O tym, jak to inaczej zaczęłam postrzegać świat i nawet tego nie zauważyłam

Niedawno pisałam o mojej nieśmiałości i o tym, jak to wyprowadziła się ode mnie z kretesem. Ostatnio zauważyłam jednak, że pakując walizki, zabrała ze sobą niepostrzeżenie kilka innych rzeczy; irytację, stres i martwienie się o pierdoły.

Pozwól, że opowiem Ci o wydarzeniu, które miało miejsce w ostatni weekend i dała mi dużo do myślenia. No więc w ostatni weekend, zorganizowaliśmy w domu imprezę. Bart – bo tak ma na imię mój nowy i zdaje się ostatni facet – zaproponował, że zaprosimy do siebie znajomych. Zjemy razem pizzę, napijemy się i potańczymy w salonie. W Belgii wszystkie kluby są zamknięte już od dwóch lat i tylko w ten sposób można się zabawić.

Kiedyś w tej sytuacji, moje myślenie wyglądałoby tak: O matko, impreza u mnie w domu? Zwali się 15 osób, które będę musiała zabawiać. Nie będę mogła się zmyć, kiedy będę zmęczona. Do tego trzeba się będzie troszczyć o przekąski i to, czy nikt niczego nie rozwalił… Brzmi to jak scenariusz horroru dla starej, nieśmiałej Ani. Teraz, o dziwo, w ogóle mi to nie przyszło do głowy. Nawet na 5 minut przed wyznaczoną godziną, nie czułam znajomego podenerwowania. Totalny luz.

Na imprezie, od początku do końca, bawiłam się super. Gadałam ze wszystkimi, śmiałam się, jadłam, piłam i tańczyłam. Te kilka godzin zleciało jak z bicza strzelił, a ostatni goście wyszli na chwilę przed drugą.

A co się zawsze robi, gdy tylko zamknie się za gośćmi drzwi? Zadaje się tej drugiej osobie sakramentalne pytanie „No i jak było?”.

Noo całkiem spoko – mówi mój Bart – chociaż A gadał trochę za dużo o Covidzie. Wkurzało mnie to, bo wciągnął w dyskusję wszystkich, a ja już rzygam tym tematem. No i to, że jak B i C wychodzili na fajkę do ogrodu, to nie zamykali drzwi za sobą. I że para D i E siedziała jeszcze prawie godzinę, po tym jak wszyscy już sobie poszli. A mi się zamykały oczy ze zmęczenia.  No ale ogólnie to spoko. To tylko takie małe wkurzające detale, które wybijały mnie z rytmu zabawy i nie pozwalały mi się nią w pełni cieszyć. A jak tam twoje wrażenia?

A ja… siedzę z otwartą buzią, bo właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że kiedyś te wszystkie „detale” wkurzałyby i stresowały także i mnie! Te i pewnie wiele innych. Biegałabym spięta między gośćmi, dopytywała czy niczego im nie trzeba, zamykała drzwi do ogrodu „bo zimno, bo sąsiedzi”, kierowała dyskusje na przyjemniejsze tory i robiłabym milion operacji w głowie, cały czas zastanawiając się czy dobrze wypadam i czy mówię z odpowiednim akcentem. A to, że ta dwójka zasiedziała się tak długo? To by mnie dobiło. Przecież normalnie o 2 w nocy, to ja przewracam się na drugi bok, a nie konwersuję z ludźmi w salonie!

A teraz w ogóle tego nie było, zero. Po prostu byłam tu i teraz, w tej chwili, ciesząc się tym co ona przynosi. I nie było to spowodowane jakąś „techniką bycia tu i teraz”, tylko nie myśleniem o niczym innym. Nie analizowałam zachowania ludzi i tego co się dzieje. A przede wszystkim nie analizowałam siebie. Co za ulga!

Najśmieszniejsze jest to, że zauważyłam to dopiero na zasadzie kontrastu mojego doświadczenia z doświadczeniem mojego partnera. Wcześniej po prostu się bawiłam i nie roztrząsałam tego, jak się czuję. Mój umysł nie wędrował nieustannie pomiędzy osądami, wyobrażeniami i obawami. Był wolny i responsywny na to, co się właśnie działo i niezajęty tym, co się zaraz może stać i jakie znaczenia mają dane fakty.

Po tej imprezie zaczęłam baczniej obserwować siebie, by zobaczyć, czy to trwała zmiana czy jakiś niezwykły wyjątek. I już po kilku dniach doszłam do wniosku, że moje życie wygląda zupełnie inaczej. Zgubiłam większość moich zmartwień, nie wiedząc nawet kiedy i gdzie. Mój umysł jest spokojny i nie ma tendencji do nakręcania się. A nawet jeżeli zaczyna się nakręcać, potrafię to wyłapać bardzo szybko i po prostu w to nie wchodzę.

Czuję, że przestałam być więźniem i ofiarą swojej głowy i że gdy tylko on zagania mnie w kozi róg, mogę zdać sobie sprawę, że to nic strasznego. To tylko myśl, która wygląda cholernie realnie w tym momencie. A pod nią leży spokój, do którego mogę w każdej chwili powrócić.

I wiesz co jest tutaj bardzo ciekawe? Odkąd sama wyraźnie czuję ten spokój, mam o wiele większy wpływ na moje podopieczne. Niby nie mówię niczego nowego, ale siła moich słów jest większa. Ktoś otrząsa się z anoreksji po zaledwie kilku rozmowach, ktoś inny przestaje się zamartwiać lub nie czuje już potrzeby ukajania nerwów alkoholem.

Jestem absolutnie zszokowana tym co się dzieje. I czuję tylko ogromną wdzięczność za to, że tak to się wszystko układa. Zawsze marzyłam o tym by być takim coachem jak Michael Neill, Linda Pransky czy Amy Johnson, a teraz powoli zaczynam pojmować, jak oni to robią. Niesamowite!

I nie to, że się jakoś promuję czy chwalę. Po prostu czuję, że mój stan ducha przekłada się realnie na moje wyniki. A wcześniej nawet nie przyszło mi do głowy, że to jak sami postrzegamy rzeczywistość, gra rolę w tym, jak bardzo potrafimy pomóc drugiej osobie.

Chociaż, jeżeli się nad tym głębiej zastanowić, to jak można przekazać komuś coś, czego się samemu nie ma, co?

Jeśli chcesz poczuć na własnej skórze „magię” takiej transformatywnej konwersacji, ale nie jesteś pewna, czy taki coaching jest dla Ciebie, pisz śmiało. Możemy umówić się na półgodzinny, darmowy i niezobowiązujący telefon, gdzie zobaczymy, co mogę dla Ciebie zrobić. Jestem tak zajarana tym, co się dzieję, że nie chcę robić nic innego, jak gadać z ludźmi!