Niedziela bez wilka: Julka, jedyna osoba, która musi się pilnować, by schudnąć.

Kochana,

Piszę do Ciebie z podziękowaniami. Nie znamy się, nigdy wcześniej nie rozmawiałyśmy, ale czytam regularnie Twojego bloga. Przewertowałam już wszystkie posty od początku i aktualnie czuję się wolna w sferze jedzenia, jak nigdy wcześniej.

Z zaburzeniami odżywiania miałam styczność już od końca szkoły podstawowej, gdy to po komentarzach koleżanki na temat mojej wagi, przestałam jeść śniadania i zaczęłam mdleć w szkole. Okres gimnazjum był najbardziej burzliwy, zaczęłam stosować liczne głodówki, obcięłam kalorie do minimum i trochę schudłam. Następnie przyszły coraz częstsze napady i genialny pomysł – wymioty. Skończyłam z naprawdę sporym jo-jo, okaleczonym ciałem i rozwaloną psychiką. Historia jakich multum.

Przez następne lata nie było dnia, gdy nie myślałam o jedzeniu, o kaloriach, testowałam coraz to nowsze diety, wykluczałam wszystkie składniki pokarmowe po kolei każdy. Byłam na keto, na baletnicy, sokowej. Wleciały też jakieś posty 14 dniowe (ałe szczęście wytrwałam maks trzy dni) – Dąbrowska, frutarianizm, jakieś cud diety wojskowe i wojenne (?).

Gdy teraz na to patrzę, widzę, że moje życie opierało się tylko na tym; na dietach i co mogę jeść, a czego nie. Tyle lat zmarnowanych, tyle wakacji, na których nic nie użyłam. A to nie poszłam pływać, bo broń boże, żeby mnie ktoś widział w bikini, a to siedziałam jak kołek w restauracji nad morzem, ze szklanką wody w ręce, podczas gdy inni jedli frytki i po prostu cieszyli się chwilą.

Odkryłam twojego bloga kilka miesięcy temu, przeczytałam kilka artykułów, ale nadal robiłam po swojemu, bo naprawdę wierzyłam, że ja jestem inna i że na mnie to nie zadziała, że nie wrócę do żadnej genetycznej wagi, i że ja po prostu muszę się pilnować, żeby schudnąć. Nawet to, że robię to samo od tylu lat a efektów nie ma żadnych, nie dało mi do myślenia.

Wchodząc w okres szkoły średniej czułam, że tamto bagno mam już za sobą, jednak nieświadomie zaczęłam przywiązywać ogromną wagę do zdrowej żywności i wpadłam w sidła ortoreksji, o czym też pisałaś i jestem Ci za to wdzięczna. Miałam dużo takich epizodów, gdy wracały stare schematy; raz bez powodu zjadłam całą blachę ciasta i byłam tak przejedzona, że żeby lepiej się poczuć poszłam zwymiotować.

Mówiłam sobie, że to normalne czasem się przejeść, a że tak dobrze mi idzie wymiotowanie, totalnie bezszelestnie i sprawnie, to co mi szkodzi nie skorzystać? Wierzyłam, że jest już ze mną dobrze, ale dopiero po analizie Twych postów poznałam prawdę. Zrozumiałam tak wiele rzeczy! Naprawdę nie rozumiem, tak jak i Ty zapewne, dlaczego ta naturalna prawda nadal jest zagłuszana przez krzywdzące, fałszywe tezy i przekonania.

Trochę się rozpisałam, a chciałam tylko podziękować, bo wiem, że masz masę wiadomości. W końcu zrozumiałam wiele ważnych i prawdziwych kwestii, wyszłam z tego dna po prawie 6 latach obsesji, diet, notorycznych wymiotów i braku akceptacji własnej osoby, a to wszystko dzięki Tobie, Twoim postom na blogu i filmom! Tylko tyle i aż tyle. Naprawdę jestem Ci bardzo wdzięczna, że mogłam się opamiętać jeszcze na początku mojej życiowej drogi, że teraz wejdę w 17 rok mego życia bez tej kotwicy u nóg.

Szanuję za to co robisz, życzę Ci jak najlepiej i wierzę, że w końcu twoja mądrość (i wiara w mądrość naszych ciał) dotrze do ogółu społeczeństwa.

Ściskam,
Julka