Niedziela bez wilka: Karolina, co nie chciała być wydmuszką z Instagrama

Wydmuszki są dobre tylko na Wielkanoc.
A jako że mamy właśnie ten czas w roku, życzę wam radości z jedzenia i spokoju w sercu.
A teraz oddaję głos Karolinie.

*

Hej Aniu!

Bardzo długo zastanawiałam się, czy to już ten moment, kiedy mogę powiedzieć: JESTEM NORMALNA i z pełnym przekonaniem Ci podziękować.

Dokładnie rok temu podarowałam sobie prezent w postaci Twojej książki. To właśnie wtedy otworzyły mi się oczy. Dzisiaj jestem mądrzejsza, dojrzalsza i całkowicie zdrowa. Wtedy też byłam, zawsze byłam, miałam tylko po prostu skrzywione myślenie.

Ale od początku.
Dietetyczną recydywę zaczęłam w liceum. Mam 178 cm i figurę gruszki, więc koło osiemnastki zaczęłam szybko przybierać na wadze, szczególnie w okolicy bioder. Przybrałam 7 – 8 kg, ale biorąc pod uwagę mój wzrost, to nie było tak dużo. Po prostu wcześniej byłam „szczupła i wysoka” a teraz moje nogi zaczęły być „zwaliste” i cała sylwetka się zmieniła.
Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zaczynam być kobietą.

Później moja historia się skomplikowała. Po liceum jakiś czas pracowałam fizycznie, więc ciało nie wyglądało najgorzej. Nie myślałam też o jedzeniu. Aż do czasu, kiedy poszłam na studia – wyjazd z domu, siedzący tryb życia, niezdrowe odżywianie, ale też maleńkie porcje. Bo przecież dla osoby na weterynarii, która waży 68 kg i ma 178 cm wzrostu, kanapka, sok i tost to wystarczające menu na cały dzień.

Oczywiście w tamtym czasie wciąż mogłam sobie pozwolić na głodowanie, bo oprócz tych idiotycznych trzech tygodni 1200 kcal w liceum, nie eksperymentowałam z dietami.
Schudłam szybko. Poznałam mojego ukochanego. Razem rzuciliśmy studia i pojechaliśmy zagranicę. Praca fizyczna w Niemczech – spoko – kawa, kanapka, kawa, kawa, kanapka, baton i spać. Whoo hoo, sukces mojego życia – zaczęłam się mieścić w spodnie z liceum!

Co oczywiste, taki tryb życia był nie do utrzymania. Zaczęłam jeść normalnie i mocno przytyłam (kto by pomyślał, prawda?). Gotowałam normalne obiady. Wtedy upajałam się świeżym związkiem i miłością, więc dieta była na końcu mojej listy zainteresowań. Dopiero kiedy emocje trochę opadły, okazało się, że przekroczyłam 75 kg.
I wtedy zaczęło się na dobre – paleo, keto, keto, wege, high carb, high fat. Do tego lekka niedoczynność tarczycy, bo przecież „tylko ja jestem inna”. „Inni mogą jeść dużo, a jeśli ja jem więcej niż 1600 to tyję” – tak jakby te magiczne kalorie z kompulsywnego objadania ulatywały w kosmos.

Moja cera, samopoczucie i zdrowie były w fatalnym stanie. Taka huśtawka utrzymywała się przez jakieś trzy lata. Cały czas próbowałam zmuszać swoje ciało do jedzenia 1600 kcal. W dodatku moja samoocena była poniżej zera, bo przecież nie miałam silnej woli. Obserwując te wszystkie modelki na Instagramie chciało mi się płakać.
Punkt kulminacyjny przyszedł w zeszłym roku. Po kolejnym krótkim sukcesie wbicia się w sukienkę, znów przyszło jo-jo. I zamiast pomyśleć o tym, co łączyło wszystkie nieudane poprzednie próby, pomyślałam – czego jeszcze nie próbowałam, a co przyniesie efekt?

Zaczęłam post Dąbrowskiej. Jadłam 600 kcal z samych warzyw. Po dwóch tygodniach nie wiedziałam, jak się nazywam. Odkąd pamiętam, przewyższałam większość ludzi intelektem, a jedząc super zdrowe warzywka, nie potrafiłam dodać dwa do dwóch.
To wtedy miałam swój najgorszy czas; 1200 kcal w tygodniu, 10 tysięcy gazylionów w weekend.
W każdy poniedziałek wyglądałam jak w ciąży. Rozciągałam żołądek hektolitrami wody, herbaty i ziółek. A później rzucałam się na słodycze. I nawet próbowałam wymiotować, ale moje ciało – tak, to, które ciągle robiło mi na złość i nie chciało schudnąć! – nie dało się do tego zmusić. I całe szczęście.

Utrzymywałam zadowalającą wagę. Przed urlopem ważyłam jakieś 63 kg czyli tyle co w liceum. Byłam „szczęśliwa”.
„Szczęśliwa” gdy tylko patrzyłam w lustro, przeglądałam fit profile i blogi z poczuciem zwycięstwa. Nic innego dla mnie nie istniało. Związek, kariera, marzenia… Zapomniałam kim jestem. Straciłam swoją tożsamość.

To wtedy, na wakacjach, gdy złapałam się na tym, że ciągle wybucham złością, nie mogę spać albo że skupiam się na tym, kto ile zjadł zamiast na tym, co można jeszcze zobaczyć.
Wtedy już czytałam Twoją książkę po raz szósty, ucząc się wszystkiego o gadzim mózgu i wmawiając sobie, że skoro pozwoliłam sobie na lody, to jestem normalna.
Wrześniowa rzeczywistość Wrocławia całkowicie to zmieniła. Zaczęłam jeść. Dwa tygodnie pływania i – powiedzmy sobie szczerze – głodu, zupełnie mnie wyczerpały. W dodatku powrót do pracy po wakacjach, masakra.

To wtedy też miałam największy kryzys twórczy, bo w marcu ’18 zaczęłam pisać powieść, o której marzyłam, odkąd poszłam do gimnazjum.
Mój chłopak zakładał własny biznes i całe oszczędności przeznaczaliśmy na ten cel.
Było mi wszystko jedno. Mając już wiedzę z Twojej książki, stwierdziłam, że to jest ten czas. Nie obchodzi mnie, czy będę ważyć 50, 70 czy 120 kilogramów. Chcę być pisarką, a nie wydmuszką z Instagrama.

I wszystko się zmieniło. Ot tak. Czy przytyłam? Jasne, w „najgorszym” momencie ważyłam jakieś 75 kg. Może 76. Zamiast dżinsów ubierałam luźne spodnie i sukienki.
Co się stało później? Zrozumiałam, że jestem normalna. Dotarło do mnie, że nie mam Hashimoto, niedoczynności, problemów hormonalnych i całego szeregu innych dolegliwości autoimmunologicznych. Jestem zdrowa. Jem zdrowo, szanuję swój organizm. Zauważyłam, że to co jem wpływa nie tylko na moją kondycję fizyczną, ale przede wszystkim na mój umysł.

Z moim ukochanym nigdy nie dogadywaliśmy się lepiej. Moje wieczne PMS i impulsywne zachowania teraz są tylko wspomnieniem.
Dokończyłam książkę, czekam na wydawnictwo i mam nadzieję, że moje nazwisko w sekcji kryminalnej pojawi się jeszcze w tym roku na półce!
Normalne jedzenie i zaprzestanie destrukcyjnych nawyków zaowocowało też pewnością siebie. Założyłam bloga, o którym myślałam już kilka lat!
I wreszcie mam siłę, by to wszystko realizować.

A jeśli chodzi o typowo jedzeniowe sprawy… Jem trzy – cztery razy dziennie. Śniadanko, później kawa (coraz częściej z mleczkiem koko, bo przecież wcześniej „nie mogłam”!), lunch w pracy, przekąska, trening i kolacja. Jeśli po kolacji mam ochotę na ostatni kawałek serniczka, zjem. Bez obżerania się. Po prostu.

Ważę jakieś 73 – 72 kg. Z przyjemnością chodzę na siłownię i crossfit, spaceruję. Ale jak mam gorszy dzień czy dużo stresu, to się nie zmuszam i zamiast trenować, oglądam serial wylegując się na kanapie.

Czy teraz jest idealnie? Jasne, że nie. Mam czasem głupie myśli, żeby coś zeżreć, tak jak to było wcześniej. Ale to tylko myśli. Ode mnie zależy wybór, czy poczęstuję się dwoma kostkami czekolady czy zeżrę całe opakowanie w panice, jakby miała gdzieś zniknąć. Zaczęłam cieszyć się jedzeniem. Już nie mam tak, że jeśli jestem w KFC, to muszę zjeść wszystko z menu, bo „od jutra dieta”, bo „to ostatni raz” albo „nigdy więcej”. Nie ma nic bardziej wyzwalającego!

Aniu. Dziękuję. Uratowałaś mi życie, bo egzystencja wypełniona liczeniem kalorii i przeglądaniem ciała w lustrze na pewno życiem nie była.
Wiem, że wciąż kolejne piękne dziewczyny łapią się na ten sam dietetyczny haczyk. Ale wystarczy otworzyć oczy. To jest tak proste i oczywiste. Jestem Ci bardzo wdzięczna, że mi to uświadomiłaś. Dziękuję!

Karolina