Stolik Gabrysi

Zmieniające życie wglądy moich podopiecznych to normalna rzecz w mojej pracy. Praktycznie codziennie widzę, jak ludzie zaczynają rozumieć głębszą prawdę o sobie i zrzucają swoje uzależnienia i troski jak rękawiczki. Raz na czas zdarza się jednak, że ktoś dozna tak ogromnej transformacji, że staje się zupełnie innym człowiekiem; inaczej się nosi, wygląda i mówi. Tak było z Gabrysią, tegoroczną maturzystką.

Na naszym pierwszym spotkaniu widziałam ją jako czarno-białą, przygniecioną życiem staruszkę. Teraz widzę ją (i wy też sami zobaczcie w filmiku poniżej), jako kolorowego ptaka; młodą, świadomą siebie kobietę, która mądrością znacznie przewyższa swój wiek.  

To co się stało z tą dziewczyną jest niesamowite. Mam wrażenie, że ona skoczyła w rozwoju przede mnie i to ja mogę się od niej teraz uczyć.  Tak czasami bywa, gdyż to, co przekazuję, to nie jakaś technika wynikająca z intelektu. To rozumienie, które każdy ma w sobie, niezależnie od tego kim (myśli, że) jest. Tylko, że nie każdy to jeszcze odkrył.

Zresztą polecam zobaczyć poniższy wywiad i wszystko będzie jasne.

Dzisiaj chciałabym przytoczyć wspaniałą metaforę autorstwa Gabrysi, którą podzieliła się ze mną w momencie, gdy miała swój pierwszy, potężny wgląd. Oto ona:

Wyobraź sobie pokój, do którego prowadzi dwoje ustawionych naprzeciwko siebie drzwi. Na środku tego pokoju stoi stolik, a przy tym stoliku ustawione są dwa krzesła. Na jednym siedzisz Ty, a to drugie jest puste. Ten pokój to metafora umysłu.

Do pokoju przez cały dzień wchodzą różni ludzie. Jego drzwi są zawsze otwarte i każdy może przez nie przejść. Ci ludzie – a raczej ludki, o identycznych rysach twarzy i posturze – reprezentują myśli, które pałętają się Twoje/mojej/każdej głowie.

No właśnie, pałętają się. Wchodzą, kręcą się trochę i wychodzą. Niektóre już nie wracają, inne owszem, lubią zaglądać do nas często.

Żadna z tych myśli nie ma jakiegoś sprecyzowanego planu działania, celu, ani nawet własnego rozumu. Żadnej z nich na niczym nie zależy i nikt do niczego tutaj nie dąży. One po prostu są i to jest jedyna ich funkcja; być. Ty zaś siedzisz i obserwujesz je z pozycji swojego stoliczka.

A dla kogo jest to puste miejsce? Dla tego, kogo Ty tam zaprosisz. Do pokoju weszła myśl „ojejku, nic mi się nie udaje”. Możesz spojrzeć na nią, westchnąć i wzruszyć ramionami, a możesz także zaprosić ją na krzesełko. Ależ usiądź moja droga, pogadamy. Częstujesz myśl herbatką i zaczynasz ją myśleć.

No więc nic mi się nie udaje… Tak to prawda, jestem beznadziejna i niczego w życiu nie osiągnę. Za to wszystko udaje się tej Kaśce z naszego działu. Nie dość, że jest fajna i wygadana, to jeszcze ładna i taka szczupła. I ma chłopaka, który za nią szaleje. A ja co? Nic! Całe życie tylko pod górkę…

I ona tak siedzi przy Twoim stoliku, dopóki czuje się zaproszona. Kiedy przestaniesz dawać jej uwagę, myśl odchodzi. Niezauważona znika za którymiś drzwiami i już jej nie ma.

Na jej miejsce zapraszasz „kogoś” innego, a pamiętaj, że miejsce jest tylko jedno. Nie można myśleć dwóch myśli na raz. To niemożliwe. I co ważne, żadna myśl nie może wepchnąć się na to miejsce siłą. To Ty możesz ją tam zaprosić. To Ty i tylko Ty masz tę moc.

Myślałaś o tym kiedyś?

Gabrysia tego nie wiedziała i była przekonana, że jak do pokoju wejdzie ludek „objadaj się!”, to ona musi coś z nim zrobić; wygonić go, nie zgodzić się na jego obecność, odwrócić od niego uwagę. Nie wiedziała, że może go po prostu obserwować, bo przy stoliku jest absolutnie bezpieczna – bezpieczna psychologicznie. Nie wiedziała też, że właśnie takim postępowaniem daje mu uwagę, zaprasza do siebie.

A przecież wszystkie myśli są równocenne! (To piękne sformułowanie Gabrysi, którego nigdy nie słyszałam, ale od razu je pokochałam). Żadna z nich nie ma jakiejś nadprzyrodzonej mocy, żadna nie jest większa czy mniejsza. To są te same ludki, które przychodzą nie wiadomo skąd i odchodzą nie wiadomo dokąd. Nie trzeba się ich bać czy przejmować ich obecnością. Bo to nie ich obecność czy wygląd są problemem, ale to, że nieświadomie zapraszasz je na herbatkę.

A wcale nie musisz tego robić.

*

Jeżeli chcesz, żebym pomogła Tobie tak jak pomogłam Gabrysi, zgłoś się do mnie na mentoring (zaburzenia odżywiania) lub coaching (cała reszta problemów).