Niedziela bez wilka: Ania z formularza

Hej Aniu,

Chciałam Ci bardzo podziękować za stworzenie formularza przemiany i za udostępnienie go dla wszystkich potrzebujących – mnie również. Jakoś tak się złożyło, że w maju koleżanki pomogły mi zrozumieć, że mam problem z kompulsywnym odżywianiem. Zrobiły mi tzw. interwencję.
Dzień później sama zaczęłam czytać i oglądać filmiki na YT i tam, wypisz wymaluj, takie same destruktywne zachowania jak moje.
A potem złość na siebie, poczucie pustki, ścisk serca i poczucie, że coś jest nie tak, ale mimo to chce się jeszcze coś zjeść, żeby siebie zniszczyć. No skoro już się zaczęło, to przecież można kontynuować, bo całe pudełko lodów jest takie dobre.
Po takich akcjach, jakie miałam mniej więcej od 15go roku życia, zazwyczaj szłam spać i wierzyłam, że kolejny ranek da mi nadzieję, nową siłę, nowy poranny bieg i nową dietę. I tak było.

Mam teraz 29 lat, 14 lat, które mnie hamowało psychicznie, mam nadzieję, już za sobą. Mam również za sobą dietę Dukana, Kwaśniewskiego, South Beach, dwutygodniowy post Ewy Dąbrowskiej, kilkakrotną dietę kopenhaską, próbę przejścia na wegetarianizm, dietę Kapuścianą, próbę niejedzenia przez 3 dni, post z sokami, itp.
I tu się uśmiecham, bo mogę napisać, że to już za mną, dzięki Twojej książce w pdf, którą kupiłam. Bardzo Ci chciałam za nią podziękować, bo tłumaczy ona w bardzo ładny sposób nasze myślenie, czarno-białe zasady i chęć odzyskania kontroli przez podjęcie kolejnej diety.

Przez to wszystko nabawiłam się nietolerancji pokarmowych (potwierdzonych testami) na gluten, białko i żółtko jajka oraz laktozę i w małym stopniu orzechy ziemne. Staram się stosować do rad z Twojej książki, ale widzę sama, że często stosuję wobec siebie wymówki: mogę zjeść, bo „przecież byłam biegać”, bo „byłam na kijkach to należy mi się deser”, bo „mój mąż pije piwo to ja też wypiję wino” lub „przecież oglądam film, to mogę coś pochrupać”.

Po pierwszym zrobieniu formularza przemiany (dotrwałam do niecałych 14 dni) czułam się niesamowicie, wszystko się wyregulowało, cera stała się niebłyszcząca, a kilogramy bez wysiłku po prostu sobie szły.
Ku mojemu zdziwieniu opuchnięcie na ciele, na udach albo na twarzy samo zeszło.
Wydaje mi się, że miało to podłoże psychiczne, że w końcu zaakceptowałam siebie i mogłam być szczęśliwa ze swoim ciałem. Ale jak zauważyłaś nie dokończyłam formularza przemiany.
Dotrwałam tylko do połowy, a to był maj. W czerwcu myślałam, że odzyskałam już kontrolę nad wszystkim i poleciałam do męża do USA. Wszystko było dobrze, ale po 2 tygodniach pobytu tutaj znowu się rozregulowałam i doszłam do wniosku, że jestem „uzależniona”, a takie osoby muszą się pilnować cały czas. Więc znowu podjęłam wyzwanie z formularzem, jestem dziś po 3 dniu. Jestem uśmiechnięta i pełna nadziei, że się uda. Mój mąż mnie wspiera i starał się zrozumieć wiele rzeczy jakie tłumaczyłam mu po przeczytaniu Twojej książki.

Widzę po sobie, że aktywność fizyczna, czyli w moim przypadku bieganie, przełaje i chodzenie na spacery z psem i kijkami bardzo pomaga mi uzyskać ten balans duchowy, więc staram się tego trzymać.
To w skrócie co u mnie.

Ale po co piszę?
Piszę po to, żeby Ci podziękować. Piszę po to, żebyś poczuła się ogromnie doceniona za swoją pracę, za swojego ducha i za tyle energii, ile wkładasz w to, żeby inni poczuli się lepiej z samymi sobą. Aniu, to co robisz, robisz to szczerze i dlatego idzie za tym sukces i ogromne słowa uznania z mojej strony. Nie poddawaj się i bądź z siebie dumna. Doszłaś już tam, gdzie patrzysz na drugich ludzi sercem, bo chcesz im pomóc – ja tam dopiero dążę :)

Życzę Ci dni pełnych radości i motywacji do działania z uśmiechem na przyszłość.

A ja walczę dalej z formularzem.

Ania