Niedziela bez wilka: nowa Agata

Gdzie byłam rok temu? Na dnie (żeby nie powiedzieć brzydko- w dupie) Dwa lata temu? Na dnie. Pięć? Dziesięć? Odpowiedź ciągle jest ta sama.

Ja- 28 latka o mentalności niedojrzałej nastolatki. Bo na takim etapie się zatrzymałam. Jak miałam się rozwijać i dorosnąć, skoro całe życie kręciłam się w kółko? Gdzie jest ta ambitna, mądra dziewczyna z wielkimi planami i marzeniami, którą miałam zostać?

To pytanie skłoniło mnie do zgłoszenia się do Ani i to była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć.

Ten czas mentoringu był dla mnie niezwykły. Nastawiłam się na ponad miesiąc „walki” i „wytrzymywania” (tak jak na moich dotychczasowych głodówkach). A zamiast tego zobaczyłam, jak żyje się „normalnie” i „po środku”.

Na ostatnim Zoomie powiedziałam Ani, że czuję się jakbym żyła w końcu swoim życiem. I dokładnie to miałam na myśli. Przez miesiąc czułam się jak ta wersja siebie, którą bym była, gdyby nie bulimia…, a to dopiero początek. Tak właśnie zaczęłam moje nowe życie!

Krótkie podsumowanie, co mi dało te 1,5 miesiąca:

• Schudłam cały rozmiar.
• Nauczyłam się żyć po środku, a nie w systemie zero- jedynkowym
• Zaczęłam gotować! Nauczyłam się wielu przepisów. I polubiłam to
• Zaczęłam regularnie biegać.
• Aktywność fizyczna sprawia mi przyjemność
• Odzwyczaiłam się od cukru
• Nie boję się wyjść i imprez. Umiem zachowywać się na nich „normalnie”
• Zeszła mi połowa cellulitu (z którym zmagałam się od lat…)
• Wyładniałam. Rysy twarzy zrobiły się ostrzejsze, a cera ładniejsza.
• Przez miesiąc zrobiłam więcej pracy (związanej z uczelnią i przyszłymi planami) niż przez ostatni rok…
• Nauczyłam się słuchać mojego organizmu. Umiem odróżnić głód od zachcianek.
• Bardziej polubiłam siebie. Zrobiłam się dla siebie bardziej wyrozumiała.
• Jestem spokojniejsza i bardziej wyrozumiała w kontaktach z innymi (zauważone kilka razy, przez osoby trzecie)
• Uświadomiłam sobie, że moje życie nie jest jeszcze „skreślone”

Teraz, kilka miesięcy po mentoringu jest tak samo dobrze. Mam pewność, że nie wrócę do starych przyzwyczajeń. Dlaczego? Po co schodzić ze ścieżki, którą przez miesiąc dotarłam dalej niż przez kilkanaście lat?

Ten miesiąc uratował mi życie. Dosłownie. Tak jak mówiłam, będę przesyłać „apdejty”- gdzie jestem na mojej drodze. Oraz jak wyglądam (nadal mam nadwagę). Ciekawe jak wyglądam jako szczupła osoba? Nigdy nie dane mi było się o tym przekonać. Będę wytrwale realizować moje cele i plany. I sprawię, że marzenia staną się rzeczywistością.

Dziękuję,

(Nowa)Agata