Niedziela bez wilka: najmłodsza podopieczna Julia

Julia trafiła do mnie rok temu, kiedy to sama miała zaledwie 13 lat i tym samym została moją najmłodszą podopieczną. Kiedy się poznałyśmy, zaburzenia odżywiania pochłaniały lwią część jej życia, a jej sportowa kariera (będąca także jej wielką pasją) wisiała na włosku.

Z Julią pracowało mi się lepiej niż z niejedną dorosłą kobietą; jej dojrzałość, świadomość problemu i właściwe priorytety w głowie (zdrowie, a nie rozmiar), sprawiły, że dziewczyna bardzo szybko stanęła na nogi.

Niedawno dostałam od niej wiadomość, że zajęła wysokie miejsce na zawodach w swojej dziedzinie. Wtedy poprosiłam ją o kilka słów dla was. Oddaję Julii głos:

*

Aniu prosiłaś mnie o list jako twojej najmłodszej podopiecznej, ale ja po namyśle napisałam coś jako wiersz. Powiem ci, że po tym jak pożegnałam się z ED, to bardzo rozszerzyła się moja świadomość na temat myśli, a wszechświata, planety i środowiska, drogi do sukcesu, życia tu i teraz. Ogólnie cały mój światopogląd się zmienił, no nie oszukujmy się. Dlatego [przytoczę ci tutaj mój wiersz i prośbę za razem, która możesz dać na niedzielny post.

„Chciałam, diety rozpisywałam i się tych rozpisek trzymałam,
naprawdę bardzo chciałam,
lecz za każdym razem pękałam.
Bo zrozumieć nie umiałam,
że walka z ciałem to przegrana sprawa.
Tylko o sobie myślałam,
i w złym świetle się stawiałam.
Suka, świnia… no nie ładnie się nazywałam.
Bo zrozumieć nie umiałam,
że pozytywne myślenie to podstawa,
Dni mijały, a ja ciągle płakałam
i podnieść się rady nie dawałam,
lecz kiedy w końcu zrozumiałam,
że z wiatrakami walczyć już nie chciałam
dietę w kont rzuciłam
i do Ani się zwróciłam.
Od razu na nogi zaczęłam stawać,
bo to jasna sprawa,
że tu ważna moja postawa.
Rok minął, a ja list napisałam,
bo oprócz bulimii jest jeszcze jedna ważna sprawa,
którą przytoczyć zamiar miałam.
Żyjemy na planecie, która umierać zaczęła,
Grudzień wita, a zimna nie widać.
Lasy płoną, plastik w morzach pływa,
gatunki ginął, zamiast jak wolny ptak latać.
Przyroda na głowie stanęła
i nie wiadomo, jak długo da rade wytrzymać,
wiec z zaburzeń odżywiania uciekajmy
i różnorodność biologiczną odnawiajmy,
ponieważ czas mija nieubłaganie,
a my go traktujemy jak wieczną życiodajnie”

Mam nadzieję, że ci się spodoba:))) Nie mogę się doczekać twojego komentarza na temat tego wiersza, ponieważ się bardzo starałam.

Julia

*

Kochana, wiersz jest cudowny, tak samo jak Ty. Powodzenia moja gwiazdko!