Częsty przepis na nadwagę

Dzisiaj chciałabym Ci opowiedzieć o schemacie jaki bardzo często widzę u osób z tak zwanym Binge Eating Disorder (czyli objadających się, ale nie przeczyszczających), który prowadzi do nadwagi.

Zanim cokolwiek napiszę, chciałabym zaznaczyć, że nie twierdzę, że każda osoba z nadwagą tak robi, albo że to jest jedyne jej źródło. Po prostu obserwuję te zjawisko bardzo często. Jeżeli jednak u Ciebie jest inaczej, napisz nam jak to wygląda.

Opiszę Ci to na przykładzie Ilony, mojej podopiecznej, która po mentoringu schudła około 35 kg w niecałe 1,5 roku. Kiedy do mnie przyszła miała 28 lat, ważyła 95 kg przy wzroście 168 cm i – jak możesz się domyślić – desperacko starała się pozbyć tej nadwagi. Próbowała już dosłownie wszystkiego, ale jak to zwykle bywa, po tygodniach czy nawet miesiącach diet, powracała do swoich starych dobrych wymiarów, łapiąc jeszcze kolejne 5 kg w gratisie.

Jak wyglądało jej jedzenie w dniu, kiedy zaczęłyśmy naszą pracę?
Na śniadanie jabłko przegryzione w pośpiechu przed wyjściem do pracy. W pracy wjeżdżał zamówiony obiad. Po powrocie z pracy – wszystko jak leci; pizza, całe pudełko lodów, słodycze…
Ilona miała też wbite w głowę, że powinna jeść 1200 kcal żeby być szczupła, co przyprawiało ją o totalną rozpacz. No tak, każdy by się załamał wizją głodówki do końca życie, prawda? Wiesz, bo pewnie to przerabiałaś.

Takich dziewczyn jak moja podopieczna widziałam już tysiące. W pierwszej połowie dnia nie jedzą one prawie nic, a w drugiej jedzą prawie wszystko. I to jest właściwie sedno problemu. Jeszcze raz podkreślam – to nie jedyny powód nadwagi, ale bardzo częsty.

Nie jest nim zaś słaba wola (żeby zaczynać od lat codziennie od nowa trzeba mieć żelazną silną wolę), nie jest brak pojęcia co jest zdrowe, a co nie.
Nie jest też tak, że osoba otyła jest leniwa, nie chce się ruszać, czy je fastfoody, bo jest głupia. O nie! Praktycznie całe jej życie to próby zrobienia czegoś z tym problemem. Z ręką na sercu powiem, że chyba nikt tak ciężko nie pracuje nad swoją sylwetką jak osoba z ogromną nadwagą – niestety robiąc ciągle te same niewłaściwe rzeczy.

Prosta prawda zawsze wyjdzie na wierzch i wszystko „zniszczy”; człowiek, który nie jadł przez cały dzień, będzie wieczorem wilczo głodny, a jeżeli objadał się na noc, rano będzie przejedzony. I tutaj koło się zamyka.

Jak pomogłam Ilonie zsiąść z tej karuzeli? Stawiając cały jej dotychczasowy schemat na głowie. Rano: porządne śniadanie, potem porządne drugie śniadanie, zamówiony obiad (w sumie całkiem dobrej jakości), podwieczorek i po powrocie do domu normalna kolacja.

Do tego ustaliłyśmy, że zaczniemy od 5 minut sportu dziennie. Na początku to była męka, bo ciało było nieprzyzwyczajone, ale szybko z pięciu minut zrobiło się dziesięć, potem piętnaście, potem nieśmiało zaczęły się pojawiać wypady na siłownię, a potem zajęcia fitness. Doszło do tego, że kupując mieszkanie, Ilona wybrała to bliżej swojego klubu!

Pytanie brzmi dlaczego Ilona – i jej podobne osoby, które przewinęły się przez mój mentroing – schudła? Dlatego, że ćwiczyła? A może dlatego, że zaczęła jeść lepsze jedzenie? A może wyregulowała posiłki?
Tak, to wszystko prawda. Ja jednak mogę podsumować to w jednym zdaniu; ona schudła dlatego, że przestała postępować jak otyła osoba, a zaczęła jak szczupła. I taką się stała.
Ta zasada ma zastosowanie we wszystkich innych sferach życia, ale to już temat na inny wpis.

A Ty? Czy Ty też żyjesz w takim schemacie? Rano nic, a wieczorem napad? Jak to wygląda u Ciebie? Jestem bardzo ciekawa.

Za pamięci, polecam książkę Agnieszki Czerwińskiej „Śmierć grubej Berty”, która właśnie dokładnie o tym mówi. Kto już czytał?