Metabolizm i Spółka z Zoo

Żył sobie kiedyś pewien gościu o nazwisku Metabolizm. Nic specjalnego nie wyróżniało go tłumu innych mu podobnych. Nie był ani wysoki, ani niski, ani szybki, ani wolny. Uwijał się po prostu przy swoich sprawach i nigdy nie domagał się uwagi.

Codziennie chodził on do pracy w pewniej bardzo dużej i bardzo ważnej firmie. Ta firma nazywała się Ciało Spółka z Zoo i jak sama nazwa wskazuje, była ona częścią holdingu „Nature”, departament Ssaczy.

Zadaniem Metabolizmu było siedzenie w dyspozytorni energetycznej Ciała Sp. z Zoo. Co kilka godzin dostawał on świeżą dostawę energii w postaci ziemniaka, kluski śląskiej czy jarmużu i musiał zaordynować jej przerobienie, a potem rozprowadzenie po całym układzie.
Robota zaczynała się od oszacowania dostarczonego materiału. Jaka jest wartość kaloryczna i przydatność tego, co wjechało i czy dostawa zgadza się ze złożonym zamówieniem.

Jeżeli po nocy było zapotrzebowanie na 621 kcal, a wjechało tylko 500, Metabolizm notował, że na lunch trzeba zamówić o 121 kcal więcej lub zjeść go trochę szybciej. Jeżeli zaś dostarczono zbyt dużej ilości, nasz bohater wpisywał w system „mniejszy obiad, poproszę” i wracał do swoich obowiązków. Teraz trzeba było rozdzielić wszystko według priorytetów.

Absolutną królową systemu było serce. To ono zawsze musiało działać, choćby się waliło i paliło. Jego stanięcie oznaczało natychmiastowe zamknięcie filii tej firmy i nieodwracalne bezrobocie dla całej ekipy. W drugiej kolejności dostawał Szefu, czyli mózg. Bez niego byłby totalny chaos, pandemonium i w ostateczności także bezrobocie. Potem szły Płuca, Wątroba (pieszczotliwie zwana przez kolegów Męczennik Sobotniej Nocy), Trzustka i reszta organów, o których zwykły śmiertelnik nie ma nawet pojęcia.
Duża porcja musiała zostać do dyspozycji na dobrowolne ruchy ciała (drapanie w głowę, chodzenie) oraz odbudowę tego, co się tam w międzyczasie poniszczyło.

Metabolizm monitorował to ściśle. Kiedy był dzień spoczynku – zamawiał mniej jedzenia i picia. Kiedy Ciało Sp. z Zoo poszło na przykład biegać, zużycie karmy wzrastało.

I tak sobie wszystko działało jak należy, dopóki Szefu (departament Profesorski) nie wpadł na zajebisty pomysł diety. Już niebawem miały nadejść dla Metabolizmu straszne czasy; gorsze niż grypa, angina i zatrucie pokarmowe razem wzięte.

…

Tego dnia Przemiennik Materii (bo taką miał ksywę nasz bohater), stawił się jak co dzień do roboty i jak zwykle odczytał parametry zużycia. Ok, dzisiaj zamawiam 700 kcal na dzień dobry, bo wczoraj były jakieś biegi, kolano sygnalizuje zmęczenie, a Jajnik Lewy właśnie wydala pęcherzyk i potrzebuje trochę suportu – nadał przez megafon.

Zamówienie wysłane, ale nic się nie dzieje. Czekamy, czekamy, czekamy i nic.

Hej, będzie to śniadanie – mruczy Żołądek – czy coś się stało? Ty, kawa, widziałaś czy coś się tam szykuje na górze czy nie? A w ogóle to gdzie masz mleko? Kawa nic nie widziała i nic nie wie.
Wszyscy oczekują w napięciu.

W końcu, w okolicach 12stej dzwoni telefon:
– Metabolizm, słucham
– Szefie, tu Żołądek. Melduję, że wjechał liść sałaty i pół pomidora… Nie, nie mylę się…Tak, to wszystko…Tak, w kontakcie, dziękuję.

No dobrze – myśli zatroskany Metabolizm – zwiększamy zamówienie do 1000 kcal i wyślemy pilną wiadomość do Gadziej Centrali, zawiadującej fizycznym aspektem całej firmy.

Dzień dobry,

Kierowniku, poproszę o silniejszy sygnał głodu. Od rana mamy braki w dostawach. Ja zaś powoli przykręcam wszystkie kurki z energią. Przewidywane spadki siły i nastroju.

Pozdrawiam,
M.

Hmmm… coś mi mówi, że to Profesorek znowu coś wykombinował. Eee, niemożliwe. Przecież nie byłby taki głupi, żeby nas głodzić. W całym holdingu „Nature”, takie rzeczy się nie zdarzają. To pewnie tylko tymczasowe.

Cztery miesiące później

Z dziennika pokładowego Metabolizmu: Sytuacja jest dramatyczna. Od miesiąca ciągniemy na 1500 kcal, zamiast standardowego 2200 kcal. A sprawa stała się jeszcze bardziej dotkliwa, kiedy weszły codzienne podskoki i zwiększyły zapotrzebowanie do 2800 kcal.

Wszystko pozakręcane i pozamykane. Cięcia budżetowe drastyczne. Najbardziej odczuły je mięśnie, które musimy po trochu zjadać. To straszne! Uprawiamy kanibalizm.
Niedawno podjąłem też decyzję o przymusowym urlopie dla Jajników i Macicy. Żadnego więcej krwawienia, hormonów i innych ekstrawagancji!

Odwapniają się kości. Włosy ograniczyliśmy do minimum, a sucha skóra bezskutecznie wysyła petycje o witaminy. Z pustego i Salomon nie naleje.

Najgorsze jest to, że nasza królowa też cierpi i zaczyna niebezpiecznie kołatać. Samo to, że trzeba było zmniejszyć jej wielkość o 10%… łamie mi serce.
Po układzie nerwowym szaleje kortyzol i adrenalina i sieje spustoszenie. Krążą plotki, że Profesura ma Depresję, cokolwiek to znaczy.

Poza tym zimno jak w psiarni, światło okresowo gaśnie, a moja praca stała się niezmiernie trudna. Ehhh

Miesiąc później

Nareszcie! Centrala dokonała cudu! Departament Gadzi odciął zasilanie Profesurze, padł Generator Kontroli i nastąpił atak na jedzenie! W końcu!
Wpadło na raz kilka tysięcy kalorii. W prawdzie żołądek trochę nie wyrabia, a trochę jest w szoku, ale dzielnie pracuje. A ja razem z nim. Co za urwanie głowy!

Po dalszych oględzinach okazało się, że w tym co dostaliśmy, nie ma praktycznie niczego, co zamawiałem. Brak białek, Omega 3 i witamin. Jest za to dużo cukru i tłuszczu. Ale to nic. Jakoś damy radę.

Teraz trzeba część tej energii rozdysponować, a część natychmiast zmagazynować w komórkach tłuszczowych na kolejną „czarną godzinę”. No przecież nie chcemy znowu obudzić się z mitochondriom w nocniku!

Dwa miesiące później

Dużo się zmieniło przez ostatnie pół roku, ale przynajmniej sytuacja jest stabilna.
Moje poranne i popołudniowe zamówienia nigdy nie zostają zrealizowane, ale za to wieczorem Centrala robi swoje sztuczki i wpada znowu dużo cukru. Jakoś ciągniemy. Zapasy cały czas gromadzę w tłuszczu, bo nigdy nie wiem czego się mam spodziewać. Patrzę jak nasza firma się rozrasta… w szerz.

Czasami tęsknię do dawnych czasów, kiedy wszystko było takie proste i piękne. Śmigałem sobie, hulałem… teraz ledwo zipię, taki jestem ospały.
Jednak będę stał dzielnie na posterunku. Nie mam wyjścia. Jestem dobrym pracownikiem i istnienie tej firmy jest moim absolutnym priorytetem. Takie zadanie dostałem od właścicielki tego kramu i tego będę je wykonywał, aż do dnia likwidacji tej filii.