Czy myśli są prawdą?

Obecnie spotykam się z bardzo młodą podopieczną (16 lat), z którą pracujemy nad problemem ogromnej nieśmiałości. Oliwia – tak ją nazwijmy – czuje się absolutnie sparaliżowana myślą (chociaż dla niej wygląda to jak fakt), że ktoś może ją oceniać. Ciężko jej odezwać się w towarzystwie czy nawet swobodnie zachowywać w miejscach publicznych. Ciągle wydaje jej się, że musi zrobić coś innego, niż robi, by spełnić oczekiwania mijających ją na ulicy ludzi.

Jak się możesz domyślić, jest to strasznie męczące i – nawet dla niej samej – totalnie bezsensowne. Jednak w jej oczach wygląda to bardzo realnie i dziewczyna nie może się od tego uwolnić.

W trakcie naszej pierwszej sesji, rozmawiałyśmy o tym, że to co myślimy, nie jest prawdą.

No dobrze – odparła na to Oliwia – ale przecież niektórzy ludzie oceniają innych. Czasami się tak dzieje i nigdy nie uwierzę w to, że jest inaczej.

Tak, to prawda, ale ja w ogóle nie mówię o tym. Nie chodzi mi o rozpatrywanie tego, czy treść myśli jest prawdziwa. Jeżeli pozostajemy w tej warstwie, to owszem, ludziom zdarza się oceniać innych. Nikt z nas nie jest od tego wolny. Ja także myślę sobie czasami „matko, co ona na siebie ubrała”. Jednak tutaj chcę wyjść poza strefę treści i pokazać Ci naturę myśl jako takich.

Bo myśl, jako fenomen, a treść myśli, to dwie zupełnie inne rzeczy. Co to niby oznacza? Pozwól, że posłużę się taką metaforą: Myśl jest jak pojemnik. To po prostu nośnik informacji. Treść myśli zaś, jest jak jego wsad. Wsad to coś, co nośnik nosi. Wsad podlega nieustannej zmianie, pojemnik zaś (czyli fenomen myślenia) pozostaje ten sam.

Wyobraź sobie na przykład taki kartridż do drukarki. Plastikowa obudowa to Myśl, a kolor znajdujący się w środku to jej treść. Od tego jaki kolor się tam znajduję, zależy, jak będzie ostatecznie wyglądał obraz wydrukowany przez drukarkę. Albo będzie czarno- biały, albo kolorowy.

Tak samo od „wsadu” naszych myśli zależy to jakie życie widzimy – albo pełne porażek, albo pełne nowych możliwości itd. Jednak by cokolwiek móc wydrukować, musisz najpierw mieć taki kartridż. Tak samo, by doświadczać życia musisz mieć Myśl(i). To jedna z Trzech Zasad (The Principles).

Kto nie widzi tego rozróżnienia – na Myśl jako stałą i treść myśli jako zmienną – ten ma właśnie takie problemy jak Oliwia. Zbity z pantałyku mówi „No ale przecież to co myślę, to prawda! Mam na to dowody! Mam się teraz na siłę przekonać, że sobie ubzdurałem?”

Nie. Nie o to chodzi. Możesz mieć absolutną rację. Ludzie się mogą na Ciebie gapić, kolega w pracy jest naprawdę wredny, a Twoje zdrowie szwankuje. Twoje cierpienie jednak nie pochodzi z żadnej z tych rzeczy. Ono pochodzi z myśli – z tego, że pojemnik wypełnił się właśnie tą, a nie inną treścią w chwili zwanej „teraz”.

Zauważ, jeszcze sekundę temu, zanim pomyślałaś o tej strasznej rzeczy, Twoje doświadczenie obecnego momentu było zupełnie inne. Szłaś sobie zrelaksowana przez park, aż nagle zaświtało Ci, że wszyscy Cię oceniają i poczułaś niemiły skurcz w żołądku.

I teraz masz dwie drogi, którymi możesz pójść: zacząć analizować treść lub dostrzec fenomen tego, że myślisz. Jeżeli zostaniesz w sferze treści, możesz analizować ją bez końca – a czy patrzą, a czy nie patrzą, a może mam dzisiaj coś na sobie, co przykuwa uwagę, o matko co jest ze mną nie tak, że tak się na tym fiksuję… Nigdy jednak nie znajdziesz tam odpowiedzi. Umysł, który chce się w ten sposób uspokoić, w rzeczywistości będzie nakręcał się jeszcze bardziej – tak jak u mojej podopiecznej Oliwii.

Jednak, jeżeli przejdziesz do refleksji nad fenomenem myśli, zobaczysz, że jedyne co się dzieje, to fakt, że wpadło Ci coś do głowy. Kartridż zapełnił się nawykowym brudem i dostajesz brudne wydruki. Nie trzeba tego analizować, zastanawiać się czy tak faktycznie jest, prostować kręgosłup, by inni byli zadowoleni, uciekać do domu, kłócić się ze sobą w głowie i żalić, że nigdy nie będziesz normalna…

Wystarczy zauważyć, że pojemnik wypełnia niefajna treść i już. To z kolei nic nie znaczy i nie jest żadnym problemem. Pojemnik tak jak się napełnił, tak i się opróżni. Żadna treść nie trwa wiecznie; przychodzi i odchodzi samoistnie. Nie musisz tutaj nic robić; próbować go oczyszczać czy w jakikolwiek sposób tym manipulować. Nie ma sensu brudzić sobie rąk, skoro system zawsze, ale to zawsze oczyszcza się sam! (Niestety mało kto o tym wie.)

I ja wiem, że trudno to pojąć. Treść myśli jest taka kusząca. „No zobacz jak się na Ciebie spojrzała” – mówi Twój umysł. A Ty widzisz, że faktycznie „tak” spojrzała! Ale pomyśl tylko; czy boli Cię spojrzenie, czy myśl jaka mu towarzyszy? A co gdybyś miała wtedy inną myśl? Na przykład „Muszę zdążyć na ważny egzamin”. Czy zwróciłabyś uwagę na to straszne spojrzenie? Nie. Byłabyś zaaferowana czymś innym i żadne spojrzenia nie byłyby dla Ciebie ważne.

Fakt jest taki, że to Twoja uwaga zasila myśl i czyni ją realną. Twoja uwaga sprawia, że obraz zaczyna się drukować i nagle świat wygląda jak czarnobiała dżungla, w której trzeba przeżyć. O tym jednak porozmawiamy innym razem.

Zastanawiam się czy mój wywód ma dla Ciebie sens? Czy coś otwiera w Twoim postrzeganiu świata? Czy w ogóle widzisz tę różnicę, o której mówię? A może masz jakieś pytania? Zapraszam do dyskusji.

*

Jeżeli masz podobne problemy jak moja Oliwia i chcesz je rozwiązać, zapraszam na mój coaching.