Listy z piekła

Bardzo współczuję rodzicom i Pani Romie; życzę im z całego serca odnalezienia spokoju. Te rany są tak świeże, naprawdę gorąco pozdrawiam.

Pozdrawiam również Ciebie Aniu, robisz dobrą robotę

Bardzo się cieszę, że już jestem wolna. Kiedy się budzę i to jest takie normalne, przeglądam telefon, robię śniadanie, nie czuję strachu, bo myślę co dalej będę robić w czasie dnia, nie muszę wytrzymać aż minie dzień, a mi się uda nic nie zjeść itp. To jest najzwyklejszy dzień, a tak bardzo mnie to cieszy, że nie myślę o jedzeniu 24h. Pamiętam ten czas kiedy wyjechałam poza dom z koleżanką i stwierdziłam, że jedzenie jest mi nie potrzebne, że będę wyglądać jak anorektyczka z obrazka. Tylko owsianka, jedna kanapka, 3 jabłka i dużoo herbaty. Ból pleców, brak snu, brak sił i emocji. Ale kiedy to wszystko doprowadziło, to wychodzenia byłam szczęśliwa że swojego wyglądu, tylko zamiast piersi miałam sama klatkę piersiowa koścista. Ciągle kłótnie, że zawiązać mnie tu i tam. Genialny pomysł ze pokaże im że potrafię jeść, ale zaraz to się utopić w kiblu. Trochę przytyłam, ale nieznacznie przez bulimia, a potem znowu wróciła anoreksja. Zawsze powtarzała że to ostatni raz. Codziennie było źle, dużo płakałam, jak nigdy, marzyłam o śmierci. Pamiętam jeszcze jak wychodziła, twoja książka To nie jest dieta. Widziałam ja i wiedziałam, że źle robię, ale wtedy nie dokona wszystko rozumiała poza tym, to było coś nowego i uzależniona mnie. Aż nadszedł dzień kiedy powiedziałam sobie, to nie ma sensu muszę przytyć i żyć. No i jestem już zdrowa 10kg na plus. Mogę ćwiczyć i mam siły i mogę jeść nawet dużo. Mogę być szczęśliwa. Siostra była bardzo zaskoczona, że ja tak poprostu powiedziałam sobie, że to już koniec z głoszenie się i przejadaniem, takie wow. Przez ten czas bardziej się poznałam. No i poprawiał relacje z mamą, bo ona też się zmieniła, potrafi mnie przeprosić i powiedzieć, że mnie kocha. Dziękuję Ci z całego serca, kazdy da radę to zwyciężyć dzięki tobie!! :*

Aniu!
Dzięki Tobie zrozumiałam, że robię zle. Historia z bulimia zaczęła się dwa lata temu i gdyby nie Ty to pewnie nadal by trwała, bo to był mój złoty środek na jedzenie czego ile chce „bez konsekwencji”..
Na szczęście po kilku miesiącach trafiłam tu i na początku tylko czytałam, słuchałam, ale nie wcielalam tego w życie, potrafiłam słuchać Cię podczas napadu i następnie przerwać filmik, żeby wszystko zwrócić. Później dotarło coś do mnie i skończyłam z kompensowaniem, co było dla mnie chyba najtrudniejsze. Przytyłam 10kg, czułam się okropnie i brzydko… Ale to dzięki temu nie wróciłam do wymiotów, bo jak to.. Tył przytyłam i miałabym na dodatek spuchnac? W życiu. Dziś przytyje na wadze, za parę dni to zniknie, ale nie będę musiała przechodzić od nowa zatrzymywania wody, wzdec.. Znalazłam lepszy sposób na zrzucenie wagi. Staram się odżywiać zdrowiej. Kiedyś słodycze były moim nałogiem, a dziś prawie ich niw jem. Nadal zdarzają mi się napady, bo czasem wprowadzam zbyt dużo restrykcji, bądź po prostu jestem przed okresem, ale to już co innego. Powoli wracam do normalności :)) dziękuję Ci Aniu :*

Jesteś nieoceniona!
Ratujesz nasze życia, dziękujemy, nie przestawaj!

Aniu kochana
Trafiłam na Twojego bloga w poniedziałek i teraz zastanawiam się tylko, kiedy wylecę z pracy, bo nie mogę się od niego oderwać. Dosłownie wilczo go pożeram.
Już od dobrych kilku lat nie rzygam, ale została mi ogromna niechęć, czasem aż nienawiść do mojego ciała. Mam już prawie 30 lat, i właśnie myślę o tym jak wiele w życiu straciłam przez to, że nie lubiłam go i wstydziłam się. Oczywiście pomogły troskliwe pytania babci „ty powinnaś tyle jeść? A chcesz dokładkę?”, troskliwe stwierdzenia mamy „taka byś była ślliczna, jak byś schudła”, chociaż jak patrzę na zdjęcia z tamtego okresu, to bylam zwykłą nastolatką. Nie byłam otyła, nie miałam nadwagi- fakt, zawsze mialam dużą (kształtną, głuptasie!) pupę jak na porównanie z rówieśniczkami, i mocną budowę ciała. Plus wzór wiecznie walczącej ze swoim ciałem matki- teraz wiem, że sama walczy z ED pewnie od swoich nastoletnich lat. Ale na dobre zaczęło się jak pojechałam do sanatorium leczyć zatoki, a tam światła pani ordynator powiedziała, że nastolatka nie może mieć boczków, i kto to wiział mieć w tym wieku (16 lat) fałdkę na brzuchu!
Więc wrzuciła mnie na okropną dietę z cukrzykami i jedyną nieszczęsną otyłą dziewczynką. A żeby nie stracić szacunu u dziewczn z pokoju, chodziłam z nimi na kebsa. A potem, żeby były postępny na cotygodniowym PUBLICZNYM (barbarzyństwo) ważeniu- wjechały tabletki na przeczyszczenie. A potem wróciłam do domu i zjadłam wszystko. A potem… już wiadomo co potem. Stwierdziłam, że na studia pojadę jako inny, lepszy człowiek i zaczęłam się głodzić i jeździć na rowerze aż opadałam z sił. A na studiach wjechała pizza i piwo bez końca i utrata sensu życia, jakim było dostanie się na studia, i odzyskanie wagi z nawiązką. Drapanie się do krwi. Przygodny seks. Picie. Gwałt. Głodówka. Więc znów weszło zwracanie i zażeranie. A potem znów cykl niejedzenia, bo po drodze odkryłam taniec i wystartowałam w zawodach grupowych. A po zawodach zaczęłam żreć. I rzygać.
Z tym drugim skończyłam, gdy zamieszkałam z chłopakiem (już mężem)- nie chciałam go ranić i martwić, ale do tej pory nie wie o moich kompulsach. Że jak zostaję sama w domu to potrafię zeżreć 5 kanapek, 2 paczki chipsów i ciastka- poza tymi, zbyt częstymi napadami staram się jeść zdrowo i rozsądnie. A na wadze już 85/172cm.
Dla mnie to przede wszystkim historia wstydu. Wstydu przed samą sobą, przed tym, że ktoś wsiądzie ze mną do samochodu i zobaczy wszędzie okruszki i poupychane paczki po jedzeniu. Lęku przed utratą kontroli publicznie.
Lęku przed tym, że tak naprawdę nie wiem jak wyglądam. Wiem, że wg wszystkich znaków na niebie i ziemi mam nadwagę, ale nie wiem na ile postrzegają mnie przez nią inni, na ile to, co widzę w lustrze jest prawdą. Mąż codziennie powtarza, że jestem piękna, że kocha to, co widzi, a ja ze łzami w oczach powtarzam sobie w głowie, że mu nie wierzę. I z tego smutku idę jeść. I boję się pójść ze znajomymi na ściankę, bo ktoś będzie musiał mnie asekurować a ja jestem taka ciężka. Taka ciężka, że nie utrzymają mnie własne ręce.
Ale dzięki Twojej mądrości, Aniu, odzyskałam nadzieję. Pierwsze rozsądne teksty o wychodzeniu z ED, na które trafiłam. Nie chcę już się wstydzić, chcę codziennie powtarzać swojemu ciału, że jest dobre takie, jakie jest. Że dzięki niemu mogę czuć dotyk, że można je głaskać, że dzięki niemu mogę tańczyć i ćwiczyć jogę i mogę je karmić tak, jak na to zasługuje, mogę czuć wiatr na policzkach i słyszeć ptaki. Że mogę dzięki niemu pomagać i przynosić pożytek innym, że jest najlepszym narzędziem do życia, jakie mogłam dostać. A skoro dbamy o samochody, domy, młotki i wiertarki, to o ciało powinniśmy tym bardziej…