Sen zwany anoreksją

Dzisiejsze słowa kieruję do wszystkich dziewczyn, które nie chcą pożegnać się ze swoją chudą sylwetką; do tych które w mniejszym lub większym stopniu tkwią w koszmarnym śnie zwanym anoreksją.
Pierwotnie były one przeznaczone dla mojej młodej podopiecznej, ale chciałabym, aby usłyszała je każda osoba, która całemu światu powtarza, że przecież nie ma niedowagi, albo że jest gruba w rozmiarze S, XS….

Oto one:

Kochana, tak wgłębi w głębi serca, wiesz, że to jak siebie widzisz, nie ma nic wspólnego z tym jak wyglądasz w rzeczywistości. Ciągle słyszysz to od innych, że powinnaś przybrać, a jedzenie to niekończąca się walka ze sobą, aby nie zjeść tyle ile się PRAGNIE. A pragnie się zawsze więcej i więcej. Dlaczego? Bo Twoje ciało chce dojść do normalnej wagi i nigdy nie ustanie w tej walce. Ja wiem, że Ty masz tego świadomość, ale spychasz ją ciągle na dalszy plan.

Wiem także, że miewasz czasem momenty jasności; na przykład, kiedy zasypiasz i nie myślisz już o niczym. Wtedy anoreksja zasypia też na chwileczkę, na sekundę, a ty masz przebłysk prawdy: jest dokładnie tak jak mówię i piszę; to co robisz i jak wyglądasz nie jest w porządku.
I nie chcę, żebyś mi teraz przytaknęła, bo to nie o to chodzi, ale czuję, że w głębi serca zgadzasz się ze mną.

Skąd ta pewność? Bo ja też tam byłam. Miałam anoreksję w wieku 15 lat i nikt nie był mi w stanie wytłumaczyć, że tak właśnie jest. Ważyłam 45 kg, włosy wypadały mi garściami, nie miałam okresu, ani sił do życia. Nie widziałam tego jednak i myślałam, że wszyscy chcą mnie utuczyć na złość lub z zazdrości.

Pamiętam, jak wracałam z koleżanką autobusem ze szkoły, a ona nagle powiedziała „bo ty jesteś taka chudziutka, zobacz” i objęła mnie nad kolanem prawie w całości jedną dłonią. I ja na krótką chwilę to zobaczyłam, na momencik. I tak się przeraziłam, że co prędzej odsunęłam tę myśl, mówią sobie, że to bzdura i że przecież wszędzie mi się „wylewa”.

A potem, po kilku miesiącach, włączyła się moja wewnętrzna mądrość i uratowała mi życie: zaczęłam się bez opamiętania obżerać. Niestety nie wiedziałam, że to tak działa, że muszę temu pozwolić się dziać. Zaczęłam więc wymiotować i w ten sposób wpadłam w bulimię na kolejne 15 lat.

Gdyby ktoś mi wtedy wytłumaczył, że to jest normalne i że muszę to zaakceptować, to pewnie wróciłabym do swojej wagi, zaczęłabym ćwiczyć, jeść rozsądniej i wyglądałabym super, jak teraz. Nie straciłabym całej młodości na tycie, chudnięcie, nienawidzenie się, obsesję, szał. Skończyłabym studia, zrobiła tyle w życiu. No cóż, teraz już nie ma sensu tego żałować.

Więc serce mi pęka, jak widzę Ciebie: młodą, utalentowaną dziewczynę u progu kariery i wiem, że to wszystko może się nigdy nie wydarzyć. Że ta dziewczyna będzie żyła tak jak ja: w więzieniu, w ciągłej walce ze swoim ciałem. I to mnie boli, bo to jest okropne życie. To niepowetowana strata Twojego cennego czasu, na z góry przegraną walkę. Dlaczego przegraną? Bo nawet jak ją „wygrasz” i upilnujesz tej super niskiej cyferki na wadze- to i tak ją przegrasz. Przegrasz życie.

Mówisz mi, że w takiej wersji jesteś piękna i że każdy zazdrości Ci figury. To nieprawda. Kości to nie to samo co piękno i nikt Ci tego nie zazdrości. No, może tylko czternastolatki zafascynowane Pro-Aną, ale na pewno nie dorosłe, dojrzałe kobiety. I uwierz mi, mężczyźni też nie wzdychają na ten widok.

Piękno to zupełnie coś innego i wielka szkoda, że tak się to nam wszystko pomieszało. Piękno to pewność siebie, błysk w oku, radość z życia, wyprostowana postawa i poczucie, że akceptuję i kocham siebie taką, jaką jestem. To jest atrakcyjne, to! Nie zaś zmarniałe ciało, ukrywające zmarniałą duszę i zbolałe serce.

I może jestem nudna,  ciągle powtarzając Ci tę prawdę. Jednak wiem – ponad wszelką wątpliwość, że właśnie prawda Cię uzdrowi, jeżeli tylko zobaczysz ją na własne oczy.
Do zdjęcia tych wykrzywiających rzeczywistość okularów nie potrzebujesz – tak jak ja – 15 lat. Możesz to zrobić w sekundę. Pozwól więc swojej mądrości wyjść z ukrycia i już jej nie chowaj, a ona zrobi całą robotę za Ciebie.