Niedziela bez wilka: rzygoparty Krzyśka

Oto świadectwo mojego podopiecznego: mężczyzny po 40stce, ojca dorosłych dzieci, właściciela firmy. Takie osoby też mogą cierpieć na bulimię. Na szczęście Krzysiek zapisał się na mój mentoring i w prosty sposób rozwiązał swój problem.

*

1,5 miesiąca mentoringu pykło. Przedtem to było prawie 5 lat niewolnictwa.
Większość dnia zajmowało myślenie o jedzeniu, a potem jak się go szybko i skutecznie pozbyć. Pochłaniało to tyle czasu i energii, że na mało co jej jeszcze starczało. Nie licząc śniadań praktycznie każdy posiłek lądował w kiblu. Jak tylko zostawałem sam czy w biurze czy w domu, urządzałem sobie (jak ja to nazywałem) rzygoparty. Najpierw spore zakupy, no a potem jedziemy z tym koksem.

I wieczory – ciągła wycieczka lodówka, dużo coli kibel i tak po 3, 4 razy każdego wieczoru. Ciągłe zmęczenie, ciągłe poczucie zimna i ta sucha skóra.

Najtrudniejszy dla mnie był 1 tydzień mentoringu; bardzo dużo wysiłku, żeby to co usłyszałem i przeczytałem zrozumieć, przyswoić i zaakceptować. Ogromną pomocą jest stały kontakt w czasie mentoringu. Sama świadomość, że ktoś trzyma za ciebie kciuki, powie, napisze dobre słowo, wspiera, tłumaczy, mówi: „jest ok, to nic, że tym razem się nie udało, próbuj dalej, spokojnie, to normalne” itd., itp. To dla mnie szczególnie w tym pierwszym tygodniu, ale i później ogromna pomoc. Gdyby nie to, na pewno bym nie wytrwał, uciekł, machnął ręką.

I po tym pierwszym tygodniu bum, nie rzygam. Coraz mniej myślę o jedzeniu, wszystko co usłyszałem i przeczytałem zaczyna się kleić, krystalizować, nabierać sensu. Pojawiają się oczywiście trudne momenty, ale jest wsparcie jest ktoś kto czuwa, podaje rękę, idziemy dalej.

To niesamowite, z każdym dniem dociera do mnie, że o jedzeniu myślę tylko jak sobie o tym przypomnę, albo po prostu robię się głody. Sam nie mogę uwierzyć, ile czasu mi to zajmowało.
Zmienia się, wraca energia, spokój w głowie, jest więcej czasu na wszystko, a na koncie nagle mam pieniądze, które kiedyś znikały w kiblu!

I najbardziej odczuwalna dla mnie zmiana, przestałem marznąć. Jest 6 stopni, a mnie wystarcza krótki rękaw i kurtka, wcześniej przy 14 zakładałem sweter.

Podobno nie ma przypadków i tak właśnie myślę o tym, że trafiłem na blog Wiczogłodna, akurat w momencie końca terapii grupowej. Tak to był właśnie ten moment. Odzyskałem w pełni siebie.
Aniu, dziękuję, jestem, będę już zawsze wdzięczny.

K.