Rozmyślania na szpitalnym łóżku

Niedawno musiałam poddać się małej operacji na oddziale ginekologii. Nic poważnego, po prostu coś, co może się przydarzyć każdej z nas na różnym etapie życia. Taka nasza kobieca dola.
Dzień wcześniej jednak, kiedy poszłam umówić się na zabieg, dowiedziałam się, że owszem, trwa on 10 minut, ale akurat w tym szpitalu procedura jest taka, że odbywa on się w pełnej narkozie i wymaga jednodniowej hospitalizacji.
Oczywiście, jeżeli się nie zgadzam, to mogę sobie szukać innego szpitala, ale skoro tutaj są już wszystkie moje papiery i badania, to chyba lepiej zrobić to jutro i mieć to z głowy, tak?
No tak. Zacisnęłam pięści i postanowiłam poddać się losowi.

Tutaj muszę wyjaśnić, że nigdy w życiu nie byłam operowana – no dobra, poza trzecim migdałkiem, kiedy miałam 9 lat – więc nie mam doświadczenia w te klocki, a samo widmo pełnej narkozy… rozpaliło do czerwoności moją wyobraźnię.
Jeszcze kilka lat temu napisałabym, że mnie to absolutnie przeraziło, ale dzisiaj wiem, że narkoza sama w sobie nie ma mocy „przerażania”. To moje myśli o niej mogą mnie mniej lub bardziej przerazić.

No właśnie, więc głowa uruchomiła swój teatr cieni, w którym nigdy już się nie wybudzam, albo zapadam w śpiączkę i takie tam. Trochę zajęło mi, zanim zorientowałam się, że znowu dałam się nabrać na te sugestywne wytwory umysłu i że psychologicznie jestem zawsze bezpieczna w „tu i teraz”. A kiedy wreszcie to zobaczyłam, uspokoiłam się znacznie. Zawsze czujemy to, co myślimy w danym momencie – nic więcej, nie ma się więc co katować.

Następnego dnia poszłam więc dzielnie na oddział i jak baranek dałam się prowadzić po wszystkich krokach procedury; papiery, przebranie się w fartuszek, badanie i potem najdłuższy etap; oczekiwanie.
Położono mnie na łóżku, jak jakąś obłożnie chorą (od razu tak się poczułam) i kazano czekać na swoją kolej. Zupełna cisza i spokój.

I w tej ciszy zobaczyłam nagle swoje ciało jakby z góry. Leży sobie ono, takie małe i bezbronne na tym szpitalnym łóżku, takie kruche i samotne, takie dzielne.
Tyle już lat przeżyło ze mną, a to naprawdę niezły wynik, zważając na fakt, że nie byłam dla niego dobrym gospodarzem.

Tyle krzywdy mu wyrządziłam, tyle razy potwornie zawiodłam i zostawiłam, a ono dalej spokojnie trwa przy moim boku. Patrzę jego oczami, słyszę jego uszami i dotykam jego dłońmi – jak gdyby nigdy nic, jakby wszystko zostało wybaczone. Bo zostało.

Ono wymaga mojej opieki i troski, ale nawet jeżeli jej nie dostanie, to nie abdykuje ze swojej funkcji, nie obrazi się na mnie. Po prostu poradzi sobie dalej, najlepiej jak może – bez mojego wsparcia.
Najwyżej zachoruje i zniszczy się w tych próbach uzyskania mojej uwagi. I umrze takie niedocenione.
Ale to nic – i wtedy nie będzie miało mi tego za złe.

Och, jaka to by była szkoda! Mieć takiego wiernego przyjaciela i nigdy w życiu nie zdać sobie sprawy z jego istnienia. Co za niepowetowana strata, co za fatalne przeoczenie.
Ale ciało nie dba o to. Idzie dalej, nawet jeżeli nigdy nie dostanie ni krzty wdzięczności, nawet jeżeli wszystko co dla niego mamy to garść pogardy i zadany ból.

To małe, kruche moje – Twoje ciało w tym wielkim świecie. Istnieje mimo wszystko i to jest cud.

Zaczęłam oglądać swoje zdjęcia w telefonie; na wszystkich ja – uśmiechnięta, zadowolona, w różnych miejscach i z różnymi ludźmi.
Jakie kolorowe to życie, jakie szczęśliwe, jakie długie – daty lecą wstecz i przypominam sobie co robiłam dwa, trzy, cztery lata temu…
Ta „ja” na zdjęciach, to moje ciało, w które dobry Bóg tchnął życie i wypuścił na ten plac zabaw – dolinę łez.

*

Potem przyszła pielęgniarka i wywiozła mnie na blok operacyjny. Pod lampami, w obecności ubranych na zielono chirurgów, którym spod masek i czepków widać było tylko oczy, zapadłam w gęstą ciemność, myśląc sobie „dziękuję”.