Kluczowy element

Gdy zakładałam Wilczo Głodną postanowiłam, że będzie to blog o zaburzeniach odżywiania (a raczej o tym jak z nich wyjść), a nie o coachingu, pozytywnym myśleniu itd. Takich blogów jest cała masa, więc nie ma sensu produkować jeszcze jednego. Fakt, zmieniłam swoje życie o 180 stopni; z bulimiczki i alkoholiczki dryfującej bez celu i sensu, stałam się kobietą sukcesu (oczywiście mierzonego własną miarą), ale dokonałam tego przede wszystkim dzięki uporaniu się z moim największym problemem – jedzeniem.
Dlatego piszę głównie o jedzeniu.
Ale dzisiaj opowiem o czymś innym.

Ostatnio dostałam kilka maili takich jak ten:

W tym tygodniu mija równe 5 miesięcy odkąd podjęłam decyzję, że wyjdę z ED….ciężko czasami w to uwierzyć. Tak jak sobie założyłam od początku, nie miałam żadnej wpadki bulimicznej, nie rzygałam ani razu. Faktycznie, moje życie zmieniło się całkowicie, ale czegoś w nim brakuje. Szukam, ale nadal nie mam pojęcia co to jest. Niby mam super prace, w której się realizuje, niby mam córcie, niby z jedzeniem jest ok, niby nie wymiotuje, niby jestem zdrowa ale coś jest nie tak i nie wiem co. To takie uczucie, kiedy wiesz, że potrzebujesz czegoś jeszcze, żeby wypełniło Cię całkowicie i nie możesz tego znaleźć. Mam wrażenie, że właśnie ta malutka cząstka, której brak uniemożliwia mi takie całkowite cieszenie się wszystkim zmianami. Niby się cieszę…ale nie do końca jednak. Jakby coś mnie blokowało.

To oczywiście nasza dzielna Kama, o której pisałam już tu: Świadectwo Wilczycy. Dziewczyna w moim wieku, która dzięki wdrożeniu w życie informacji zawartych w kursie online, po dwudziestu latach wyszła z bulimii.

Czujesz to samo co ona? Ja czułam to bardzo dotkliwie nawet kiedy się zakochałam, podróżowałam, kiedy byłam z przyjaciółmi… bo przecież moje życie mimo bulimii też miało czasami jasne niebo. Jednak kiedy w nie patrzyłam, zawsze widziałam chmurę przesłaniającą słońce.

No więc o to jest? Ta mała cząstka? Coś co nie pozwala Ci się cieszyć wszystkim co masz, co osiągnęłaś, co zdobyłaś?
Coś, co sprawia, że nawet najpiękniejsi, najbogatsi, najbardziej pożądani ludzie tego świata zapijają się na śmierć w swoich willach za milion dolarów. Coś czego boleśnie brakuje; mała dziurka, którą wycieka cała radość?

Myślę, że znam odpowiedź na to pytanie: to wdzięczność.

I zanim przewrócisz oczami, że to kołczingowe bzdury i słyszałaś to milion razy, pozwól, że opowiem Ci o moich doświadczeniach.

Wdzięczność mnie uleczyła. To ona przede wszystkim wyciągnęła mnie z głębokiego na piętnaście lat doła.
Wszystko zaczęło się na długo przed Wilczo Głodną. Byłam wtedy w najczarniejszym momencie mojego życia: emigrantka bez kwalifikacji, zapierniczająca za barem w knajpie, z problemami w związku, z kasą, z jedzeniem i z alkoholem. Każdego dnia na nowo uderzało we mnie poczucie bezsensu – świadomość, że moje życie się nie liczy, że nie wiem po co tu jestem i po co mam się niby tak męczyć.
Czułam się uwięziona w swoim losie i w swoim ciele. Każdy dzień był walką, a myślenie o przyszłości powodowało skurcz żołądka. Nie przesadzam; było źle.

Pamiętam taką scenę: marzec 2013, zabrałam się za porządki w domu. Już miałam włączyć muzykę, kiedy coś mnie tknęło i zamiast radia, włączyłam darmowego audiobooka z YouTube. Nie pamiętam tytułu książki, ale było to coś w stylu „myśl pozytywnie i zmień swoje życie” – w ten deseń. Lektor opowiadał, jak to trzeba wybaczyć wszystkim, wybaczyć sobie, być wdzięcznym za to co się ma. Że jeżeli nie czujesz wdzięczności za małe rzeczy, nie będziesz jej czuł i za wielkie. Że jeżeli dziękujemy za to co mamy, przyciągamy tego więcej.
Pierwsza moja reakcja: taaaa, piękne,ale to nie dla mnie. Zaczęłam jednak słuchać co raz bardziej uważnie. Ciekawe co by było – pomyślałam – gdybym FAKTYCZNIE zastosowała te rady, a nie tylko pokiwała głową, że mądre i racja.
Co mi szkodzi, gorzej być nie może, a jeżeli będzie lepiej, to super.

To był dzień, kiedy moje życie zboczyło z orbity „autodestrukcja” o kilka stopni. A sama wiesz, że kilka stopni robi ogromną różnicę, jeżeli chodzi o docelowe miejsce lądowania.

Zaczęłam dziękować za wszystko po kolei: za dach nad głową, za dobre zdrowie, za to że urodziłam się w Polsce, a nie na Haiti, za to że moi rodzice nauczyli mnie wielu dobrych rzeczy, za to że jednak MAM szansę stać się kimś w Belgii; chodzę na darmowy kurs języka, mieszkam w mieszkaniu swojego chłopaka i nie muszę płacić czynszu, dostałam pracę i to w końcu NIE jest sprzątanie.

Widzisz tę nową trajektorię jaką obrały moje myśli? Zamiast: jest do dupy, to: mam jednak sporo szczęścia.
Jako, że jesteśmy tym o czym myślimy, z dnia na dzień zaczęłam czuć się coraz lepiej. Stałam się spokojniejsza, milsza dla mojego chłopaka (na którym wcześniej wyładowywałam całą frustrację), zaczęłam regularnie ćwiczyć, lepiej spać, mniej pić z kolegami po pracy…
A przecież nic się praktycznie nie zmieniło: nie wyzdrowiałam jeszcze wtedy, nikt mnie nie awansował, nie zaczęłam wysławiać się płynnie po niderlandzku. Wszystko było dokładnie takie, jak przed miesiącem. To ja byłam inna: nagle doceniałam to co miałam. W każdej sytuacji doszukiwałam się, czegoś za co można podziękować i z niedowierzaniem zaczęłam obserwować jak moje życie się zmienia.
Czyli to co mówią w tych wszystkich amerykańskich „positive thinking” książkach, to jednak prawda? Wow!

Każde dziękuję budowało moją siłę, aż w końcu miałam jej na tyle, by zmierzyć się z zadaniem numer jeden: z jedzeniem. Każde dziękuję, pozwoliło iść mi do przodu, kiedy chciałam się poddać. Brałam siebie za rękę i mówiłam: Ania, masz dla kogo żyć, masz po co. Zobacz jakie cuda Cię spotykają; jesteś zdrowa, sprawna, młoda, wolna, kochana. Jeżeli czegoś Ci brakuje, możesz po to sięgnąć. Życie nie broni Ci dostępu do szczęścia. Ono płynie do Ciebie ogromnym strumieniem, to tylko ty sama stoisz mu na drodze. Zejdź z niej.
Tak sobie powtarzałam codziennie, z mocnym postanowieniem, że nigdy siebie nie opuszczę.
Aż w końcu dałam radę – wyszłam z bulimii.
Potem, z wdzięczności powstała także Wilczo Głodna, z poczucia, że zdobyłam bardzo ważne doświadczenie i teraz muszę podać je dalej. Wdzięczność lubi jak się nią dzieli.

W każdym razie, tamtego marcowego dnia, uczyniłam wdzięczność moim nawykiem. Kiedy wstaję rano, pierwsze co pojawia się w moim zaspanym umyśle, to litania tego, co w życiu dobrego mnie spotyka. Tak samo podsumowuję dzień, gdy kładę się spać.
Chcę zarażać tym nawykiem wszystkich dookoła, bo wiem jak bardzo jest ważny. Często pytam moje mentee, za co dziękują. Jeżeli usłyszę, że za nic, podpowiadam: a wzrok, a słuch, a węch? Przecież to wcale nie jest takie oczywiste!
Zobacz, że nie! Mogłaś mieć mniej szczęścia.

Odpowiadając więc na pytanie Kamy, czego jej brakuje, dlaczego nie może cieszyć się z tego co ma, napisałam, że brakuje jej wdzięczności. A potem stworzyłam ten tekst.

A Ty za co dziękujesz?