Czy będę życiowym nieogarem?

Bardzo mi się podoba nasza obecna polemika na tym blogu. Ja staram się jak najlepiej wyjaśnić o co tutaj chodzi z tymi myślami i jak to rozumienie przydaje się w „anihilacji” niechcianych nawyków (od bulimii po zamartwianie się). Wy zaś dopytujecie i macie swoje własne wglądy. O to mi chodziło!

Teraz już się pewnie domyślasz co chcę napisać po takim wstępie? Tak, zamierzam odpowiedzieć na kolejny komentarz, tym razem Anki:

W moim przypadku trudno jest obserwować swoje myśli (…) Mam dużo obowiązków i zawsze patrzę w przyszłość. Kiedy planuję sobie kolejne zadania, czuje, że gdybym nie nadawała dużego znaczenia moich myślom, to bym zapominała o wielu ważnych rzeczach.

To bardzo częste pytanie, z którym nie tylko ja się spotykam. Widzę je pod filmikami i artykułami każdego, kto uczy chociażby medytacji, mindfulness, czy – tak jak ja – podejścia 3P wywodzącego się od Sydneya Banksa.

Co się stanie ze wszystkimi moimi życiowymi ambicjami, z obowiązkami, jeżeli „będę puszczać wszystkie swoje myśli”? Co z moim intelektem i charakterem? Kim ja w ogóle będę? Czy jeżeli przestanę nadawać znaczenie, temu co myślę, to nie będzie to oznaczać, że zapomnę o połowie rzeczy, zapuszczę się, a moje dzieci będą latać nagie, usmarowane i głodne? Słowem; czy nie stanę się życiowym nieogarem?

Śmiem twierdzić, że nie. I chcę Ci to pokazać na przykładzie opisu zwykłego dnia osoby, która rozumie, że to co czuje, to w 100% jej myślenie i tej samej osoby, która myśli, że to co czuje, to zewnętrzna rzeczywistość. Przykłady będą na pierwszy rzut oka skrajne, ale uwierz mi, że wcale nie są dalekie od prawdy.

1. To czego doświadczam, to projekcja mojego umysłu. Nie muszę zawsze w nią wierzyć:

Masz dzisiaj w pracy ważną prezentację. Denerwujesz się trochę, bo wiesz, że nie jesteś do niej w stu procentach przygotowana, ale liczysz na to, że kreatywność i wieloletnie doświadczenie Ci pomoże. Twój umysł kreuje czarne scenariusze, ale obserwujesz je z lekkim rozbawieniem. Wiesz, że nie masz się czym martwić, bo nawet jeżeli zadadzą Ci „to” pytanie, jakoś z tego wybrniesz. A jak nie, to zobaczysz co będzie dalej.

Nie zaprzątasz sobie tym głowy aż do czasu faktycznej prezentacji. Dzięki temu możesz skupić się na swojej pracy. Wystąpienie idzie po prostu ok – ani rewelacyjnie, ani koszmarnie. Diabeł nie był taki straszny.

Po pracy musisz zrobić zakupy i – w zastępstwie za męża – odebrać dziecko od niani. Żeby uniknąć godzin szczytu, prosisz szefową o możliwość wyjścia wcześniej. Podchodzisz do niej bez strachu i lęku. Nawet jeżeli usłyszysz „nie”, wiesz, że to nie jest nic osobistego. Nie boisz się odmowy, a więc możesz prosić o wszystko. Ona wyczuwa Twoją pewność siebie i zgadza się bez kręcenia nosem.

Zajeżdżasz do supermarketu, a tu okazuje się, że utknęłaś w długiej kolejce przy kasie. Spokojnie dzwonisz do niani i wyjaśniasz sytuację. Do głowy przychodzi Ci, że ona Cię pewnie ofuknie, oceni i wypowie wam umowę, ale nie zagłębiasz się w te rozważania.

Kobieta, która wypakowała się przed Tobą na taśmę, czuję dla Ciebie empatię i przepuszcza Cię przed sobą. W umyśle pojawia się stara śpiewka „ależ nie, nie będę robić komuś problemu”, ale odsuwasz ją i korzystasz z propozycji. Spóźniasz się tylko o 10 minut.

Do domu przychodzisz bardzo zmęczona, ale spokojna. Masz siłę na wszelkie domowe „kryzysy” u dzieciaków i męża, który jest nie w sosie. Rozumiesz, że za nim także ciężki dzień, a jego nastrój jest trochę na niższym poziomie niż Twój. Nie bierzesz do siebie jego marudzenia i atmosfera rozluźnia się po chwili.

Ok, mamy to?
A teraz wyobraź sobie ten sam dzień, który przeżywasz bez świadomości, jaką rolę odgrywają myśli w kreacji Twojego doświadczenia.

2. To co widzę, jest funkcją czynników zewnętrznych. Jestem bezsilna wobec rzeczywistości:

Już od rana jesteś totalnie zestresowana prezentacją. Nie spałaś pół nocy zastanawiając się co powiesz, jeżeli zadadzą Ci to kłopotliwe pytanie. W pracy nie możesz się skoncentrować z nerwów. Popełniasz dużo błędów, które potem musisz odkręcać. To przytłacza Cię jeszcze bardziej.
Podczas prezentacji pytanie w końcu nie pada, ale i tak nie jesteś z siebie zadowolona. Prowadziłaś ją zmęczona i zdenerwowana i wiesz, że wszyscy to zauważyli. Masz do siebie żal.

W takim nastroju idziesz poinformować szefową, że musisz wyjść wcześniej. Wyobrażasz sobie jednak jak Ci odmawia i boisz się tego, co sobie wyobrażasz. Co ja zrobię z dzieckiem, jak mi się nie zgodzi? Ona jednak zgadza się, ale niechętnie. Nie jest zadowolona z Twojego wystąpienia, poza tym irytuje ją Twój jojczący ton. Nikt nie lubi ludzi spod znaku „przepraszam, że żyję”. Ty przez resztę dnia myślisz o jej pełnym dezaprobaty westchnięciu.
.
W sklepie utykasz w ogonku i dostajesz wprost apopleksji, wyklinając w myślach powolną kasjerkę. Dlaczego nie stanęłam w innej kolejce? Długo jeszcze? O Boże, zwariuję!
Piszesz wiadomość do niani i biegniesz z zakupami do samochodu. Wszystko leci Ci z rąk.
Wpadasz po dziecko spóźniona o 10 minut.

W domu wita Cię naburmuszony mąż i kłótnia dzieciaków. Jesteś tak zestresowana, że wybuchasz. Dlaczego wszyscy ciągle czegoś ode mnie chcą? Dlaczego chociaż raz nie może być normalnie? Życie jest ciężkie i niesprawiedliwe!

*

Rozpoznajesz w tym siebie? Ja tak. I to w obu przypadkach. Jeżeli sięgniesz pamięcią wstecz, to zauważysz tę prawidłowość: kiedy jesteś spokojna, sprawy po prostu płyną. Kiedy zaczynasz panikować, idą jak po grudzie. I tu i tu zrobisz w końcu wszystko, co miałaś zrobić. Jedyną różnicą będzie jakość Twojego doświadczenia życia.

Bo popatrz, w obu przypadkach miałaś stresujące myśli. To jest normalne i ludzkie. Tylko w pierwszym obserwowałaś je i podchodziłaś do nich z dystansem, w drugim „kupiłaś je” w pełni, zaangażowałaś się w nie i uwierzyłaś, że nie masz czasu, jesteś beznadziejna i los jest przeciwko Tobie.

W pierwszym przypadku miałaś bardzo zajęty dzień, ale wciąż byłaś spokojna i przytomna. Po prostu robiłaś jak najlepiej, to co akurat miałaś zrobić w tym momencie. W drugim miałaś dzień stresujący. Twój umysł gonił do kolejnej i kolejnej rzeczy, zamiast skupić się na tym, co teraz znajduje się przed Tobą.

Widzisz to? Powiedz mi w takim razie sama; czy to nie dziwny pogląd, że żeby być efektywnym i skutecznym, trzeba się czymś zestresować, zamartwić? Żeby osiągnąć sukces, trzeba się poświęcić, zajechać, unieszczęśliwić?
Bo dopiero gdy się unieszczęśliwimy… to będziemy szczęśliwi i spełnieni? Czy to nie jest absurd? Jak nieszczęście może równać się szczęściu? To tak jakby powiedzieć, że dzień równa się nocy, albo choroba zdrowiu.

Myślisz – tak jak ja kiedyś – że presja jest motorem do działania. A teraz powiedz mi: kim byś była bez tej myśli? Może po prostu kobietą, z kalendarzem wypełnionym po brzegi, ale bez refrenu w głowie „O matko, nie zdążę, nie dam rady, nie ogarnę”. Kimś kto nie smaga się batem po tyłku i nie macha marchewką przed swoim nosem, żeby jakoś przeżyć ten dzień.
Może Twój mózg nie zalewany ciągłymi dawkami kortyzolu, pracowałby trochę lepiej i nic nie leciałoby Ci z rąk? Może byłabyś milsza dla innych, a inni bardziej wyrozumiali dla Ciebie?

Może właśnie wtedy przestałabyś być życiowym nieogarem, za którego czasami się po cichu uważasz?
I może miałabyś po prostu miły dzień?

*

Jeżeli potrzebujesz pomocy w zrozumieniu tego i „wdrożeniu” w swoje życie, zapraszam na sesję telefoniczną ze mną: https://wilczoglodna.pl/coaching/