Czy można naprawić relację z jedzeniem w 20 minut?

Poniżej opublikuję świadectwo Kariny, której przypadek współczesna psychologia może określić jedynie mianem cudu. No bo jak inaczej – z perspektywy tradycyjnego rozumienia problemu – wytłumaczyć fakt, że trwająca 15 lat bulimia, znika po 20 minutach rozmowy?

Żeby to zrozumieć, trzeba spojrzeć na bulimię (a także inne zaburzenia odżywiania, oraz w ogóle problemy) zupełnie inaczej. Wtedy taki cud przestaje wyglądać jak cud, a zaczyna przypominać… zdrowy rozsądek. A kiedy „chory” odnajdzie go w sobie, jego przypadłość zaczyna wyglądać dla niego niedorzecznie i śmiesznie. I właśnie to się stało podczas naszego pierwszego spotkania. Karina na własne oczy, zupełnie wyraźnie, zobaczyła absurd tego co robi i zaczęła się z siebie dobrodusznie śmiać. Podobno śmiała się jeszcze przez dwie godziny po tym, jak się rozłączyłyśmy.

I to był koniec jej bulimii, po prostu koniec. Bo kiedy doświadczasz głębokiego wglądu (czyli ujrzenia rzeczy takimi jakie są, a nie jakie ci się wydają), zaczynasz żyć w zupełnie innej rzeczywistości.

Oddaję głos Karinie:

15 lat. Tyle czasu żyłam, a właściwie, egzystowałam z bulimią. 15 lat spuchniętego ciała, ślinianek wielkości piąstki i zapuchniętych od płaczu oczu. Przez 15 lat, spoglądała na mnie z lustra, smutna, gotowa się poddać kobieta… 

Przez te lata przeszłam terapię psychologiczną, która absolutnie nic nie wniosła do mojego życia, prócz rozdrapywania starych ran… Zajęcia grupowe, też nie były dla mnie. Szukałam pomocy, by przesłać wymiotować, a tym problemem nikt nie chciał się zająć. Lekarze woleli szukać defektu w mojej głowie i w mojej przeszłości. A ja tylko chciałam przestać się objadać i zwracać. Tylko tyle i o zgrozo, aż tyle. 

Te lata to istny koszmar spod znaku udawania. Uśmiechem można zmylić cały świat, ale za to ten nasz wewnętrzny świat, z każdym rokiem staje się coraz bardziej pusty i ciemny. Po tylu latach, wiedziałam, że sama sobie nie poradzę.

I tutaj pojawiła się Ania. Po płaczliwym mailu z prośbą o pomoc, otrzymałam odpowiedź, po której płakałam, jak bóbr. Tyle, że tym razem ze szczęścia i z nadzieją, że może i dla mnie jest jakaś szansa.

I teraz uwaga! Ta piętnastoletnia bulimia odpadła – tak, to odpowiednie słowo – w przeciągu jednej godziny mentoringu z Anią. Jednej godziny! Tak, to możliwe, choć, gdyby ktoś mi to powiedział przed naszą pierwszą sesją, że można wszystko zmienić w godzinę, z całą pewnością bym postukała się w czoło!

Od pierwszej rozmowy z Anią minął przeszło miesiąc, a ja jestem wolna. Nareszcie, wolna! Ania otworzyła w mojej głowie wszystkie szufladki z napisem „ja-teraz”, a nie te zakurzone, z mojej przeszłości. Każdy potrzebuje się wygadać, ale tylko nieliczni potrafią słuchać. Ania, do tych nielicznych, należy. 

Obecnie, jest dobrze. Zwyczajnie, dobrze. Mam czas na życie. Mam apetyt na życie i energię, by z życia korzystać. 

I tak, przyznaję, bywały gorsze chwilę, gdy ciało „się naprawiało”, gdy waga pokazała wyższy pomiar, a brzuch ciężko było wcisnąć w jeansy. Ale wtedy była Ania i – przysięgam – jednym zdaniem wprowadzała spokój i zaufanie do procesu. I miała rację. 

Po mentoringu wiem, jak radzić sobie z tym niefajnym głosem nawyku w głowie. Wiem co mogę zrobić i wiem, że wcale nie muszę tego krzykacza słuchać. 

Bo, jak mawia Ania: to tylko myśl. 

Na podsumowanie mogę jedynie napisać: dziękuję!  Aniu, Tobie, za każdą godzinę i czas spędzony na rozbijaniu moich „mecyi”, haha. I dziękuję sobie, za to, że się do Ciebie zwróciłam z prośbą o pomoc. Warto zawalczyć o siebie! 

*

Jeżeli jesteś ciekawa co takiego powiedziałam Karinie, że w ciągu godziny jej życie wywróciło się raz na zawsze do góry nogami, zapraszam Cię na mój mentoring. Karina to nie odosobniony przypadek czy wybraniec losu. Takie „cuda” widzę w swojej pracy praktycznie codziennie, a rezultaty moich podopiecznych są przewidywalne i powtarzalne. Musimy zrozumieć, że wychodzenie z zaburzeń odżywiania jest oparte na logicznym systemie, a nie wróżeniu z gwiazd czy niekończącym się gadaniu o wszystkim i o niczym.

Jeżeli cenisz swój czas, zdrowie i pieniądze, zgłoś się do mnie. Nie mogę Ci obiecać, że u Ciebie to także „kliknie” przy pierwszym spotkaniu, ale skoro 95% moich podopiecznych wychodzi ze swoich zaburzeń podczas trwania mentoringu, to Ty także możesz. I pamiętaj, nie jesteś aż tak beznadziejnym przypadkiem, jak Ci się wydaje.

Nie ma beznadziejnych przypadków.