Ofiara i świadek

Niedawno – może trochę pod wpływem moich ostatnich postów – zaczęłam się zastanawiać, w którym momencie mojego życia, przestałam pasywnie dryfować z prądem okoliczności, a zaczęłam świadomie tworzyć swoją rzeczywistość. Cofnęłam się w przeszłość i stwierdziłam, że działo się to etapami – a co najlepsze, moja podróż ciągle trwa.

Ofiara

Kiedyś, przez całe lata czułam się totalnie bezsilna wobec swoich nałogów. Było tak: zaplanowałam sobie na przykład, że zrobię projekt na studia. Potem jednak jakoś tak wychodziło, że żarłam i piłam do drugiej w nocy i nie miałam siły wstać do 16stej. Do tego okazywało się, że w portfelu mam tylko 50 groszy, na koncie – 1000 zł (ach, ta karta kredytowa wciśnięta mi jako zatruty prezent) i zero pojęcia co z tym wszystkim teraz zrobić. Czy przesadzam? Chciałabym…

Słowem; nie miałam wtedy ani dobrego życia ani jasnej przyszłości przed sobą. Byłam kłębkiem nerwów, moja waga ciągle wahała się raz w górę raz w dół (co przyprawiało mnie o depresję), a smutne zapuchnięte i skacowane oczy patrzyły na beznadziejny świat. Skończenie trzyletniej policealnej szkoły artystycznej zajęło mi 6 lat, a ukończenie studiów stało się na tamten moment niemożliwe. Nawet nie chciałam myśleć co dalej i… nie myślałam. Płynęłam.

Jeżeli chcesz mieć jasny obraz tego jak się czułam, przeczytaj ten tekst: marzenia bulimiczki.

Pamiętasz, jak pisałam niedawno o wszystkich moich wglądach, które zaprowadziły mnie do spontanicznego wyjścia z bulimii pod koniec 2014? No właśnie, wychodziłoby na to, że wszystko zaczęło się zmieniać w okolicach 2011 roku. Wtedy to z dnia na dzień, za pomocą pewniej książki, rzuciłam palenie i zafascynowana tą czarodziejską zmianą, zainteresowałam się literaturą self-help i self-improvement. W mojej bibliotece pojawili się tacy autorzy jak Bryan Tracy, Anthony Robbins czy Napoleon Hill. Niedługo potem sięgnęłam po książkę „Sekret” i zrozumiałam, że nie muszę już być ofiarą życia. Yes!

Silna kobieta

Teraz weszłam w kolejną fazę swojego życia: stałam się silną kobietą. Wszak JA jestem twórcą swoich okoliczności. Nie mam pieniędzy? To je zarobię! Nie podobają mi się moje nałogi? To je zmienię!
Pójdę na siłownię, będę pracować na swoim związkiem, a na każdą niekorzystną okoliczność mojego życia, spojrzę jak na szansę, by się czegoś nowego nauczyć – nie zaś jak na przeszkodę.
Do tego natychmiast wykreślę ze swojego słownika słowo „porażka”. Przecież porażka to stan umysłu. Wystarczy wstać o jeden raz więcej niż się upadło i nigdy nie odniesie się porażki, prawda?

W moim pokoju zawisła „tablica marzeń” na której wykleiłam sobie wszystko, co chciałabym w życiu osiągnąć, a ja oddałam się pełnym pasji wizualizacjom i afirmacjom swojej wymarzonej przyszłości.
I tak, moje życie stało się o wiele lepsze; założyłam bloga, napisałam swoje pierwsze książki, zaczęłam być kobietą sukcesu, a mój związek, wygląd i finanse poprawiły się znacząco.

Jednak bycie siłą napędową swojego życia jest na dłużą metę bardzo wyczerpujące. Jeżeli od Ciebie zależy absolutnie wszystko i cała odpowiedzialność za Twoje życie leży tylko na Twoich barkach, to aż strach pomyśleć co się stanie, jak się zmęczysz, wypalisz czy ci się po prostu odechce.

Poszukująca

W 2016 roku natrafiłam na książkę „Nowa Ziemia” Eckharta Tolle, która to zatrzęsła moim jestestwem i pokazała mi, że oprócz świata coraz to nowych i piękniejszych form (sukces, wygląd, satysfakcjonujący związek), istnieje coś poza tym – świata ducha. Jesteśmy czymś więcej niż tylko małymi ludzikami w poszukiwaniu szczęścia.

I błagam, nie zrozum mnie źle; nie nawróciłam się na żadną religię czy inny kult- nawet jeżeli miałby to być buddyzm. Religia to także forma; próba skonceptualizowania czegoś, czego nie da się objąć rozumem. Aczkolwiek – co jest niezaprzeczalnym faktem – u źródła każdej religii leży jedna uniwersalna Prawda.

I ja, czytając książkę Tollego, poczułam, że ta Prawda mignęła mi przed oczami. Dotknęłam czegoś głębszego; swojej tożsamości – Boskiej Iskry, o której czasami tu piszę. Całe doświadczenie trwało może sekundę, ale to wystarczyło, by poprzestawiać mi w głowie.
Ach, a więc Pierre Teilhard de Chardin miał rację, mówiąc, że nie jesteśmy istotami ludzkimi doświadczającymi duchowości, tylko istotami duchowymi, doświadczającymi bycia człowiekiem.

Tak właśnie rozpoczęłam moje poszukiwania w tym obszarze. Oddałam się medytacji, zaczęłam praktykować podejście mindfulness, świadomy oddech, mantry i co mi tam jeszcze wpadło w ręce.

Narzędzie Boga

To wszystko skończyło się nagle, kiedy pod koniec 2018 roku znalazłam filozofię Sydneya Banksa i 3 Podstaw. Znowu mój cały świat poprzestawiał się do góry nogami, a ja poczułam, że niczego już nie muszę praktykować, bo jestem, byłam i zawsze będę w domu. Co za odkrycie! Przez całe życie próbowałam znaleźć coś, czego nigdy nie zgubiłam, a teraz już nie muszę szukać.

Porzuciłam więc medytację – o czym może kiedyś napiszę coś więcej. No bo jak to tak? Medytację zalecają wszyscy; od guru samorozwoju, poprzez prowadzących jogę w osiedlowym klubie fitness. A ja się od tego odwróciłam. Przestałam po prostu widzieć w tym sens.

Wtedy to też napisałam ołówkiem na obudowie swojego komputera „użyj mnie”, jako moje motto,  jedyną moją modlitwę.
Użyj mnie Życie – wykorzystaj mój talent jak chcesz. Już nie będę zachowywać się jak kombajn ciągnący swoje życie do przodu. Oddaję kontrolę i poddaję się Tobie.

Zresztą to nie było dla mnie nic nowego. Od dawna przeczuwałam, że tak to działa. Zawsze powtarzałam, że gdy piszę, to jakby coś większego ode mnie działało. Ja tu tylko wciskam klawisze. Widzę to bardzo wyraźnie, gdy czytam moje niektóre posty: o rany, ja to napisałam? Nie… to już istniało gdzieś w bezforemnej postaci. Ja tylko nadałam temu formę.

Teraz zaś zobaczyłam, że można żyć w ten sposób we wszystkich obszarach swojej egzystencji – być prowadzoną.

Świadek

Niedawno spędzałam wakacje w Hiszpanii, w przepięknym, czarodziejskim mieście Cadiz. Gdy tylko przejechałam most łączący wyspę, na której leży ten skarb architektury, poczułam, jak ogarnia mnie uczucie spokoju. Oczywiście spokój nie pochodził z miasta jako takiego, ale – jak zawsze – ze mnie. Wszak żadne ludzkie osiedle nie może wyprodukować w nikim żadnych uczuć, prawda?
Jednak – co tu dużo mówić – kiedy zobaczyłam te piękne budowle i uliczki, tą plażę położoną niedaleko centrum miasta – po prostu się zakochałam.

Mój T. całymi dniami krył się w hotelu przed upałem, ja zaś w tym czasie gubiłam się w wąskich uliczkach, słuchając starych nagrań Sydneya Banksa i płakałam jak dziecko. Jako że są to czasy COVID, nikt nie widział moich łez spod maseczki i okularów przeciwsłonecznych.

A płakałam dlatego, bo zrozumiałam, że ja naprawdę nie muszę się o nic martwić, że wszystko jest OK, a samo życie pisze dla mnie najlepszy scenariusz. Moją robotą jest tylko powiedzenie „tak” sercu.
Jestem prawdziwie duchową istotą, doświadczającą człowieczego życia, tak jak każdy z nas. I jak dotąd była to bardzo miła, pokrzepiająca myśl, tak teraz zobaczyłam i zrozumiałam, że to nie jest ładnie brzmiąca idea. To JEST prawda. Poczucie ulgi jakie mnie ogarnęło było nie do opisania.

To było ponad 2 tygodnie temu, a ja do tej pory nie zirytowałam się niczym ani razu. Naprawdę.
Czy się jeszcze zirytuję? Na bank, na 100%, na pewno. Tak to jest być człowiekiem; raz na górze, raz na dole. Niemniej jednak, kiedy dotknie się czegoś tak realnego jak spokój pod powierzchnią myśli, to okoliczności życia już nigdy nie będą wydawać się aż tak przerażające jak kiedyś.

*

Dzisiaj rano otworzyłam laptopa i zobaczyłam zapisaną tam modlitwę „użyj mnie”. Zaśmiałam się w nagłym przebłysku zrozumienia, starłam palcem tekst i napisałam nowy. Teraz brzmi on tak: „nie przeszkadzaj”.
Nie przeszkadzaj życiu wyrażać się przez Ciebie, nie wtrącaj się, nie mów mu „tak chcę, a tak nie chcę”. To i tak nie uchroni Cię przed porcją kuksańców, jakie każdy z nas dostanie. Jednak, kiedy przyjdą, to nie bój się – będziesz wiedziała co robić. Masz w sobie źródło odwiecznej mądrości i kreatywności. Czerpiąc z niego nigdy nie zbłądzisz.
Nie bój się, Ania. Płyń lekko z prądem życia. Już nie jako ofiara, ale jego świadek – podziwiając widoki po drodze.