Czy bulimia odchudza?

Wczoraj dostałam list, który mimo całej powagi sytuacji, trochę mnie rozbawił. Szło to mniej więcej tak: Hej, mam bulimię, wypadają mi włosy, zęby się topią, jest do dupy, a ja mimo to nie chudnę! Co robić???

Wow, no coś Ty? Nie chudniesz? Na serio? A to niespodzianka! No no…

Pewnie nie zwróciłabym aż takiej uwagi na to pytanie o chudnięcie, gdyby nie to, że dzień wcześniej udzielałam wywiadu do kolejnej książki z serii „Polka Potrafi” (znasz?) i tam padło pytanie, o najpopularniejsze mity dotyczące bulimii.
Od razu powiedziałam, to co zawsze powtarzam: że to nie choroba, a zaburzenie (mówimy wszak zaburzenia jedzenia, a nie choroba jedzenia, prawda?), że się niby nigdy z tego nie wychodzi, że to przypadłość nastolatek, albo co najmniej pustych kobiet itd.

Ostatni mit, jaki przyszedł mi do głowy to „bulimia odchudza”.
Tiaaa… chyba portfel.

Jeżeli masz trochę więcej lat niż autorka wspomnianego maila i trochę więcej doświadczenia z tym paskudztwem, wiesz doskonale, że tak nie jest. Zresztą wystarczy to wygooglać. Każdy Ci powie, że bulimia w najlepszym wypadku pozostawi Cię wagowo w tym samym miejscu, a w bardziej realistycznym – utuczy. Statystyki nie kłamią.
Zastanawiające jest jednak, że wciąż tyle kobiet daje się na to złapać. Wciąż mamy nadzieję, że właśnie w ten sposób zrzucimy niechciane kilogramy…
Uwaga, żegnamy się z tą nadzieją właśnie teraz – papaaaa!

Dlaczego bulimia tuczy?

– Nasze ciało poddawane restrykcjom kalorycznym wchodzi w tak zwany tryb przetrwania. Potocznie mówi się wtedy o spowolnionym metabolizmie. W tym stanie każda komórka tłuszczowa jest bardzo cenna, a każda dodatkowa kaloria magazynowana w bioderkach. Organizm nie jest absolutnie nastawiony na zrzucanie wagi, bo to oznaczałoby dla niego samobójstwo.
Pomyśl jak Ty byś się zachowywała, gdyby zmniejszyli Ci wypłatę o połowę. Raczej nie szastałabyś kasą na prawo i lewo, lecz wydawałabyś bardzo ostrożnie, a ewentualną nadwyżkę zachomikowała na koncie. Rozsądne nie? No właśnie; nasze ciało jest rozsądne.

– Potem następuje rzut na lodówkę, a zaraz potem kompensacja; idziemy wymiotować, przeczyszczamy się, katujemy spotem – do wyboru, do koloru. A jak już pewnie wiesz, to ma tyle sensu co nic, bo większość kalorii i tak w nas zostaje. Pisałam o tym w tutaj: Czy warto się przeczyszczać.
Gwoli przypomnienia; każdy atak bulimiczny, to równowartość wypitego kubka miodu, którego nie jesteśmy w stanie zwrócić. Mniam.

– Kolejna sprawa to totalny brak kontroli i świadomości, ile w rzeczywistości się je.
Było normalne śniadanie, potem w pracy kilka ciastek, które zwymiotowałaś (wraz z pozostałościami śniadani), potem byłaś głodna, więc zjadłaś w bufecie, ale też za dużo – kibel, potem był obiad i jakiś deser -kibel… itd.
(Tak przynajmniej wyglądało moje życie, bo ja wymiotowałam po 5-10 razy dziennie, codziennie. Naprawdę w roku może było kilka dni, kiedy tego nie robiłam. U Ciebie też to się tak toczy?)
Na koniec nie masz bladego pojęcia czy do organizmu dostało się 2000, 3000, 5000 kalorii czy może 1500 i jutro będzie atak gigant?

– Zdrowie zaczyna podupadać. Pojawiają się problemy hormonalne (jajniki, przysadka mózgowa, brak okresu), problemy z tarczycą (Hashimoto, niedoczynność), problemy z cukrem (insulinooporność, cukrzyca), problemy z leptyną, nietolerancje, problemy z trawieniem (gastropareza, wzdęcia) i inne przyjemności. Przeczytaj o tym tu:  Spowolniony metabolizm, Hashimoto i inne cuda. To raczej nie pomaga schudnąć, wręcz przeciwnie.

– Na koniec dochodzi nasze totalne zrezygnowanie i brak siły na cokolwiek. Przestajemy się ruszać, przestajemy wychodzić z domu. Jak tu pójść na trening, skoro serce wali Ci jak szalone, kręci Ci się w głowie od rzygania albo doświadczasz blackoutu z powodu spadku cukru?
Będąc w takim stanie co drugi dzień, raczej sarenką nie zostaniesz.

Jeżeli to wszystko jeszcze Cię nie przekonuję, mam w zanadrzu ostatni argument; spójrz w lustro – jeśli nie dzisiaj lub za kilka lat.

A jakie są Twoje doświadczenia?