Kino

Nigdy nie oglądam filmów. Jestem jednym z tych dziwnych ludzi, co nie ma Netflixa i nie widział ani jednego popularnego serialu.
Jeżeli zdarzy mi się już coś zobaczyć, to tylko jakiś lajtowy film dokumentalny o zwierzątkach. Chociaż swoją drogą filmy o zwierzątkach przestały być lajtowe, bo w każdym podkreślają, że to co podziwiamy na ekranie, przestanie istnieć w przeciągu kolejnych 50ciu lat. Ale to tak na marginesie.

Nie oglądam niczego z kilku powodów: nie umiem wysiedzieć 2 godziny patrząc się w ekran, uważam to za pożeracz czasu oraz – jako Wilczo Głodna – mam poczucie uczestniczenia w wystarczającej ilości dramatów ludzkich i nie potrzeba mi dodatkowych.

Ale chyba najbardziej nie mogę znieść mojej empatii dla bohaterów. Jeżeli obejrzę coś mocnego, przez kilka dni myślę o tych fikcyjnych postaniach i nie mogę w nocy spać. A przecież wiem, że to tylko film.
Jednak on tak bardzo mnie wciąga, że czasami o tym zapominam.

Zaczęłam rozmyślać na ten temat, po przeczytaniu komentarza pod moim ostatnim wpisem, który zacytuję.

Mówisz, że wszystko mija, kiedy przestaniemy angażować się w myślenie, odczepimy się od niego. Choć z drugiej strony należy obserwować myśli i emocje (czy nawet objawy psychosomatyczne) z boku bez oceny i emocji, ale…. to przecież sprawia, że nie odczepiamy się od myśli i one żyją dzięki naszej uwadze.

To jak to w końcu jest? Odczepić się od myślenia i dać mu odejść (zbyć), czy może jednak je obserwować? Ale czy to przypadkiem nie sprawi, że zaangażujemy się w nie na powrót i wrócimy do punktu wyjścia? Przepraszam, ale zgłupieć można.

No i tutaj przychodzi z pomocą analogia filmu.

Wyobraź sobie, że siedzisz w ciemnym kinie i oglądasz wzruszającą scenę pożegnania kochanków, którym – po tym wszystkim co przeżyli przez ostatnie 1,5 godziny – jednak nie udało się dogadać. Bardzo kibicowałaś tej pięknej parze i serce łamie Ci się na taki obrót spraw. Gardło ściska ze wzruszenia, a po policzku spływa pierwsza łza.

I nagle dzwoni komuś telefon.

Natychmiast uczucie wzruszenia wyparowuje, a w jego miejscu pojawia się irytacja na „niewychowanego chama, co to się jeszcze nie nauczał wyciszać dźwięku”. A zaraz potem odczuwasz lekkie zakłopotanie, że tak się dałaś wciągnąć w te melodramaty. Ukradkiem ocierasz łzę, upewniając się, że nikt tego nie widział. Film dalej uderza w smutne tony, ale Ty już nie możesz się aż tak zaangażować.

Odseparowałaś się od iluzji wykreowanej przez światło i dźwięk, rozgrywającej się na białym ekranie. Siedzisz teraz w fotelu, w pełni świadoma, że to tylko film. Ale zaraz znowu pozwalasz sobie zapomnieć, że to wszystko jest zmyślone i na nowo zanurzasz się w fabułę. Kto wie, może para jeszcze się zejdzie?

I tak samo jest z naszym życiem. Na ekranie naszego doświadczenia przesuwają się dramaty, komedie i horrory. Czasami trafi się jakieś romansidło lub film przygodowy. A projekcja tego wszystkiego pochodzi z naszego umysłu. Obraz jaki widzimy, jest zawsze odbiciem myśli, która w tym momencie „przelatuje” przez naszą głowę – nie zaś tak zwanej „zewnętrznej rzeczywistości”.

Pada deszcz: Ale dół. Pada deszcz: Doskonale. I tak miałam nigdzie wychodzić. Pada deszcz: Wszystko mi jedno, bo jestem szczęśliwa i jak dla mnie, może sobie padać do woli.
To co czujemy, nie ma żadnego związku z wodą kapiącą z nieba. Ma za to związek z tym, co myślimy, o tej wodzie kapiącej z nieba.
I niech Cię nie zwiedzie banalność tego stwierdzenia. To wgląd, który poprzestawiał do góry nogami (nie tylko moje) życie.

Pomyśl tylko; najdroższe produkcje Hollywood angażują jedynie dwa z naszych zmysłów, a oglądając je, możesz się popłakać, zezłościć, przestraszyć, roześmiać… W kinie naszego umysłu, wszystkie zmysły są zaangażowane. Nic dziwnego, że wciągasz się w te kreacje całą sobą. To dopiero jest iluzja doskonała!

I tu dochodzimy do sedna: jeżeli wiesz, że to tylko film, zwany życiem – jesteś wolna. I wcale nie znaczy to, że musisz oglądać go jak jakiś katatonik, totalnie odseparowany od swoich emocji. Absolutnie! Korzystaj z niego; śmiej się do łez, płacz, zachwycaj. Masz w ręku jednorazowy bilet na te cudowne przedstawienie nad przedstawieniami! Nigdy nie wiesz, kiedy będziesz musiała opuścić seans.

Oglądaj je i nie bój się. Jeżeli złapiesz się na tym, że widzisz horror i zaczynasz się bać, wróć do miękkiego fotela, w którym siedzisz. On zawsze jest w tu i teraz. W tu i teraz jesteś bezpieczna; cokolwiek działoby się na ekranie; rozwód, bankructwo, śmierć…
Bo cierpienie, moja kochana, jest wtedy, kiedy nie wiesz, że to iluzja. Ból – kiedy to wiesz. Ból mija naturalnie po jakimś czasie, cierpienie może trwać całe życie.
Płacz, ale nie rozpaczaj, nie trać wiary i nadziei. Ten seans też w końcu minie i pojawi się coś innego, lżejszego i równie absorbującego.

*

Komentarz czytelniczki ma swój dalszy ciąg, który też jest ciekawy.

Opisujesz stres w momencie, gdy go jeszcze nie ma (strach przed ciężkim treningiem) i tu patrzymy z boku, ale w momencie stresującej sytuacji też należy go obserwować oraz być w tu i teraz. A gdy tu i teraz są te myśli i uczucia, to przecież spowoduje to zaangażowanie się w całą sytuację, czyli dajemy myślom naszą uwagę…

Śmiem twierdzić, że jest zupełnie odwrotnie. „opisujesz stres, w momencie, kiedy go nie ma” – no właśnie wtedy i tylko wtedy on jest. Realnie czuję, jak zaciska mi się gardło, a ręce zaczynają pocić. Stres zawsze pochodzi z myśli, a nie z „zewnętrznych okoliczności”.

I dalej: „…w momencie stresującej sytuacji też należy go obserwować oraz być tu i teraz.” – Jeżeli dane zdarzenie jest tu i teraz i Ty też jesteś w tu i teraz (a nie w swojej głowie), to… sytuacja nie jest stresująca. Ona po prostu jest.

Podam przykład, gdyż wiem, że takie teoretyczne dywagacje, mogą człowiekowi usmażyć mózg.

A więc właśnie biegnie w Twoją stronę wściekły pies. Jest wielki, silny i toczy pianę z pyska. W tym momencie nie ma miejsca na rozważania, jakie to okropne i straszne i że „co to będzie, jak Cię ugryzie”. Twój umysł milknie, odwracasz się na pięcie i rzucasz do ucieczki. Sytuacja jest. Kropka.

Dopiero później, gdy wraca analityczne myślenie, pojawia się stres. O rany, przecież on mógł odgryźć mi nogę. O boże, co za nieodpowiedzialni ludzie, puścili tak psa bez kagańca! Roztrząsasz wszelkie możliwe scenariusze i nie możesz spać po nocach.

Umysł znowu zaczyna swoje podróże do przeszłości, przyszłości i wyobraźni. W rzeczywistości pies napadł na Ciebie raz, ale w Twoim umyśle robi to dziesiątki razy, każdego dnia i właśnie po raz kolejny szykuje się do ataku. Po raz kolejny wyświetlasz sobie film pt. „wściekła bestia i ja”. I boisz się – tak zupełnie realnie.

A jeżeli pojmiesz, jak działa umysł – ta doskonała kinowa iluzja – nie musisz czekać na efekt jego skoku. Możesz w każdej chwili obudzić się w swoim domowym fotelu, w którym właśnie siedzisz, bezpieczna w tu i teraz.