Światło

Przyszło do nas w momencie narodzin – za nic, za darmo.
Światło życia, w którego blasku wszystko jest takie proste.
Widziałaś je nie raz.
Mówiłaś, że od kogoś bije światło, że ma iskierki w oczach.
Albo że „przed nami świetlana przyszłość”.
To właśnie o nim była mowa.

Za dzieciaka kazało nam biegać, włazić na płoty i śpiewać na głos.
Jesteś naszym światełkiem – mówiła mama. Mała, rodzinna iskierka – dodawał tata.
Wszędzie jej pełno, a tam gdzie jest, tam robi się jaśniej.
Jaki piękny to był czas, wypełniony po brzegi radością, gdzie bolało tylko stłuczone kolano.

Aż przyszły chmury wieku rozumu.
Wiatry nastoletnich przemian przygnały problemy.
I dobrze.
Czasami musi popadać. Inaczej wzrost nie byłby możliwy. Dzięki deszczom mamy wielkie drzewa, a dzięki problemom; mocny charakter.
Dopóki wewnętrzne światło nas ogrzewa, nawet najzimniejszy deszcz, nie jest w stanie zmrozić serca.

Ale raz rozpadało się wyjątkowo paskudnie. Byłaś sama. Wołałaś pomocy, ale nikt się nie zjawił.
Rodzina oglądała serial w telewizji i nikt nie usłyszał.
Przestraszony dzieciak w środku burzy.

Wtedy pojawił się Wilk. Przyszedł po łatwy łup, po Ciebie.
Wył i wył, aż w końcu znalazłaś go w kuchni, w szafce ze słodyczami, otwieranej tylko, gdy przyjdą goście.
Znalazłaś go w najgłębszym zakamarku lodówki- niedojedzone lody, smak waniliowy.
I zaprosiłaś do siebie. Lepszy Wilk niż samotność.

Rozpanoszył się bardzo szybko. Najpierw na honorowe miejsce w kuchni, a potem krok- po kroku, na honorowe miejsce w życiu.
Wlazł ze swoim brudnym pyskiem wszędzie: w twoją głowę, w serce, do portfela, do szafy, pomiędzy bliskich, w naukę, w pracę i nawet do łóżka.
Odwrócone plecy kochanka.

Zrobiło się potwornie ciemno i zimno.
Tak zimno, że zastyga śmiech na ustach.
Ciepłe niegdyś słowa padają jak kostki lodu.
Nie ma rozwoju, kwitnienia, życia.
Tylko głód i wilk.

To tak już będzie zawsze?

Nie musi.

Z tej krainy można powrócić, mówię Ci. Ja zwiedziłam ją wzdłuż i wszerz.
Byłam na wszystkich jej bagnach. Zgubiłam się na każdy rozdrożu setki razy. I wróciłam.
Czy odnalazłam drogę? Nie.
Odnalazłam światło.

Ono cały czas tam było, przywalone górą jedzenia.
Zaczęłam odgarniać śmieci na boki, codziennie po trochu – aż wystrzeliło w niebo.
Zupełnie jak chodnikowy reflektor, który oświetla najpiękniejszy w mieście budynek. Wystarczy przykryć do butem, a fasada ciemnieje.
Dotarła do mnie prosta prawda: Pogrzebałam moje światło pod papierkami po cukierkach.
Ale nie zgasiłam.

Odkąd na nowo je odnalazłam, dbam o nie z czułością.
Chodzę wokół niego na paluszkach i dziwię się, jak wiele sfer mojego życia oświetla.
W końcu mogę dalej się rozwijać. Nie jestem już skazana na bycie emocjonalnym dzieckiem w ciele dorosłej kobiety.

I chcę żebyś wiedziała jedno:
Twoje światło też świeci z całą mocą. Ono tam jest i czeka na odkrycie. Zobaczysz jego blask, gdy posprzątasz swój bałagan.
Weź do ręki narzędzia, które daję ci w każdym poście, filmiku i książce.
Zabieraj się za porządki.
Teraz jest najlepszy moment.