Najmniejszy tyłek świata

Kilka dni temu pod moim postem „Praca Byron Katie” (który bardzo polecam), rozgorzała dyskusja o tym czy anoreksja jest estetyczna i kto jest jej  najwierniejszym wyznawcą, który nie nawróci się na Normalność nawet w obliczu śmierci.

I tutaj wcale nie nabijam się z nikogo. Sama myślałam podobnie przez wiele lat i wiem, że naprawdę można w ten sposób postrzegać świat; chudość na pierwszym miejscu, apotem długo nic. Chciałabym wam jednak zacytować, komentarz Basi, który pojawił się pod tym wpisem i mocno zapadł mi w serce.

Masakrycznie mi Was żal. Sama przez to przeszłam. Mam 36 lat i kupę lat straciłam. A życie upomina się w końcu o każdego. Gdy zrozumiałam w jakiej iluzji żyłam, to naprawdę mi siebie szkoda.
Nikogo nie obchodzi Wasza waga ani nigdy nie obchodziła. Wasze poczucie perfekcji to śmieszna iluzja – jak trzylatek, któremu wydaje się, że umie latać.

Jestem szczęściarą – tak się czuję – bo mimo wszystko zdążyłam jeszcze uratować związek, psim swędem nadrobić życie zawodowe, normalnie pracuję i urodziłam dziecko. Nie mówię, że każda kobieta ma rodzić, ale mi zaburzenia odżywiania utrudniały normalny osąd sytuacji i decyzyjności – bo takie decyzje podejmuje się świadomie, a nie w strachu przed byciem grubą w ciąży.

Ale co gdybym obudziła się parę lat później? Nigdy nie jest za późno na zmiany, ale pewne rzeczy tracimy na zawsze, jeżeli w porę się nie ogarniemy. Tak już jest.

Dziewczyny ten pogląd o szczupłości nawet nie jest Wasz. To tylko kulturowo-społeczny narzucony nam konstrukt, który niewoli i doprowadza do tragedii. Proszę odpowiedzcie sobie szczerze, czy rozmiar Waszej dupy w obliczu wszystkich rzeczy jakie człowiek może osiągnąć albo przeżyć, ma aż takie znaczenie? Tylko odważni się z tego wyrwą. Nie bądźcie niewolnikami, nie oddawajcie swojego życia za marne grosze.

To słowa, które mogłabym napisać ja. Ok, wyjątek stanowi to, że nie mam dzieci, ale poza tym cała reszta się zgadza. I właśnie takie emocje zdarza mi się czuć, kiedy czytam Wilcze Stado lub niektóre listy czy komentarze. Chce mi się płakać i targać za fraki, krzycząc: ludzie, błagam, obudźcie się, to wszystko w co wierzycie, nie jest ważne! Właśnie mija wasze jedyne życie; około 30 000 unikatowych dni, które nigdy się nie powtórzą. Czy warto spędzić je na wadze, z wagą, z lusterkiem, z aplikacją, z sieczką w głowie…Wiem jednak, że nie ma sensu nikogo przekonywać, bo to tylko przyniesie frustrację.

I dlatego takie komentarze, jak ten Basi, zatrzymują mnie na chwilę. To wszystko absolutna prawda. Sprzedajemy swój czas za funt kłaków, za ideę, którą ktoś nam wcisnął w głowę. Masz być chuda, masz mieć płaski brzuch i przerwę między udami. A co za kuriozalna bzdura! Dlaczego tak się porobiło? Jak się to stało? Za czasów naszych babć, kobiety mogły sobie wyglądać, jak chcą. Ideałem urody była Marylin Monroe, która – jak to się mówi – miała na czym siedzieć i czym oddychać. Teraz kazano by jej schudnąć.

A przecież tak wygląda większość kobiet: z tłuszczykiem, z biustem. Oczywiście nie wszystkie, bo są też Patyczki, Drobinki, Koszykarki, Siłaczki i wszystko, co pomiędzy. A te sławne „Modelki”, do których każdy chce się upodobnić, stanowią może 1% populacji. To nastolatki udające dorosłe kobiety. Śmiech na sali.
My zaś uwierzyłyśmy w ten sen i rzuciłyśmy dla niego na szalę swoje życie. Jakby nie było innych, ważniejszych rzeczy.

I jak stadko owieczek po sznurku; kontrolujemy kalorie, dietujemy, o wiele za długo siedzimy na siłowniach…. Ile w to idzie energii i siły, ile skupienia; nasz potencjał – jak krew w piach. A przecież mogłybyśmy w tym czasie wynaleźć lekarstwo na raka, zostać prezeskami czy prezydentkami. (Dziwne słowo, co? Mało znane ludzkości.). Mogłybyśmy znaleźć rozwiązanie na ocieplający się klimat, zrobić karierę albo wychować porządnie dzieci. My w tym czasie wybieramy walkę z własnym ciałem. O wieczną chwałę posiadaczki najmniejszej dupy świata. A kogo to obchodzi?

Wiem, że to wołanie na puszczy i mój głos zniknie w całej tej medialnej papce. Więcej odsłon będzie miał filmik z przepisem na kolejną super głodówkę, co zrobi Ci ekstra figurę i da wieczne szczęście. No cóż. Jeżeli jednak dotrę chociaż do jednej osoby, to warto było strzępić klawisze. Bo serce mnie boli gdy widzę, jak kolejne pokolenie rzuca się w wymyślony dla nas – przez kogoś – niebyt.