Niedziela bez wilka: Ania, co chciała być mamą

Chciałabym podzielić się z Tobą historią Ani, która po dziś dzień porusza moje serce.
Kiedy Ania zgłosiła się do mnie, miała za sobą kilka długich dekad zaburzeń odżywiania. Najbardziej jednak poruszyły mnie jej wytrwałe próby zajścia w ciążę, kończące się raz po raz niepowodzeniem.

Już na wstępie okazało się, że mam do czynienia z bardzo silną osobowością. Dziewczyna przezwyciężyła w życiu dużo przeciwności tak trudnych, że wiele z nas rozłożyłoby to na łopatki. Szczerze, nie wiem czy ja byłabym tak silna, gdybym musiała mierzyć się z tym z czym ona.

A mimo to nie usłyszałam przez cały miesiąc słowa skargi, że życie jest ciężkie czy niesprawiedliwe. Nie; widziałam za to kobietę, która prze do przodu i walczy o szczęście.
Tylko czegoś do tego szczęścia bardzo brakowało. Ania zupełnie nie potrafiła jeść. Po tylu latach utrwalania niekorzystnych schematów, jej sposób odżywiania wołał o pomstę do nieba. Według mnie jej ciało nie dostawało nawet połowy potrzebnych składników odżywczych, już nie mówiąc o stresie jaki to wywoływało. Do tego dochodziły problemy z sercem, co także jest bardzo częste wśród osób cierpiących na bulimię.

I co? No nic, razem dałyśmy radę. Przez miesiąc zdołałam nauczyć moją piękną podopieczną tego, by nie bać się jedzenia oraz jak należycie odżywiać swoje ciało. A przede wszystkim; jak go słuchać.
Dzisiaj Ania może powiedzieć, że jest wolna od problemu, który wydawał się nierozwiązalny przez większość jej życia. No i jest coś jeszcze; jej marzenie o macierzyństwie w końcu się spełniło.

Teraz oddaję jej głos. Tekst pochodzi z Wilczego Stada na Facebooku:

Dziś właśnie chcę podziękować Ani.
Jest dla mnie (i pozostanie) kimś wyjątkowym – na zawsze w moim sercu i porannej wdzięczności. Napisałam do Ani w październiku 2017 roku.
Po miesięcznym, bardzo intensywnym menitoringu, (rozmowy, zdjęcia, Skype), „rozstaliśmy się”.
Chyba zaufała mi i ja sobie, że mogę dalej pójść „sama”.

Parę tygodni później spotkaliśmy się na żywo. Byłam bardzo wzruszona. Miałam okazję spędzić z Anią jeden dzień na wydarzeniu sportowym.
Nadal jesteśmy w kontakcie, za co bardzo ją cenię. Śledzę jej YouTube, Instagram, Facebook. Mam jej książki (chociaż jeszcze brakuje mi ostatniej).

Jesteście ciekawi jak się czuje? Bardzo dobrze! Moje ciało odżyło. Udało mi się zajść w ciąże, po 8 latach starań tak bardzo bolesnych, ze tchu mi brakowało. Przypadek?

Dziś mam wspaniałego synka, mam siłę zajmować się nim, jestem spokojniejsza, najadam się. Jem to, czego potrzebuję i o co prosi mnie mój organizm.
Spróbowałam wegetarianizmu i weganizmu, ale to nie dla mnie. Ciało dopominało się innych produktów. Pozwalam więc sobie na wszystko.

Obecnie karmię, więc moje porcje jedzeniowe są zróżnicowane. Nie boję się przytyć.
Wcześniej gimnastykowałam się, ale podczas ciąży miałam totalny zakaz ruchu. Dopiero parę dni temu wróciłam na matę. Dużo spaceruje (z wózeczkiem), staram się ćwiczyć to co lubię (pilates, yoga).

Jestem wdzięczna losowi, że tego październikowego wieczoru Ania mi odpisała, bo byłam naprawdę wrakiem psychicznym… Monitoring to udana „inwestycja”!
Aniu, właśnie dziś, w Dniu Kobiet, bardzo, ale to bardzo Ci dziękuję. Super laska z Ciebie, wiesz? Jestem Ci wdzięczna i bardzo Ci kibicuje.