Miłości!

Ostatnio zapytałam moją podopieczną, czy wie że zasługuje na wszystko co najlepsze.
Nie, nie wiedziała i wcale jej się nie wydawało, że tak jest.
Zapytałam więc czy jej synek zasługuje na wszystko co najlepsze.
No tak, oczywiście.
A dlaczego?
Bo jest niewinny, cudowny i całe życie przed nim.
Ok, a to kiedy przestanie zasługiwać?
Nigdy. Zawsze będzie zasługiwał. Dlaczego by nie?
A Ty kiedy przestałaś?
…..
Nie wiem… Nie wiem jak to się stało.
Kiedy i dlaczego zaczęłam tak o sobie myśleć.

To ja Ci powiem, dlaczego. Bo tak myśleli o sobie Twoi rodzice i tego Cię nauczyli. A wcześniej ich rodzice. A jeszcze wcześniej….
I tak to się ciągnie od wieków; czujemy się mali, niegodni i nędzni. Powtarzamy to sobie od najmłodszych lat, tak długo, aż same w to uwierzymy. A potem infekujemy tą trucizną swoje dzieci, a one swoje.
Bo jak niby mamy dać komuś coś, czego same nie mamy?
Oczywiście, możemy mówić innym „kocham” i „szanuję”, ale jeżeli w nas nie ma tych samych uczuć do siebie – to będą tylko puste słowa.

I wiesz co jeszcze?
Wiesz dobrze, bo właśnie zrozumiałaś to, czytając powyższy dialog: Ty NIGDY nie przestałaś zasługiwać na najlepsze, na miłość.
Ty zaczęłaś MYŚLEĆ, że nie zasługujesz. A to ogromna różnica.

Nigdy nie nastąpił moment, kiedy z cudownej, pełnej życia istoty, zmieniłaś się w potwora, co niewart jest splunięcia.
Nigdy nie zostało zabrane Ci prawo, do bycia tym kim jesteś, bez żadnych warunków.
Naprawdę, uwierz mi.
To tylko Twoje głupie przekonania zasłoniły prawdę.

Życzę Ci więc, z okazji Dnia Kobiet – i każdego innego dnia – żebyś nie myślała tak o sobie.
Żebyś nie myślała tego, co stoi na przeszkodzie między Tobą, a bezwarunkową miłością. Ona zaistnieje w Twoim życiu, jak tylko zejdziesz jej z drogi.
Przyjdzie i wypełni każdą wydrapaną pazurami dziurę w sercu.

Zawsze byłaś, jesteś i będziesz warta i godna i miłości.
Zawsze – moja kochana – będziesz kochana.