SPORTOREKSJA

Tak sobie patrzę na to co się dzieje we współczesnym świecie; oglądam gazety, śledzę trendy i widzę bardzo niepokojącą tendencję.
Tak, uwaga; czepiam się.
Rodzi się coś niefajnego, co po cichu zaczęłam określać mianem SPORTOREKSJI.

Jak wiadomo, człowiek jest istotą, która potrafi uzależnić się od wszystkiego.
Najlepszym przykładem są papierosy; małe, śmierdzące, drogie jak fiks papierowe tubki wypchane ususzonym zielskiem, które podpala się i  zaciąga ich gryzącym dymem. Od tego samemu się śmierdzi z paszczy i z ogółu, zębiska i palce żółkną, cere zaś sinieje. Na koniec umiera się przedwcześnie i w bólu.
A jednak ludzi ciągle to robią i twierdzą że nie mogą przestać. Zastanawiające, prawda?

No, ale wracając do tematu- omamić może nas wszystko;  jedzenie, telewizor, narkotyki lub cukier.
Idea bycia FIT także. 

Nie zrozum mnie źle; sport jest jedną z najlepszych  inwestycji w nasze życie. Korzyści z niego są ponad wszelką wątpliwość udowodnione.
No więc o co mi znowu chodzi?

Zauważam, że coraz więcej dziewczyn  nie chce już być chuda jak modelka, co to wygląda jak uciekinier z obozu zagłady. Widzę, że nawet aniołki Victoria’s Secret trochę przypakowały. Bardzo mnie to cieszy.
Do tego jak grzyby po deszczu  pojawiają się fit trenerzy, fit jedzenie w sklepach, kluby FITness, gazety o fit tematyce, strony internetowe, gadżety itd.
Nie ćwiczyć już nie wypada. I dobrze.

ALE

Ziarno FITmani pada wszędzie i czasami kiełkuje w postaci obsesji. 
No i tu zaczynam dostrzegać problem. Czytam wypowiedzi dziewczyn, które chcą być fit  za wszelką cenę. Najlepiej na skróty- bez odpowiedniego planu żywienia i ćwiczeń.
Dziewczyny, które MUSZĄ mieć six pack do wakacji, bo inaczej ich świat się zawali.
Inne z kolei traktują sport, jako zachowania kompensacyjne; nawtryniam się słodyczy a potem wszystko wyćwiczę, a na koniec padnę trupem. Albo odwrotnie: tyle cwiczyłam to teraz sobie zjem górę słodyczy, bo mi się należy. Coś w ten deseń.
No i już widzę co się święci; kolejne zaburzenia.
Przerobiliśmy już ortoreksję- obsesja zdrowego jedzenia, prowadząca w efekcie do wyeliminowania kluczowych składników odżywczych.

Teraz czas na obsesję sportu- nie jako stylu życia dającego spełnienie i radość, ale traktowanego jako środek do celu; wytresować swoje ciało tak, żeby było podobne do ciał z okładek i wybiegów.

A ja się pytam; po co?

Nie myślcie, że tylko sobie tak teoretyzuję.
Sama w przeszłości uległam obsesji sportu. Latałam na każdy możliwy trening ze strachu przed przytyciem, ale okłamywałam się, że to „dla zdrowia”. Straciłam okres, zaczęłam mieć problemy ze snem, ciągle czułam się nabuzowana, jakbym zaraz miała się rozpłakać. No ale cóż, ćwiczyć przecież trzeba! Potrząsnęła mną dopieropoważna kontuzja. Na zajęciach Crossfitu podnosiłam sztangę, ale zrobiłam to nieuważnie. Myślami byłam już przy kolejnym ćwiczeniu, kolejnej rzeczy. Nie byłam obecna, ani nawet świadoma tego, że sztanga jest za ciężka jak na moje możliwości, a ja jestem przemęczona. Chrupnęło mi w kręgosłupie, a po wszystkich czterech kończynach rozszedł się bolesny, elektryczny dreszcz. Auć!

Byłam wyeliminowana z życia przez dwa miesiące. Nie mogłam się schylać, stać zbyt długo, poruszać w szybkim tempie. Było to o tyle problematyczne, że w tym czasie pracowałam jako barmanka w popularnej restauracji i musiałam stać, schylać się i biegać.
Zawisła nade mną groźba operacji i pożegnanie z ćwiczeniami na długie miesiące albo i na zawsze. Wtedy przejrzałam na oczy. Życie zmusiło mnie do zatrzymania się i zastanowienia się, co ja u diabła wyprawiam.
Teraz wiem, że siedzenie po kilka godzin na siłowni dzień w dzień, nie jest sposobem na życie. Nawet profesjonalni sportowcy odpoczywają. Ba! Odpoczynek jest dla nich nieodzowną częścią treningu!

A czy Ty także padłaś ofiarą fit – obsesji? Zastanów się czy poniższe punkty opisują właśnie Ciebie:

•  Ćwiczysz mimo przemęczenia i dotkliwych zakwasów.
•  Nie dajesz sobie prawa do odpoczynku.
•  Narzekasz na brak spodziewanych efektów.
•  Masz trudności ze snem.
•  Przedkładasz ćwiczeń ponad inne aktywności; spotkania ze znajomymi, hobby, sen.
•  Ćwiczysz bez przyjemności; katujesz się.
•  Ciągle porównujesz się z „ideałem”, co wywołuje u ciebie poczucie presji i przygnębienia.
•  Swoje poczucie wartości i komfortu uzależniasz od tego czy „wyćwiczyłaś” dzisiejszą normę.
•  Gdy nie możesz wykonać workoutu jesteś wściekła i sfrustrowana.
•  Odczuwasz nagły wstręt do ćwiczeń, które wcześniej były przyjemnością.
•  Nie masz miesiączki.
•  Ulegasz kontuzjom.
• Masz wahania nastroju, często wybuchasz złością, nic Cię nie cieszy.

Jeżeli właśnie opisałam twój przypadek, to znowu popadłaś w kolejną skrajność. Twój ortopeda, ginekolog i psychiatra już zacierają ręce. Oczywiście żartuję.

A tak całkiem serio; Proszę Cię, wyluzuj. Jeżeli coś przyprawia Cię o takie cierpienie, nie znajdziesz tam szczęścia. To po prostu tak nie działa. Nawet jeżeli wygrasz zawody miss bikini i do rąk dostaniesz wielki, plastikowy puchar, będziesz nieszczęśliwa. Szczęście to nie osiągnięcia, puchary czy wymarzona sylwetka. Szczęście to to, jak się czujesz – z dnia na dzień. Jeżeli zaś czujesz się źle, to nie tędy droga.

I oczywiście nie sugeruję tutaj, żeby przestać ćwiczyć, czy że coś jest „nie tak” z braniem udziału w zawodach. Po prostu wszystko trzeba robić z głową, słuchać zdrowego rozsądku. Życie jest za krótkie, żeby ciągle serwować sobie nowe cierpienia, a za niesłuchanie swojego ciała, zawsze płaci się wysoką cenę. Szkoda przekonać się o tym na własnej, osobistej skórze…

*

Jeżeli potrzebujesz pomocy w pozbyciu się obsesji ćwiczeń, przy jednoczesnym pozostaniu fit, zgłoś się do mnie na mentoring. To program, który odmieni Twoje życie na wszystkich płaszczyznach, nie tylko jedzenia i sportu.