Dla tych co nienawidzą gotować

Nie masz czasu na gotowanie? Nie umiesz, nie chce Ci się, uważasz, że stanie przy garach to strata czasu?
Witaj w klubie. Też tak miałam przez wiele lat.
Gotowanie było dla mnie jak najgorsza kara, jak czarna magia, jak przykry obowiązek, z którego trzeba za wszelką cenę się wymigać.

Od dzieciństwa miałam wpajany negatywny obraz „stania w kuchni”. Mama czuła się kobietą nowoczesną, która nie będzie bawić się w kurę domową. Kupowała więc pierogi i naleśniki w garmażerce, albo przynosiła jedzenie z baru mlecznego.
Tata kapitan, wybywał w rejs na długie miesiące. Kiedy wracał, ja i siostra miałyśmy w końcu domowy obiad, ale zawsze było to tylko jedno danie; pierś z kurczaka w panierce, ziemniaki i – albo pomidory ze śmietaną, albo mizeria. Jedliśmy to raczej bez mamy, bo wiadomo – dieta.
Czasami zajmowała się nami babcia; smażyła racuchy i placki ziemniaczane, ale mnie z kuchni wyganiała, bo przeszkadzałam.
Ja sama zaś nie byłam w stanie ugotować niczego. Nikt mi nigdy nie pokazał jak, a ja nie pytałam, bo przecież pichcenie to obciach.

Reszta „dań” to były zazwyczaj kanapki – na śniadanie, drugie śniadanie, podwieczorek i kolację. Do wyboru pasztet, ser lub dżem. Warzyw i owoców nie było. Owsianka? Omlet? Zapomnij – za dużo roboty.
Poza tym moje dzieciństwo to lata 80te i 90te. Nie było takich cudów jak awokado czy masło orzechowe. Był Paprykarz Szczeciński i margaryna Tina.
I to jadłam.

Gdy poszłam na studia moje nawyki pojechały wraz ze mną; najtańsze kanapki, Vifony, pierogi na wynos, pizza z mikrofali. Śmiałam się (jakby było z czego), że nawet jajka na miękko nie potrafię zrobić. Taka wyzwolona kobieta!
Oczywiście tyłam na takiej „diecie”, a więc raz na czas aplikowałam sobie głodówki, co skutkowało kolejną falą objadania się i rzygania. I tak w kółko.
Bardzo chciałam pozbyć się mojego problemu, no ale jak? Na zupkach chińskich? Nawet nie miałam świadomości, że zupełny brak wiedzy i wyczucia na temat gotowania, trzyma mnie w tym samym punkcie przez lata. Nie rozumiałam, że nie posiadam podstawowej umiejętności życiowej i to mnie mocno ogranicza.

Kiedy wyprowadziłam się do Belgii, niewiele się zmieniło. Jadłam to co przygotował mój chłopak, a poza tym to samo co zawsze.

Aż do dnia, kiedy w maju 2013 dostałam książkę Ewy Chodakowskiej z jadłospisami na 30 dni. To było jak objawienie. Dzięki niej runęły moje trzy najbardziej destrukcyjne przekonania:
Po pierwsze, jedzenie nie jest zakazane (złe, tuczące i im mniej tym lepiej).
Po drugie: gotowanie może być proste i szybkie.
Po trzecie: Można jeść smacznie i do syta i mimo to schudnąć (wtedy ważyłam 7 kg więcej niż dzisiaj). Wcale nie trzeba żreć trocin i waty oraz mdleć z głodu, by waga cokolwiek ruszyła.

To odkrycie zmieniło bieg mojego życia. Jeszcze trochę czasu upłynęło zanim w pełni pojęłam jego wartość, ale gdy to się w końcu stało; przestałam wymiotować praktycznie z dnia na dzień (październik 2014)
A więc gotowanie, znienawidzone pichcenie „dobre dla kobiet bez ambicji” – uratowało mnie. Bez przesady.
Właśnie dlatego, że zaczęłam wkładać trochę wysiłku w to co jem, przestałam czuć nieustanną ochotę na słodycze. No po co mam się zatykać czekoladą, skoro zjadłam wartościowe śniadanie, obiad i kolację? Jak niby mam na to wszystko wcisnąć coś jeszcze?

I to właśnie głoszę: zadbaj i o ilość i o jakość tego co jesz. A jak zrobić to najlepiej? Osobiście nadzorując proces.
Często słyszę od moich nowych mentee: ojej gotować? Ale ja nie mam czasu; mam pracę, dzieci dom, milion obowiązków.
No dobrze, rozumiem.
A masz czas się obżerać i wymiotować? Masz czas gnać do sklepu o północy w pidżamie, kiedy powinnaś już zasypiać? Masz czas płakać nad tym co zrobiłaś? Leżeć bez energii, latać do kibla po środkach przeczyszczających, frustrować się, wymieniać garderobę na większą – mniejszą – większą – jeszcze większą? Na to masz czas, tak?
Skoro tak, to masz też czas na gotowanie, zapewniam.

To właśnie NIE gotowanie, NIE robienie przemyślanych zakupów i NIE poświęcanie temu uwagi, będzie kosztowało Cię o wiele więcej życia, siły, energii i pieniędzy.
Otwórz oczy; to czy znajdziesz na to chwilę, czy nie to tylko kwestia priorytetów według których żyjesz! Przewartościuj je sobie, bo to czym się odżywiasz to naprawdę podstawa. Nie da się wyjść z bulimii ani na dietach, ani na głodówkach ani tym bardziej na samych pierogach i bułkach z pasztetem. Trzeba w to włożyć trochę wysiłku, ale z czasem jest to łatwiejsze i łatwiejsze, aż w końcu staje się tak naturalne jak oddychanie.

Czy ja w końcu polubiłam gotowanie?
Tego bym nie powiedziała. Raczej traktuję je jak każdy inny codzienny obowiązek.
Nadal staram się minimalizować mój czas w kuchni. Na przykład robię kilka porcji tego samego dania i zamrażam, wybieram tylko proste przepisy, często jem podobnie, ale za każdym razem z inną kaszą i innymi warzywami. Raz dwa i do widzenia.
Ale nawet jeżeli zajmie mi to pięć minut, upewniam się że zrobiłam smaczne, pełnowartościowe jedzenie. Dzięki temu mam czas na swoje życie, a nie tylko wilk i wilk.

A jak to wygląda u Ciebie? Potrafisz gotować? Lubisz to?
A może lubiłaś, ale zarzuciłaś to ze strachu przed atakami?
Masz jakieś patenty na szybki obiad?