Przypowieść o mężczyźnie, co stracił wszystkie swoje konie

Opowiem Ci taką historię:

Pewien mężczyzna we wsi, stracił wszystkie swoje konie. Ktoś przez roztargnienie zostawił otwartą furtkę zagrody i nocą zwierzęta uciekły w las. A może to chochliki spłatały ten figiel? Nie wiadomo. Rano nie było po nich śladu (i po koniach, i po chochlikach).
Wieść obiegła inne domostwa i ludzie zeszli się lamentować nad stratą sąsiada. Oj jaki ty biedy, oj nieszczęsny – łapały się za głowę kobiety, a wąsaci mężczyźni klepali druha po plecach.

– Biedny, nie biedy, zobaczymy – odpowiedział spokojnie mężczyzna.

Kilka dni później kolejna niespodzianka. Konie powróciły do zagrody i do tego przyprowadziły ze sobą kilka dzikich przepięknych rumaków, które żyły na wolności.
Znowu cała wieś się zbiegła i tym razem ludzie wznosili ręce w zachwycie. Oj jaki ty teraz bogaty sąsiedzie, oj jaki szczęśliwy!

– Bogaty, nie bogaty, zobaczymy – odpowiedział znowu mężczyzna.

Czas mijał, a nowe zwierzęta zadomowiły się w zagrodzie. Teraz nadszedł czas, by je ujeździć. Zadania podjął się najstarszy syn gospodarza. Chłopak był silny i zwinny, ale kiedy wsiadł na grzbiet kargo ogiera, ten posłał go w powietrze i z powrotem na ziemię. Biedak połamał obie nogi.
I znowu zbiegowisko: baby płaczą, chłopy się frapują. Nieszczęście, sąsiedzie, nieszczęście! Obie nogi, a taki młody!

– Nieszczęście, nie nieszczęście, zobaczymy – jak zwykle brzmiała odpowiedź.

Kiedy biedak dochodził do siebie, gruchnęła wiadomość: Wici, wici! Wojna nadchodzi i wzywa wszystkich młodych mężczyzn. We wsi płacz i zgrzytanie zębów. Chłopaki nam idą na zmarnowanie! Tylko jeden nie poszedł, bo chodzić nie mógł; syn gospodarza z połamanymi nogami.

Jakie to szczęście was spotkało! Bóg wam błogosławi i śmierci się pozwolił wywinąć! – śmiały się przez łzy sąsiadki.

Mężczyzna patrzył na opadający na drodze kurz po wychodzących ze wsi młodych żołnierzach.

– Szczęście, nie szczęście – zobaczymy – odpowiedział tylko i zamkną za sobą drzwi chaty.

*

Ta przypowieść wróciła do mnie z odmętów zapomnienia, kiedy moja podopieczna zwierzyła mi się, że bardzo się boi zachorować na Covid. Dostała właśnie nową pracę, mentoring trwa i z jedzenie się układa, energia dopisuje… słowem wszystko gra i bardzo źle by się stało, gdyby teraz się to wszystko „zepsuło.

No dobrze; kaszel, utrata węchu i dwa tygodnie gorączki, to nic przyjemnego. Pomyślmy jednak przez chwilę; czy na pewno możemy stwierdzić, że jest to coś złego? Skąd ta pewność?

Czy w ogóle kiedykolwiek możemy coś tak ocenić? Przypomnij sobie jak to było u Ciebie; nie raz myślałaś, że to co się dzieje to koniec świata, a jednak wcale nim nie było. Przeszłaś przez coś trudnego, ale dzięki temu mogłaś ruszyć z miejsca, zobaczyć sprawy z innej perspektywy, nauczyć się czegoś ważnego o życiu, doświadczyć go w pełni.

Czy wyobrażasz sobie na przykład nadal być ze swoim pierwszym chłopakiem? Tak, złamane serce bolało, ale inaczej, nigdy nie poznałabyś swojego męża.
A tamten oblany egzamin? Gdyby nie on, skończyłabyś pewnie te studia i teraz siedziałabyś w nudnej pracy, która – co widzisz z perspektywy czasu – w ogóle do Ciebie nie pasuje.

Jeszcze bardziej ekstremalny przykład? Bulimia. Ja cierpiałam na nią przez półtorej dekady i uważałam za swoje najgorsze przekleństwo. Ale teraz, po latach, widzę ją jako swoje największe błogosławieństwo. To ona nauczyła mnie życiowej pokory i siły oraz dała przekonanie, że z każdych tarapatów można wyjść obronną ręką.

To ona ostatecznie nadała sens mojemu życiu. Wilczo Głodna to moja misja i źródło największej radości. Dla niej wyskakuję co rano z łóżka, jak na skrzydłach.
Codziennie dziękuję Bogu, że tak wyglądała moja droga, aczkolwiek wtedy – gdy to się działo – byłam bardzo nieszczęśliwa.

Co jeszcze los przyniesie? Nie wiem. Może za pięć lat okaże się, że konsekwencją mojej przeszłości jest jakaś choroba serca. Biedna Ania, jednak sobie nagrabiła… Ale kto wie czy biedna? Może to także jest dar, opakowany jako trudności?

Nauczyłam się więc, że nie ma sensu niczego oceniać; to dobre, to złe, to niesprawiedliwe.
Nigdy nie wiesz, co się ostatecznie okaże. Poczekaj więc chwilkę, zaufaj życiu. Nie wszystkie karty są w Twoich rękach. Część z nich rozdaje los, a cały sens gry objawi się nam w pełni, dopiero po ostatnim rozdaniu.