Niedziela bez wilka: ultramaratony i 40 kg nadwagi Basi

Cześć!!!

Brakuje słów, aby opisać jak bardzo Ci dziękuję za to co robisz i jak bardzo odmieniłaś moje podejście do życia!!!
Chciałabym podzielić się z Tobą moimi spostrzeżeniami i moją drogą do zdrowego szczęśliwego życia.

Zaczęło się w gimnazjum, kiedy moja koleżanka z ławki ciągle mówiła, że jest gruba i musi się odchudzać. Była naprawdę szczupła a mimo to mówiła. Nie umiałam tego zrozumieć. Ja wtedy pomyślałam, skoro ona taka szczupła i musi dbać o linię, to co dopiero ja. Przecież też muszę się odchudzać. Nie bardzo wiedziałam jednak jak się do tego zabrać i ograniczyłam wszystko. Mimo, że rodzice mi milion razy tłumaczyli, że nie jestem gruba, że mam inna budowę ciała i że powinnam jeść normalnie – dużo warzyw tylko uważać na słodycze, ale od czasu do czasu też mi wolno.

Widząc, że ograniczenie jedzenia mi średnio wychodzi zaczęłam uprawiać sport a dokładniej biegać, ale głównie po to, żeby spalić jak najwięcej kalorii. I można powiedzieć, że teraz wiem, że to odbiegało od normy. Z czasem granica przesuwała się w coraz to gorszą stronę.

Nieustanne diety, katowanie się, treningi. Na studiach tak bardzo zamarzyłam sobie, że chcę ważyć mniej niż 50kg. Pamiętam jak kiedyś na lekcji angielskiego była rozmowa o jedzeniu padło pytanie czym dla Ciebie jest jedzenie? Paliwem czy przyjemnością? Wszyscy odpowiedzieli, że przyjemnością a dla mnie to było zło koniecznie coś co kojarzyło mi się z paliwem i to jeszcze złym. Nie lubiłam jeść.

Na studiach szybciutko uciekłam w maratony czy ultra maratony biegałam po 24h, 12h biegając po 100km. Biegałam to po to, żeby spalić jak najwięcej kalorii oraz z czasem podbudowywałam sobie tak swoją samoocenę, która z każdą dieta spadała. Moją ulubioną byłą wówczas 1000kcal. Nie było jeszcze aplikacji typu fitatu dlatego skrupulatnie liczyłam wszystko w zeszycie, sprawdzając kaloryczność potraw w tabelach.

Po studiach zaczęła się praca i organizm odmówił posłuszeństwa. Kontuzja, która nabawiłam się biegając ultra zdyskwalifikowała mnie z biegania i aktywności fizycznej na długo. Wtedy to się dopiero zaczęło tycie… i objadanie… Wszystkie stresy zajadałam, wszystkie niepowodzenia zajadałam. Naprzemiennie katowałam się moja ulubiona dieta 1000kcal, a potem objedzenie wyrzuty sumienia i tak w kółko aż przez 10 lat. Przytyłam 40 kilogramów!!!

Oczy otworzyły mi się w połowie stycznia tego roku, jak miałam wykonane badania krwi. Lekarka zaniepokoiła się moją wagą i wynikami (podwyższony cukier, objawy dny moczanowej, niedobór żelaza). Powiem szczerze, że pierwszy raz trafiłam na takiego lekarza. Zwróciła mi uwagę co może być moim problemem. Powiedziała co jeść, jak jeść. I dodała, że jeszcze nie jest za późno, żeby odwrócić zmiany, które są, tylko trzeba to zrobić mądrze. Podała mi nawet przykładowe strony internetowe.

Oczywiście moja pierwsza reakcja: „załamka na maksa”. I co zrobić? Objeść się… Na szczęście parę głęboki wdechów i zaczęłam wertować Internet. Z jednej z stron dowiedziałam się, że mam problem z emocjami i je zajadam. To był duży krok, bo w momencie uświadomiłam sobie, że MAM PROBLEM.

Szukając dalej hasła „zajadanie emocji” natrafiłam na Ciebie, za co jestem ogromnie wdzięczna i cieszę, że trafiłam na Twój blog i Twoje podcasty. Zaczęłam słuchać Twoich podcastów i uświadamiać sobie mój problem (diety objadanie do tego zajadanie emocji) … Później postanowiłam zakupić Twoje książki, aby pracować nad sobą jeszcze efektywniej. Czytałam ją miesiąc, codziennie małymi kawałkami, wcielając wszystkie zdobyte wiadomości w życie.

Po przeczytaniu zmieniłam swoje nastawienie do życia o 180 stopni. Aż jestem w szoku co ze mną zrobiłaś! Zawsze jadłam od godziny do godziny określoną liczbę kalorii.
Teraz słucham organizmu jestem głodna jem, aż się najem! Matko jakie to proste i oczywiste!

Codziennie robię coś dla siebie, dziękuje za miłe dobre rzeczy, które mnie spotkały (też jestem w szoku, ile tego dobrego mnie spotyka). Zawsze jak liczyłam kalorie chodziłam ciągle głodna i ciągle myślałam o jedzeniu wszystko wokół jedzenia! Teraz ten problem zniknął, jestem szczęśliwa i najedzona. Nie myślę o nim ciągle tylko wtedy, kiedy jestem głodna jem to co zdrowe, nieprzetworzone i to na co mam ochotę.

Przez to, że nie myślę ciągle o jedzeniu zwracam uwagę na najdrobniejsze rzeczy wokół mnie które cieszą -przyrodę, uśmiech męża. Lubię jeść, sprawia mi to przyjemność. Kontempluje każdy kęs i kończę, kiedy się najem, albo dokładam z garnka jak jestem głodna. To jest po prostu fantastyczne podejście, do życia które mi pokazałaś w swojej książce i podcastach!

Nie dość, że jestem najedzona, szczęśliwa to powoli zaczynam zrzucać. Widzę to po ubraniach i mama mi mówi, że sylwetka mi się zmienia, robi mi się talia itp. … Czuje się naprawdę lepiej psychicznie i fizycznie. Mam chęć patrzeć na siebie, robić rzeczy dla siebie. Aniu jeszcze raz bardzo dziękuję za wszystko!!!

Pozdrawiam serdecznie
Basia