobić.
A tu coś takiego…

Dzień był bardzo ciepły. W naszym przydomowym parku odbywał się właśnie mały sąsiedzki festyn. Fajna muzyka, zapach jedzenia, tłum ludzi, a w nim ja i grupka moich znajomych. Trochę potańczyłam, wypiłam dwa piwa, pogadałam, posiedziałam na trawie i coś około północy postanowiłam zmyć się do domu.
Wracałam sama; przyjemny wieczór wypełniony odgłosami oddalającej się imprezy. Po drodze minęłam fryturę. Frytura to taki belgijski fast food, serwujące frytki i inne smażone w głębokim tłuszczu frykasy (lub jak kto woli – okropieństwa). Pyszny zapach pociągnął w ślad za mną i tak jak w kreskówce, popukał mnie w ramię. Stary Wilk podniósł przebudzony nagle łeb.

Głód, alkohol, samotność: pyk, pyk, pyk – trybiki w mojej głowie przeskoczyły gładko na znajome pozycje. Co nam daje ta konfiguracja? Atak objadania się, bingo!
I nogi same poniosły mnie próg skwierczącej olejem budy. Poproszę największą porcję frytek z majonezem – powiedziałam, zupełnie nie poznając swojego głosu, i już za chwilę trzymałam w rękach półkilową, tłustą, gorącą pakę. Jadłam i równocześnie dziwiłam się tej scenie, jakby to dalej był animowany film. Dlaczego nie gram w niej głównej roli? Kto mnie wyrzucił ze scenariusza? Hej, halo! Zrobiło mi się niedobrze, ale pchałam w siebie dalej; na siłę, do bólu, bez sensu.
Wyżarłam wszystko, wyrzuciłam papier i zgięta wpół z przejedzenia, wczołgałam się do mieszkania.

Ciemno i cicho; nikogo nie ma. Kolejny trybik wskoczył na swoje miejsce. Pozbądź się tego, przecież ledwo stoisz! Jeden raz nie zaszkodzi. Dziewczyno, przytyjesz!!! – wyszeptał w mojej głowie schrypnięty od długiego milczenia głos nałogu. Ach, to znowu ty, poznaję cię, bo zawsze mówisz w drugiej osobie!
Stałam pod kiblem, a NIE MÓJ głos kontynuował niczym animowany diabełek siedzący na ramieniu animowanej mnie: No dalej – kusił – nikt się nie dowie, a ty zaczniesz jutro z czystą kartą i czystym żołądkiem.
Nie zrobię tego, cmoknij się w dupę – Odpowiadałam mu głosem lekko nietrzeźwego aniołka z drugiego ramienia.

Trwało to dobre piętnaście minut, aż poczułam że w tej ciszy jestem już tylko ja. Wilk sobie gada bla bla bla, ale ja go ignoruję, tak jak lecącą w tle bajkę dla dzieci, z której wyrosłam. Słucham tylko jednej czystej spokojnej myśli: Zjadłam za dużo, a to są konsekwencje tego czynu. Nie uciekam od nich. Biorę je na klatę, mimo bólu jakie czuję. Jestem odpowiedzialna za swoje życie.
Jeżeli teraz zostawię te bezsensowne, śmieciowe 1000 kcal w swoim żołądku, nie będzie to miało żadnego znaczenia za tydzień, za miesiąc czy za rok. Nie przytyję od takiego jednorazowego wyskoku. To się dosłownie rozejdzie po kościach. Organizm da radę.

Jeżeli jednak wyrzucę to z siebie, będzie to miało znaczenie i za tydzień i za miesiąc i za rok. Dlaczego? Bo możliwe że wrócę do starych schematów, że wytłumaczę sobie że to nic złego… jeszcze raz i jeszcze i jeszcze i jeszcze… Możliwe, że będzie to miało wpływ na całe moje życie. I co, tak wyrzucić wszystko co osiągnęłam ze strachu przed paczką frytek? O nie! Stać mnie na więcej! I poszłam spać.

Następnego dnia czułam się koszmarnie, nie tak jakbym sama rzygała, ale jakby ktoś dla odmiany wyrzygał mnie. Wiedziałam jednak, że właśnie zdałam bardzo ważny test. Nie, nie odniosłam porażki. Ja wygrałam. Wilk ostatni raz kłapnął paszczą i wyniósł się, jak się potem okazało, na dobre. Ten moment zmienił wszystko.
Postanowiłam ograniczyć alkohol, a z czasem zrezygnowałam z niego zupełnie. Zdałam sobie sprawę, że nie mogę podchodzić tak lekkomyślnie do sprawy posiłków; jeżeli idę na cały wieczór na imprezę, zjadam porządną kolację. Już nigdy więcej, po tym epizodzie nie objadałam się i wiem, że więcej nie doprowadzę do takiej sytuacji.

Uważam, że właśnie ten moment, był równie ważny, o ile nie ważniejszy, niż cała praca, którą do tamtej pory nad sobą wykonałam. Potknęłam się, ale nie upadłam.
To nie była moja pierwsza wpadka, ale przy tej było naprawdę groźnie.

A teraz pomyśl, że wybrałabym inaczej. Stchórzyłabym zwiedziona absurdalną wizją przytycia. Kto wie, może nie pisałabym już dla Ciebie? Nie byłoby całej Wilczej społeczności i tego całego dobra, które sobie dajemy.

Teraz patrzę w lustro i nie widzę tej paki frytek, ani na brzuchu, ani na udach, ani na podbródku. Nie ważę dziesięciu kilo więcej, dlatego, że ją zjadłam.
Te kalorie naprawdę nie miały żadnego znaczenia. Ale to co z nimi zrobiłam, owszem – to miało znaczenie fundamentalne.

Wiem, że Ty też masz takie momenty; zmagasz się, potykasz, upadasz, ale wstajesz i idziesz dalej. W głębi serca podejrzewam, że życie testuje w ten sposób Twoje postanowienie zmiany i pyta raz po raz: Ale to Ty tak serio z tym kończysz? Serio serio? A jak rzucę Ci taką kłodę pod nogi, to dalej będziesz iść do „wyjścia”? A jak przywalę Ci z tej mańki, to też?
A Ty mów mu wytrwale: Tak tak tak i za każdym razem wybieraj mądrze.

Bo wiesz co się liczy na koniec? To by wstać o jeden raz więcej niż się upadło. I iść jak gdyby nigdy nic.

*

Kochana, myślę, że potrzebujesz wsparcia i zasługujesz na zdrowie, zapraszam Cię więc na indywidualny mentoring ze mną 1 na 1. Więcej informacji tutaj: mentoring
Przeczytaj opowieści kobiet, które mi zaufały: Ania, Kasia, Ala, Kasia D, Paulina

Zobacz także pierwszą lekcję kursu online: Lekcja 0