Czy osoba z zaburzeniami odżywiania musi być chuda?

Rewelacyjny tekst…ja totalnie nie wyglądam jak osoba z zaburzeniami, patrząc na mnie widzi się po prostu spasioną krowę i nic poza tym. Kiedyś udało mi się schudnąć, zrezygnowałam z jedzenia i tak w szybkim czasie z wagi 87 zrobiło się 72. Dookoła miłe słowa typu „super, ale schudłaś”, „fajnie teraz wyglądasz”. Poznałam dziewczynę młodszą ode mnie o dobrych kilka lat, która wyglądała jak by była moja matką, rzadkie włosy, problemy z zębami…ciąża, której nie widać a rozwiązanie już wkrótce. Ten szok sprawił że zaczęłam jeść „normalnie”. Niestety, waga wróciła, z nawiązką. Teraz nawet dgybym jadła powietrze i tak przytyje. Boję się jeść w miejscach publicznych, nie potrafię jeść kiedy wokół mnie jest dużo ludzi. Wstydzę się kupować jedzenie w sklepie, no bo na pewno każdy myśli że grubas kupuje żarcie bo co innego może kupić. Od kilku lat żyje jak szczur, przemykam pustymi uliczkami nawet jeśli to wydłuża mi drogę do miejsca docelowego, ale nie ma ludzi. Nie ma spojrzeń. Wiem że tkwie w jakimś błędnym kole ale co mogę usłyszeć, właśnie słynne słowa „nie przesadzaj, nie wyglądasz jak dziewczyna chora na anoreksję, mająca problemy z jedzeniem”. Brak zrozumienia, to przykre. Czasem jestem bardzo zmęczona tym wszystkim. Naprawdę bardzo. Dziękuję za ten wpis, mam nadzieję że trafi do szerokiego grona nie tylko tych którzy walczą ale i bliskich tych osób które taki problem mają. Pozdrawiam. I dziękuję.

Kurcze no nie.. temat jest bardzo ważny ale nie wyczerpuje najważniejszego tematu;-/
Nie w każdym przypadku bulimia czy anoreksja wynika z nazwijmy to: „ZŁEJ DIETY”. Rozregulowanie jedzenia i ten kompletny chaos jedzeniowy to już etap kolejny – że tak powiem dostanie to są już „przeżuty na inne organy”.
Bardzo często i zaryzykuję, że w większości przypadków zaburzenia odżywiania powstają w odpowiedzi (jako wynik, objaw) nieprawidłowych, zaburzonych, krzywdzących relacji z BLISKIMI.
W wystarczająco zdrowej rodzinie jeśli córka zgłosi się do rodziców z problemem dotyczącym jedzenia nie zostanie potraktowana w taki sposób: „Wydaje Ci się”, „Przecież nie jesteś chuda” , ” Przesadzasz”, „Wydziwiasz”, „Daj spokój”. A zatem już po samej reakcji rodzica j.w. można wysnuć wniosek, że mamy do czynienia z krzywdzącymi relacjami. Na takim właśnie gruncie rozwija się bulimia i anoreksja.
W zdrowej rodzinie nie ma miejsca na takie komunikaty bo bliscy są na siebie wrażliwi i uważni, są siebie ciekawi i dają sobie czas i uwagę, a jeśli coś dzieje się niepokojącego z ich potomstwem to rodzice jako odpowiedzialni za dzieci pierwsi reagują, a jeśli nawet robi to dziecko to nie bagatelizują problemu bo wiedzą, że musi być duży skoro tak został przedstawiony. Ufają i angażują się.
Żeby nie być gołosłownym w moim przypadku bulimia pojawiła się jako efekt fatalnej relacji z mamą, która mnie nie zauważała, nie odpowiadała na moje potrzeby emocjonalne, często lekceważyła i rywalizowała ze mną. Mam pełną świadomość tego, że gdyby mój dom był ciepły i kochający nie wpadałabym w zaburzenia odżywiania, a nawet gdyby taki pomysł wpadł mi do głowy szybko bym z niego zrezygnowała bo wiedziałam co to znaczy szanować siebie i nie chciałabym siebie krzywdzić w ten sposób. A skąd bym wiedziała co to jest szacunek do siebie? Od relacji z najbliższymi mi rodzicami czyli pierwszymi osobami, które pokazują nam jak wygląda świat.
Więc w pierwszej kolejności to co chciałabym przekazać bliskim osób dotkniętych zaburzeniami odżywiania to by przyjrzeli się sobie w relacji z chorą. Zadali sobie pytanie czy przypadkiem nie uciekali od problemów , czy dali swój czas, uwagę zaangażowanie ze swojej strony? Czy wystarczająco chcą zrozumieć co się dzieje z ich dzieckiem i na czym polega choroba/problem? Co jest jej przyczyną? Czy akceptują swoje dziecko także wtedy gdy jest smutne, złe i rozżalone? Czy interesują się jego sprawami aż w końcu czy potrafią słuchać?
Jeszcze raz to podkreślę: na zaburzenia odżywiania nie chorują dzieci pochodzące ze szczęśliwych i dobrych domów, w których mogą być sobą ,mogą wyrażać swoje uczucia ( również złość, smutek, żal, znudzenie) i nie są z tego powodu odrzucane, przez to jedzenie i utrata wagi nie stanowią antidotum na przetrwanie, nie są również sposobem na uzyskanie poczucia własnej wartości bo je już mają! Uzyskali je dzięki akceptującym, niekrytykującym i wspierającym rodzicom.Nie muszą się porównywać z innymi a przekazy medialne nie mają tak silnego oddziaływania. Tak taki świat też istnieje.
I właśnie to chciałabym przekazać bliskim osób chorujących na bulimię.

Nie wiem ile jest takich przypadków jak ja, ale jakby mi ktoś powiedział co się może dziać z organizmem od niepoprawnego jedzenia i ćwiczeń to bym NIGDY nie uwierzyła :( Zawsze śmiałam się ze wszystkich diet, jadłam co chciałam, nie rozumiałam takich problemów, mówiłam innym nie wymyślaj jedz jak jesteś głodna to na co masz ochotę. Rozmiar 34, kaloryferek na brzuchu, chudłam siedząc przy komputerze i jedząc pizze na śniadanie obiad i kolacje. Przez studia zaniedbałam sport, który wcześniej uwielbiałam. Ale potem spełniłam swoje marzenie i zaczęłam trenować boks. I zaczęłam tyć. Miałam ogromny apetyt. Ale nie tylko po treningu, ale codziennie. Po 3 miesiącach nie mieściłam się w spodnie i zaczęłam wyglądać jak szafa, ale to nie były same mięśnie. (Teraz już wiem czemu tak się działo, czemu wcześniej byłam szczupła, czemu jedząc pizze ważyłam 47kg) I zaczęłam oczywiście szukać diet. Odkryłam że faktycznie 5 tys kalorii to jednak lekka przesada. Obliczyłam, ułożyłam (oczywiście żle) dieta 1700kcal, to co lubie dużo mleka, serków wiejskich, kaszki manny, owoców, zero tłuszczu, bo się nie mieścił w bilansie, chleba nie bo wszyscy mówią że niezdrowy, ryżu nie, bo po co komu zapychacz. Już wtedy coś trochę nie grało. Ale raz, dwa w tygodniu cheat day, jakoś się to trzymało. I tak pół roku. W sierpniu pojechałam do pracy, ciężkiej pracy fizycznej. Przenosiłam tony drewna w fabryce, robiłam po 15km dziennie na polu. Jeszcze bardziej ucięłam kalorie, zdażało się 1200, poniżej ppm, większość diety to było białko. Oprócz tego biegałam i robiłam już nie 200 brzuszków dziennie ale po 1000. No i miałam to co chciałam, to moje 47kilo same mięśnie, skóra i kości, niesamowita kondycja, rozmiar 34 ze mnie spada, a miss bikinni fitness mogła się schować. I nagle zaczęło się dziać coś dziwnego, pierwszy raz w życiu nie dostałam miesiączki, spadła mi temperatura ciała, a zimno było tak bardzo że musiałam spać w czapce. Przestałam odczuwać popęd seksualny. Zaczęło mi się dość dziwnie jeść, w pewnym momencie w ogóle przestałam czuć głód, a cukier działał jakby to był narkotyk. Przyjechałam do domu. Nie potrafiłam usiąść w miejscu, chciałam tylko chodzić i ćwiczyć, nie mogłam się przestawić, nagle okazało się że mam problemy z poprawnym myśleniem, po 3 godzinach po posiłku zaczęłam dostawać ataku. Nie mogłam poprawnie mówić, czytać, rozmazywał mi się obraz przed oczami, a ból głowy był nie do wytrzymania, musiałam zjeść coś słodkiego żeby poprawnie funkcjonować. Zaczęły się stany depresyjne, na które nic nie pomagało. Piłam po 5 litrów wody, a prawie nie sikałam. Nikt nie potrafił mi wytłumaczyć co się dzieje. Wszyscy lekarze – psycholog. Zaczęłam sama szukać informacji, hipoglikemia reaktywna, to by pasowało, reszta rzeczy bo za bardzo schudłam. Zrobiłam krzywą cukrową, ale cukier mi nie spada, tylko rośnie. Zaczęło się szukanie, badania krwi, hormony, rezonans mózgu. Wszyscy mi mówili, że wymyślam. W końcu coś wyszło LH, estradiol, czekamy na szpital na endokrynologii ginekologicznej. Problemy zaczęły się pojawiać dalej, ból głowy już cały czas, zmiany nastrojów od głębokiej depresji, przez apatie po euforie, przy jakimkolwiek wysiłku fizycznym bóle w klatce piersiowej, przy stresie coś jakby zawały serca. Dalej nie potrafiłam normalnie zjeść. Były napady wilczego głodu. Czasem nie czułam nic a sytość włączała się po 3 godzinach po posiłku. Miałam pełny brzuch a już zaczynały się problemy z myśleniem. Ktoś mi podpowiedział insulinnodorność. Ratowałam się poprawnym jedzeniem. Już sama zaczęłam robić badania, mówię lekarzom, że za wysoki kortyzol, że może problem z rt3 tarczycy. „A co to jest rt3 chyba chodzi pani o ft3” Nikt mnie nie chciał słuchać. Konsultacje dietetyczne, mówię, że dieta powinna być obniżająca kortyzol, śniadania białko tłuszcze, że węglowodany złożone. Że nie mogę zjeść czegoś takiego jak jogurt z bananem, 1600kcal, bo nie chce liczyć. Dostałam progesteron, pojawiła się miesiączka. Wszyscy że na pewno teraz wszystko wróci do normy. Ja, że problem jest gdzie indziej. Tydzień w szpitalu, badania, wyniki się poprawiły, wszystko dobrze. Tylko czemu ja dalej się tak źle czuje, a to do psychologa. W końcu coś wyszło, test hamowania deksametazonem. Diagnoza podejrzenie zespołu cushinga. Ale skąd, ja wiem skąd przecież tłumaczyłam, jak pracowałam, że był stres, że była dieta. Ostatnio wizyta u endokrynologa, już nie anoreksja, bo już nie wyglądam, ale że depresja. No faktycznie jest ta depresja, dość że robi mi się sama to ciężko nie mieć jej po czymś takim. Już wcześniej odkryłam że to z braku dopaminy tak spada mi ciśnienie. W tym momencie czekam na drugi szpital, na dokładne badania kortyzolu i wyniki z poprzedniego których jeszcze nie dostałam „a po co pani ta krzywa insulinowa, jest w normie”. Ostatnich 2 miesięcy prawie nie pamiętam. Cały czas funkcjonuje z lekkim upośledzeniem umysłowym. Nie podejmuje wysiłku fizycznego. Oczywiście przytyło, pomijając już inne zmiany w wyglądzie. Nie powiem jak ogromny problem sprawia mi teraz jedzenie, co dotkne bułki to jest od nowa to samo. Nie licze kalorii, bo znowu będzie problem z kaloriami. Zrozumiałam że ważniejsza jest jakość jedzenia niż kalorie. Konsultuje jedzenie i suplementacje z osobą która naprawdę się na tym zna i czekam na dokładną rozpiskę. Żałuję że nie zgłosiłam się od razu. Bo żaden lekarz nie potrafił zrozumieć jak ważne jest prawidłowe jedzenie. Że nie można jeść ciągle chudego twarogu z mlekiem. Czy warto było samemu wymyślać? Zdecydowanie nie. Niestety problem z wizerunkiem dalej jest, już się sobie nie podobam, jak widzę że na wadze zrobiło się już to 50 pare kilo i nie wyglądam tak jak wcześniej. Może kiedyś jeszcze uda się zrobić podobną sylwetkę, ale to już pod okiem profesjonalisty. Tak żeby było bezpiecznie, zrozumiałam że zdrowie jest najważniejsze. I osobom które mają takie problemy, nie bawcie się w to same, jeśli nie dajecie sobie z tym rady, lepiej konsultować to z kimś kto się na tym zna, niż samemu wpadać w błędne koło ćwiczeń, liczenia kalorii, odchudzania czy innych problemów

W końcu jasno napisane, że to iż jest się otylym nie oznacza że nie ma się problemu. Zawsze byłam trochę ponad, zaczęło się od tego, że byłam najlepsza wnusia dziadka, a on jedynym mężczyzna który był dla mnie wzorem, był wsparciem, zawsze kiedy cokolwiek się działo był. Zawsze mnie rozpieszczal, a to po kryjomu nie wiadomo skąd dał cukierka, to zabrał do klubu na orenzadne, gotowal obiady i przynosił jedzenie do szkoły, kiedy zdarzyłoby się mi zapomnieć zabrać. Sprawiałam mu ogromną przyjemność kiedy zjadalam obiad, który przygotował, obiad z dokładka najlepiej. Miałam wtedy 7-8lat. Potem zmarła mama, babcia oddała mnie do ojca, bo wcześniej wychowywali mnie właśnie dziadkowie. U taty nie było tak fajnie, byłam najstarsza, musiałam zająć się domem, rodzeństwem, miałam 9 lat! Tata popijal. Często brakowało jedzenia, trzeba było kombinować by mieć coś dla siebie ale przede wszystkim dla rodzeństwa. Nauczyłam się robić coś z niczego. To, że się nie przelewalo nie znaczy że byłam szczupła, nie zawsze ponad przeciętna, takie geny. Dazylam stałe do perfekcji, chciałam być najlepsza w klasie, szkole, ww wszystkim do tego dom na głowie, starałam się, ale wciąż było za mało, tata wciąż był niezadowolony, zawsze było coś nie tak, więc się obwinialam…az w końcu postanowiłam że chyba muszę schudnąć, może wtedy mnie zauważa, docenia… I tak w 2 miesiące schudłam 18 kg (miałam 17lat) były wakacje. Wróciłam do szkoły jak bardzo byłam w końcu ja, w końcu mnie zauważyli. Schudłam praktycznie jedząc jabłko dziennie lub pijac sok Kubuś. Teraz wiem ze to było chyba na granicy albo już dotykało anoreksji. Chociaż nie byłam wyciszona, byłam tak akurat. Ale przyszedł głód, z którym nie mogłam siebie poradzić, zjadłam coś co nie było jabłkiem, bałam się że prxytyje, że zawiode ich wszystkich, tych którzy mnie w końcu zauważyli. Spróbowałam zwymiotowac, udało się. Potem było więcej, częściej. Ciąża, odzywialam się zdrowo, ale nie wiedziałam dlaczego już nie dało rady utrzymać wagi, kg było więcej niż sobie założyłam i tak po urodzeniu dziecka powrót do wymiotów, ale waga nie chciała spadac, rosła. Depresja w porę trafiłam na terapię, przerwałam niestety. Doszlo konpulsywne objadanie, wymioty nie zawsze i otyłość, na którą już diety nie działają, a potrafię być na diecie 1000 kal nikt dziś nie wie co się ze mną dzieje, jaka walkę tocze każdego dnia z tym głodem, który jest w mojej głowie, ile kosztuje mnie bycie „normalnym” i jak bardzo bolą uwagi na temat mojej tuszy.

A ja jestem mamą własnie takiej osoby. Moja śliczna, mądra i cudowna córka, najwspanialsza na świecie, wciąż walczy z problemem stabilizacji wagi i akceptacji. Ja nie potrafię zrozumieć tych napadów, wciąż uczę się inaczej reagować jak córka mi o tym mówi… czasm sie udaje, czasem nie. Z biegiem czasu zaczynam akceptować, że moja mała śliczna córeczka, po problemach z anorekcją stała się moją małą śłiczną dużą córeczką. Strasznie przeraża mnie perspektywa tego, że jako młoda nastolatka boi się wyjść ze znajomymi na miasto bo każde wyjście skończy się npadem, że nie będzie chciała wyjść do kina z obawy że będzie mieć napad itd. Spotkania rodzinne są dla niej dramatem, bo ogranicza się zjedzeniem , a pozniej jak juz nikt nie widzi to najada się na maxa. Ciężko jest nie tylko tym osobom z napadami wilczymi, ale również najbliższym patrzącym jak człowiek sam sobie robi problem na resztę życia. No bo przecież to życie będzie się kręciło włąśnie wokól jedzenia. Dla mnie jest to przerażające!!! Zrobie wszystko dla niej, ale nie wiem jak…