Jak w przeciągu godziny, raz na zawsze pozbyłam się nieśmiałości.

Opowiem Ci podnoszącą na duchu historię ze swojego życia. Będzie ona o tym, jak to w ciągu niecałej godziny raz na zawsze (a to już pewne) pozbyłam się nieśmiałości, która to od najmłodszych lat zatruwała mi życie.

Tak, mogę z całą mocą stwierdzić, że byłam osobą nieśmiałą. Nigdy nie przyznawałam się do tego nawet przed samą sobą, bo tak bardzo kłóciło mi się to z wizją mojej osoby. Nieśmiałość nie jest sexy i sugeruje, że masz niskie poczucie własnej wartości. Ot zahukana, szara myszka.

Ja na pewno nią nie byłam. Zawsze szłam odważnie przez życie; ryzykowałam, podróżowałam po całym świecie, realizowałam szalone projekty, ale… kiedy musiałam z kimś porozmawiać, zaczynałam się plątać i mieszać. Albo wpadałam w tryb karabinu maszynowego i paplałam jak najęta. O rany, żeby tylko nie było niezręcznej ciszy! Aby tylko nikt nie poznał, że pod miłym uśmiechem czai się ogromne napięcie i strach. Strach przed czym? Sama nie wiem. Po prostu, gdy z kimś gadam, CZUŁAM SIĘ niekomfortowo. Nigdy nie przyszło mi jednak do głowy, że czuję się tak dlatego, bo myślę niekomfortowe myśli. Ale o tym za chwilę.

To jednak nie stanowiło to aż takiego problemu, jak mogłoby Ci się wydawać. Działo się tak tylko wtedy, kiedy uznawałam rozmówcę (oczywiście w swoim mniemaniu), za ważniejszego lub mądrzejszego od siebie. Także wtedy, gdy ktoś mówił lepiej w obcym języku i to nawet dlatego że się w danym kraju urodził! Albo gdy musiałam powiedzieć coś przed większą grupą – czy to na TEDx Kraków czy na warsztatach oddechowych, gdzie było 10 kobiet.

Wtedy głos mi się łamał i drżał, albo blokowałam się totalnie cały czas myśląc tak: „O matko, a czy ja na pewno dobrze mówię? Czy ta osoba nie uzna mnie za głupią? Czy ja zasługuję by z nią rozmawiać? A co ona o mnie pomyśli? A czy mam dobry akcent?”

Jak się pewnie możesz domyślić, frustrowało mnie to okropnie, bo sama wiedziałam, że to potwornie głupie! Do tego nie ułatwiało mi to poznawanie nowych osób, czy cieszenie się towarzystwem. Ta cecha ograniczała mnie w wielu obszarach życia. Ja jednak uznawałam nieśmiałość za coś stałego i niezmiennego,  jak kolor oczu; jest i już. Muszę więc mimo wszystko żyć najlepiej jak potrafię i wchodzić w interakcje, nawet jeżeli to boli.

Tak było aż do czasu mentoringu z Georgem i Lindą Pransky, który to zmienił wszystko. Słowem wyjaśnienia: Pranscy to para wspaniałych coachy, którzy mają za sobą ponad 40 lat doświadczenia. Co jednak najważniejsze, byli oni przyjaciółmi i uczniami samego Sydneya Banksa, o którym często tu opowiadam. Postanowiłam zgłosić się do nich na mentoring, bo podszlifować mój profesjonalny warsztat i czerpać wiedzę u samego źródła.

Program mieliśmy zacząć od tak zwanego „Intensive” czyli trzech dni codziennych, kilkugodzinnych rozmów… Czy widzisz już nadchodzący problem? Długie rozmowy z kimś, kogo uważam za wielki autorytet? Z kimś, kto mówi lepiej po angielsku, bo jest to jego… ojczysty język? Ojjj to się chyba nie skończy dobrze dla nieśmiałej Ani, oj nie!

No i się nie skończyło. Od pierwszych chwil, zamiast gadać normalnie jak człowiek z człowiekiem, zaczęłam uskuteczniać w głowie jakąś autocenzurę. „A tego nie powiem, bo to głupie, a tutaj nie wiem czy to słowo będzie właściwe. Tu zaś powinnam coś wymyśleć, a nie wiem co powiedzieć. Chyba wychodzę na idiotkę. Jezu ja WYCHODZĘ na idiotkę! Aaaa!”

W końcu George mówi do mnie tak: „Hej, widzę, że za dużo myślisz. Nawet po tym jak mrugasz oczami widzę, że ciężko pracujesz pod kopułą. Skończmy proszę na dzisiaj, bo strasznie się męczysz, a i tak nic prawie nie mówisz. Pogadamy jutro”.

To było dla mnie ogromnym ciosem. Zostałam odesłana do domu, jak uczniak, co nie odrobił ważnej lekcji. Po tym telefonie po prostu położyłam się na łóżku i zasnęłam. Byłam wyczerpana emocjami i… tym całym myśleniem.

Następnego dnia połączyłam się z Lindą i zaczęłam płakać. Wydawało mi się, że wylecę z tego mentoringu, że uznają, że się nie nadaję, że to wszystko bez sensu. Ale o co ci chodzi? – zapytała Linda- Czemu bierzesz to tak bardzo do siebie? A temu, że to największe przekleństwo jakie mogło mnie spotkać -odparłam. Przez tę głupią przypadłość tracę życiowe szanse, takie jak ta!

Następnie wyznałam, że męczę się z tym od lat i nie wiem już co mam zrobić. Zaczęłyśmy rozmawiać i nagle poczułam jak dzieje się magia. Teraz wizualizuję sobie to tak: Mój „problem” był wielkim nadmuchanym balonem, a Linda, zamiast dodmuchiwać do niego jeszcze więcej znaczenia i powagi (jak to często w klasycznym paradygmacie bywa), zaczęła wypuszczać z niego powietrze. Powiedziała mi na przykład, że nieśmiałość to po prostu myślowy nawyk. To nic wielkiego. Ja różnię się od innych osób, tylko tym, że w trakcie rozmowy, odpala mi się w głowie ten cenzurujący głos, a innym nie.

I to nawet nie jest problem. Problemem jest moja reakcja na niego, a mianowicie branie go na serio. Kiedy pojawia się znajoma śpiewka, ja nie postrzegam tego jako głupiego gadania, ale jak coś co ma znaczenie, jest przerażające i co trzeba natychmiast „rozwiązać”.  I zamiast angażować się w rozmowę, angażuję się w walkę z myślami. A jak się pewnie możesz domyślić, jeżeli prowadzisz dialog jednocześnie z żywym człowiekiem i ze swoim umysłem, to nie skończy się to dobrze.

Wyciszyłam się podczas tej rozmowy bardzo i weszłam w stan głębszej refleksji. I wtedy nagle przypomniało mi się skąd ja ten nawyk wzięłam. Bardzo jasno zobaczyłam pewną scenę. Mam około siedmiu lat i do naszego domu przychodzi ksiądz po kolędzie. Jestem cała podekscytowana, bo będzie działo się coś fajnego! Ksiądz siada na fotelu, a ja lecę do niego z zeszytem od religii, zagaduję, zabawiam. I nagle patrzę na mamę, a ona siedzi taka speszona, taka mała… Widzę, że nie wie co powiedzieć, wstydzi się odezwać, bo przecież to KSIĄDZ – ktoś bardzo ważny, wyjątkowy…

Pamiętam, jak spojrzałam na nią i to mnie uderzyło. W swoim dziecięcym umyśle pojawiła się konsternacja i nieme pytanie „o rany, co ty robisz?”. To wydawało mi się takie absurdalne… A potem widocznie nauczyłam się tego od niej. Przejęłam jej przekonanie, że istnieją ludzie lepsi, których się należy wstydzić i gorsi, od których można czuć się lepszym (ale to już inna historia).

Na to Linda opowiedziała mi o swoich wyniesionych z domu nawykach, np. martwienia się czy chowania urazy. Kiedy jednak zobaczyła, że to jest tylko nawyk – głupia myśl w głowie i nie ma się co nią przejmować, przestała ją respektować. To, że ją czasami myślę – powiedziała – nie znaczy, że mam rację. W ogóle tak nie uważam. Po prostu coś tam sobie myślę, to nie jest ważne.

I ty też możesz nie respektować swoich głupich myśli czy uważać, że właśnie coś ważnego wykoncypowałaś i trzeba się tym zająć. Możesz je mieć i zobaczyć czym są; paplaniem głowy. Nie musisz brać ich na poważnie. Nie musisz brać siebie na poważnie – jako ofiarę gadania tejże głowy.

I po ostatnie; nie musisz siebie naprawiać, bo nie jesteś zepsuta. Zamiast tego zrozum siebie. Jesteś kimś, kogo po prostu odwiedzają takie myśli. Tak się nauczyłaś. Pogódź się z tym i zaakceptuj. Być może będziesz je miała do końca życia. NO I CO Z TEGO?

Bardzo mnie to uderzyło, bo przysięgam, że nigdy nie zaświtał mi pomysł, że ja mogę to potraktować tak, jak na przykład moje myśli o obżeraniu się czy piciu alkoholu. Gdy mam gorszy nastrój, do tej pory zdarza mi się słyszeć głosik, który mówi „napijesz się wieczorem, wyluzuuuujesz się”. To jednak nie spotyka się z żadnym zainteresowaniem z mojej strony. Ot przelatuje taka myśl i już. Nie boję się jej, nie dyskutuję z nią. Czasami nawet dobrze jej nie zauważę. Wlatuje i wylatuje. I ja dokładanie tak samo mogę potraktować moje myśli o nieśmiałości. Wow!

I co zakrawa na ironię, to fakt, że ja przecież tego uczę! Ale jakoś w moim odczuciu ta nieśmiałość, nie była tylko myślą. To było coś więcej. Ja byłam święcie przekonana, że to jest jakaś stała cecha mojego charakteru, jakiś problem. A gdy zobaczyłam, że i tutaj też mój umysł zrobił mnie w bambuko… plasnęłam się w czoło. Słowem; tak jak Syd, ja nie byłam nieśmiała. Ja tylko tak myślałam! Nawykowo mój umysł wytwarzał masę fantazji przy spotkaniu z drugim człowiekiem, a ja je brałam na serio.

*

Po tej rozmowie miałam okazję od razu przetestować to, czego się nauczyłam. Znajomi zaprosili mnie na mecz. Okazało się, że przyszło tam sporo nowych osób, których nigdy nie widziałam. Kiedyś usiadłabym na kanapie i wgapiała się w telewizor (chociaż mnie to średnio interesuje), z obawy, że ktoś mnie zagada po niderlandzku, a ja przecież mówię z akcentem! Będę musiała się pilnować, wysilać, a na końcu i tak powie „zwłoki” zamiast „zacieki”, bo źle wypowiem „eee”. Bez sensu.

Teraz na luzie zajęłam miejsce przy stole koło znanej mi z widzenia dziewczyny. Zaczęłyśmy rozmowę, a ja zaczęłam obserwować napływające do mnie myśli „Ojej, a czy dobrze mówisz? O rany, tak nie wypada zajmować komuś cały wieczór. Pewnie ona chce pogadać też z kimś inny. Ojej, zapadła cisza! Cisza jest zawsze niezręczna! Zacznij paplać.”

Tym razem na luzie przyjmowałam każdą myśl bez reakcji i strachu i wręcz śmiałam się z niej. Spokojnie mówiłam dalej. I co się okazało? Że jestem… sobą. Taką samą jak w obecności przyjaciółki, partnera czy siostry. Po prostu normalnie rozmawiam. I wcale nie jestem jakąś przebojową duszą towarzystw, co mi się zawsze wydawało, że mam nią być, aby być atrakcyjna dla innych!

I tak, zapadła też „straszna” cisza, ale zobaczyłam, że ona wcale nie jest niezręczna. To po prostu naturalna cisza i wcale nie muszę jej natychmiast przerywać. Szok, bo zawsze myślałam, że muszę. Pomilczałyśmy może z 10 sekund gapiąc się w telewizor i zaraz znajoma zaczęła nowy wątek. Wcześniej było o kremach, a teraz zaczęła o włosach, co też – nawiasem mówiąc – kiedyś powodowałoby kaskady wyrzutów sumienia, że nie kieruję dyskusji na jakiś mądrzejszy temat. Ale w sumie, dlaczego niby nie mogę pogadać o kremach? To też jest przyjemne!

Na koniec okazało się, że miałam zupełnie miły wieczór. Miły, bo nie torturowało mnie durne, stresujące myślenie. Owszem ono, tak jak zawsze, było w mojej głowie, ale tym razem nie stanowiło dla mnie najmniejszego problemu! Pod koniec wieczoru zrozumiałam, że jestem wolna. I to się nie zmieni. Miałam już okazję poznawać nowe osoby i gadać z obcymi w samolocie. Może sama nie zagaduję pierwsza, bo to nie czuję takiej potrzeby, ale nie stresuję się jak ktoś zagaduje mnie. Jestem zupełnie swobodna.

I jak jeszcze na początku miałam „te” nawykowe myśli, tak potem one zupełnie zniknęły. A jeżeli się pojawiają, to pozwalam im być i nie lecę w ich stronę ze spryskiwaczem na muchy. One przychodzą i odchodzą, bez zostawiania śladów.

Szczerze mówiąc czuję się jakbym obudziła się z jakiegoś snu. Jak ja w ogóle mogłam brać na serio takie głupoty? Przecież to niedorzeczne! Nie mogę uwierzyć, że przejmowałam się taką bzdurą… Czasami, gdy taka myśl jeszcze się pojawia, zamiast strachu, czuję wdzięczność. Widzę jak bardzo mnie już nie dotyczy ten „problem”. Coś, co stanowiło moje przekleństwo jest dzisiaj źródłem wdzięczności. To chyba niezły obrót sprawy, co?

*

Co sądzisz o mojej historii? Czy masz jakieś pytania? O czym chciałabyś poczytać teraz na wilczoglodnej? A może chcesz wejść ze mną w taką głęboką konwersację? Właśnie po to byłam u Pranskych, żeby nauczyć się ją prowadzić i osiągać takie efekty, jakie osiągają moi mentorzy. Bo to jednak wielka sztuka i nie takie hop siup.

Jeżeli chcesz bliżej zapoznać się z filozofią o której mówię – 3 Principles, to mam dobre wieści. Właśnie wyszła pierwsza na rynku polskim książka na ten temat „Rewolucja od wewnątrz” Michaela Neilla. Możesz ją kupić tu: https://wydawnictwowilcza.pl/

Jednocześnie informuję, że dalej bez zmian przyjmuję osoby na mój „jedzeniowy” mentoirng. To, że nie pisze już o ED nie znaczy, że nie uczę jak z niego wyjść! Serdecznie zapraszam!