Niedziela bez wilka: Magda, co w jednej chwili odmieniła lata zaburzeń odżywiania

Droga Aniu,

Długo zbierałam się, żeby do Ciebie napisać, bo zawsze wywołuje to we mnie sporo emocji. Czuję jednak, że jestem Ci to winna (choć to i tak nic w porównaniu z tym co dla mnie zrobiłaś).

Ale od początku; przez jakieś 3 lata borykałam się z zaburzeniami odżywiania. Nie chcę Cię zanudzać szczegółami, bo to typowa historia. Od dziecka nadwagą, potem ekstremalne odchudzanie no i w końcu maratony obżarstwa na przemian z pełnymi wyrzutów sumienia głodówkami. Byłam wtedy strasznie zagubiona, miałam poczucie, że nad niczym nie panuje, nie mogłam przestać i nie wiedziałam, dlaczego.

W końcu trafiłam na Ciebie. Czytałam Twoje posty, oglądałam filmy, pochłaniałam książki. Tak bardzo mnie zafascynowało podejście tak inne jakie dotąd znałam. Mimo wszystko podchodziłam trochę sceptycznie do tego co mówisz. Myślałam, że to się u mnie nie sprawdzi. Byłam przekonana, że ja całe życie muszę być na diecie, że ciągły deficyt kaloryczny to moja normalność przez „zły metabolizm i złe geny i w ogóle złe wszystko i ja jestem tego ofiarą”.

Jednak po kolejnej nieudanej diecie/poście postanowiłam, że spróbuję Cię posłuchać. Trochę taka ostatnia deska ratunku. Kupiłam jadłospis, który opracowałaś razem z dietetyczką i inspirowałam się nim przygotowując posiłki. Trudno było jeść 2000 kalorii i najadać się do syta, ale już po kilku dniach to stało się normalne, naturalne. Jak gdyby w jednej chwili można było odmienić kilka lat zaburzeń.

Wtedy dopiero zrozumiałam, że mogę jeść normalnie i nie przytyję! Nie musiałam się objadać, nie byłam ciągle głodna i znerwicowana czekaniem na następny posiłek. To było niesamowite poczuć, że mogę jeść jak inni i nie muszę się ciągle ograniczać. Kiedy miałam chwile słabości przypominałam sobie Twoją przypowiastkę o królu i jego pierścieniu i wiedziałam, że to minie, to złe samopoczucie i nie muszę się katować i karać za chwilową słabość, bo to dosłownie rozejdzie się po kościach.

Więc jestem niesamowicie wdzięczna za Ciebie i dziękuję za to co robisz. Gdyby nie Ty, pewnie wciąż byłabym zakompleksiona, spuchnięta i wiecznie sfrustrowana. Teraz mam normalną sylwetkę. Zrozumiałam dzięki Tobie, że wcale nie musi być idealna i za to też Ci dziękuję. Zresztą pomogłaś mi zrozumieć też tyle rzeczy niezwiązanych z dietą, że chyba nie jestem w stanie podziękować za wszystkie.

Ostatnio zainteresowałam się też buddyzmem. Staram się w miarę regularnie medytować i ostatnio idąc do pracy (praktykuje swego rodzaju trening uważności podczas drogi do pracy) pozwoliłam moim myślom swobodnie płynąć i naszła mnie wtedy myśl, że gdyby ktoś zapytał mnie, gdzie chce być za kilka lat, odpowiedziałbym, że tam, gdzie teraz jesteś Ty.

Więc jesteś nie tylko mentorka, ale i inspiracją. Wybacz, jeśli to zbyt ckliwe czy poufałe, ale tak właśnie czuję.

Ściskam mocno,

Magda