Rewolucja myśli

Teraz troszeczkę zboczę z głównego tematu bloga, bo chciałabym podzielić się z Tobą odkryciem, które naprawdę odmieniło moje życie. Dla niego warto zostawić na chwilę temat jedzenia, aczkolwiek jedno z drugim też bardzo się łączy.

Pamiętasz jak w moim dorocznym poście o książkach, polecałam pozycję „Inside Out Revolution”? Pisałam tam, że jeżeli ją przeczytasz i załapiesz o co chodzi, mój blog nie będzie Ci już do niczego potrzebny. Twój problem wyparuje jak kamfora.

Dalej podtrzymuję to stwierdzenie, aczkolwiek istnieje tutaj pewna trudność; książka nie jest przetłumaczona jeszcze na polski, a czytanie angielskiego oryginału może być problematyczne. Dlatego chciałabym w skrócie opisać jedną z prawd, która pomogła mi (tak jak obiecuje autor w tytule) wywrócić moje rozumienie świata na nicę i zacząć wieść o niebo spokojniejsze i wyluzowane życie.
Aczkolwiek stwierdzenie „o niebo spokojniejsze i wyluzowane” nie oddaje ogromu zmian jakie zaszły na dosłownie każdej płaszczyźnie mojej egzystencji.

Pojęcia takie jak „stres”, „irytacja” czy „przytłoczenie” w ogóle wyparowały z mojego słownika i doświadczenia. Nic mnie nie wkurza, nic nie budzi w nocy. Jeżeli pojawia się jakiś „problem” to go rozwiązuję, a jeżeli nie mogę nic zrobić w tej sprawie, po prostu odpuszczam i więcej o tym nie myślę. Nie frustruję się rzeczami, na które nie mam wpływu. W domu panuje harmonia, a w pracy luzik, nawet jeżeli mam dużo do zrobienia.
W sumie mogłabym napisać cały post o tym co się zmieniło, ale myślę, że ten krótki opis wystarczy.

No dobrze, co to za magiczne sztuczki sprzedała mi ta książka?
Ano żadne. Nie nauczyłam się z niej ani nowych technik radzenia sobie z problemami, ani nowych metod medytacji, afirmacji czy przedefiniowania problemu. Mało tego, wszystkie techniki jakie do tej pory stosowałam np. mindfulness czy medytacja, poszły w odstawkę. Nie są mi już do niczego potrzebne, bo przez większość czasu żyję w tu i teraz, a jeżeli czasami się zapomnę, łagodnie powracam do stanu spokoju.

Co się więc stało? Zrozumiałam (i było to jak grom z jasnego nieba) prostą prawdę: Każde nasze doświadczenie nie pochodzi z zewnątrz – z obiektywnej rzeczywistości, ale z wewnątrz – z naszych myśli. Postaram się wytłumaczyć o co chodzi najlepiej jak mogę.

Co mówiono nam do tej pory? To, że ludzie czy sytuacje mogą spowodować, że czujemy się w taki a nie inny sposób. Na przykład szefowa może nas wkurzyć, mąż obrazić, praca zestresować, a wygląd w lustrze załamać. Oczywiście działa to także w drugą stronę – ktoś czy coś może nas uszczęśliwić i nadać sens naszemu życiu.

Zawsze tak było, prawda? Rzeczywistość wpływa na nasze samopoczucie, więc jeżeli chcemy mieć lepsze życie musimy:
a) Kontrolować naszą rzeczywistość – unikać ludzi i sytuacji stresujących, za to doświadczać więcej sytuacji i obecności ludzi miłych.
b) Przedefiniować to co się z nami dzieje – np. zobaczyć utratę pracy jako okazję do znalezienia nowej, lepszej. (Hurra!) Czyli jak to się mówi w świecie coachingu: Jeżeli życie daje Ci cytryny, zrób z nich lemoniadę.

Wszystko fajnie, ale napotykamy się tu na kilka problemów.
Tak zwanej rzeczywistości nie zawsze da się kontrolować albo da się to zrobić tylko w pewnym stopniu. Są ludzie, którzy starają się tego dokonać za wszelką cenę, ale na nich mamy niezbyt sympatyczną nazwę „control freak”. Zresztą to bardzo męczące zajęcie. A i tak na koniec wydarzy się coś totalnie nieprzewidywalnego i tyle z tej kontroli.
Tak po prostu wygląda życie.

„Przedefiniowanie” problemu brzmi zaś czasami jak wierutne kłamstwo. Na pewno przekonała się o tym każda z was, która usłyszała, że oj coś ty nie przejmuj się, czas leczy rany i nie ma się co załamywać zerwaniem z (na ten moment) jedyną i absolutną miłością naszego życia.

Co zaś jest prawdą, którą odkryłam dzięki tej lekturze?
Nikt i nic nie może sprawić, że czujemy się w jakikolwiek sposób. Sprawiają to nasze myśli, które mamy w tym momencie.

Podam przykład. Wyobraź sobie, że utknęłaś w autobusie w strasznym korku. Samochody poruszają się w żółwim tempie i nic nie zapowiada poprawy sytuacji. Na domiar złego strasznie się spieszysz.
I co, wkurzasz się, prawda? Korek jest faktem wkurzającym.

A teraz wyobraź sobie, że utknęłaś w tym samym korku, w tym samym autobusie, ale z chłopakiem, który od dawna Ci się podoba. Wywiązuje się między wami ciekawa rozmowa i widzisz, że on także zaczyna być Tobą zainteresowany. Jak dla Ciebie, ten korek mógłby tu stać do nocy, bo nie chcesz przerywać tej cudownej chwili! Korek jest okolicznością sprzyjającą.

A więc czym jest korek; przekleństwem czy błogosławieństwem? Czy jest w nim coś takiego co nieodzownie wkurza? Czy  korek jest tylko Twoją myślą, którą w danej chwili czujesz i nie ma nic wspólnego z sytuacją na drodze?

Albo inaczej: Jesteś zmęczona po całym dniu pracy. Wracasz do domu a tu okazuje się, że mąż zapomniał zrobić zakupy i nie ma nic do jedzenia. Denerwujesz się.
Sytuacja numer dwa: Wracasz do domu z pracy, w której udało Ci się zamknąć ważny projekt, szef Cię pochwalił i zasugerował możliwość awansu. Mąż zapomniał o zakupach. Kochanie, to nawet lepiej! Idziemy do restauracji!

Czy jest coś nieodzownie złego w zapomnianych zakupach? Nie. To jest wszystko w Tobie, w środku.

Przykłady można mnożyć w nieskończoność. Raz coś Cię strasznie zdenerwuje, raz będzie Ci obojętne, raz będzie to fajne. Pisałam o tym już wiele lat temu w artykule „Deszcz”, o tym jak zrozumiałam, że ten padający mi na głowę opad atmosferyczny to nie złośliwość Wszechświata, a tylko WODA. Pamiętam jaki spokój opadł na mnie, jak cicho zrobiło się w mojej głowie. (Koniecznie przeczytaj podlinkowany post.)

To właśnie był przebłysk tego o czym mówię teraz – naszą rzeczywistość tworzą nasze myśli, a nie odwrotnie. Tylko wtedy nie rozumiałam, co się ze mną stało i dlaczego nagle taki spokój. Wówczas myślałam jeszcze, że mam problem z rzeczywistością, podczas gdy w rzeczywistości miałam problem z myśleniem. Jak każdy z nas. Teraz w pełni to rozumiem i nie kupuję swojego własnego myślenia na żaden temat. Przenikam je na wskroś i widzę czym ono jest – yyy… myśleniem.

Dlaczego jest to ważne dla Ciebie?

Dlatego, że – bagatela – też możesz wieść super spokojne życie gdzie nie ma czegoś takiego jak „stres” czy „wkurzający szef”. Ale jest coś jeszcze; twój problem z jedzeniem.
Ten mechanizm widzę jak na dłoni, u moich podopiecznych. Mówią mi, że czasami ta sama rzecz wywoła „atak”, a czasami nie, że raz zjedzą ciastko i jest ok, a raz wymiatają całą lodówkę. I od czego, Ania, to zależy?
Ano zależy to od myśli właśnie. Zawsze natychmiast czujemy to, co sobie myślimy. Jeżeli jest to „Nie wytrzymam! Rozniesie mnie!” – czujemy napięcie, jeżeli nie ma w nas takiej myśli – to go nie czujemy.

I tak ze wszystkim; jeżeli myślimy coś szczęśliwego – czujemy się szczęśliwe, smutnego – smutne, wkurzającego (korek!) – wkurzone, ekstatycznego (korek!) – w ekstazie itd.
Nie można myśleć czegoś nieszczęśliwego i czuć się szczęśliwym To po prostu niemożliwe. Myśl i uczucie są ZAWSZE dwiema stronami tej samej monety.
Z tego wynika, że NIGDY nie czujemy jakiejś obiektywnej rzeczywistości, która nam coś „robi”. Czujemy tylko to, co myślimy.

Jaka jest w tym dobra jeszcze nowina? Taka, że myśli zawsze się zmieniają. One są jak chmury na niebie – zawsze przychodzą nowe i nowe. Jeżeli teraz cierpisz, gwarantuję Ci na 100%, że nie będziesz cierpieć wiecznie, bo żadna myśl nie trwa wiecznie.
I myśl w kształcie wilka, nie jest wcale straszniejsza niż myśl w kształcie słodkiego baranka, jeżeli WIE SIĘ ŻE TO TYLKO MYŚL, a nie rzeczywistość. Kiedy człowiek sobie to uświadomi, zrozumie, że nie musi bać tego co nam przychodzi mu głowy, bo po pierwsze nie mamy na to wpływu, po drugie, to zaraz przejdzie i pojawi się coś innego. Oczywiście jeżeli damy tej myśli odpłynąć. Bo jeżeli uczepimy się jej i będziemy wałkować w głowie (Jak on mógł mi tak powiedzieć?!) nasz nastrój będzie adekwatny do tego, czego się uczepiłyśmy.

I po ostatnie, to że jakaś myśl jest w naszej głowie nic nie znaczy. Ja ostatnio wyciągałam klucze z torebki, mijając samochód sąsiada. Nagle wpadła mi do głowy taka wizja: wyciągam rękę, przyciskam klucze do karoserii i robię długą na cały pojazd szramę.
I co? Czy to znaczy, że jestem nienormalna? Czy to znaczy, że to zrobię? Że w ogóle rozważę możliwość zrobienia tego? Czy jestem złym człowiekiem? Czy muszę się teraz jakoś przed nią chronić i na przykład zajeść ją czekoladą, aby jej nie czuć???
Nie. To znaczy tylko tyle, że wpadła mi do głowy taka myśl. Co ja na to poradzę?

To samo mówię moim podopiecznym; to, że wpadła Ci myśl, by zjeść to czy tamto, wcale nic nie znaczy. Nie musisz się ani tego bać, ani za tym iść, ani martwić się dlaczego znowu to czujesz. To znaczy tyle, że masz w głowie myśl w kształcie wilka. I ona minie. I znowu wszystko będzie ok.

Mam nadzieję, że jest to chociaż trochę bardziej jasne. Domyślam się, że padnie teraz sporo pytań, np. a co z tak zwanymi realnymi problemami jak wspomniana strata pracy.
Albo, jak w takim razie nie stresując się mam zrobić wszystko na czas? Czy to nie znaczy że sobie wszystko oleję i pójdę na zieloną trawkę? itd.
Co przychodzi wam do głowy? Jakie wnioski i pytania? Napiszcie w komentarzach, a ja postaram się odpowiedzieć najlepiej ja mogę.

Nie twierdzę jednak, że ja sama rozumiem już wszystko. Widzę tylko tyle, ile widzę na ten moment, ale wiem, im dłużej patrzę w tym kierunku, dostrzegam coraz więcej. Napisałam już dwa artykuły w tym duchu (Ostateczna technika na oszukanie bólu i Myśli i bulimia) i nawet na ich przykładzie obserwuję, jak zgłębia się moje rozumienie sprawy.

Czasami żałuję, że nie wiedziałam tego wcześniej. Zaoszczędziłabym sobie wielu kłótni, dramatów, agresji, nieprzespanych nocy, łez, stresu, złych decyzji, zerwanych relacji itd . I pewnie bulimii też.
No ale, oj tam, cóż robić?

Wrzucam wspaniały TED talk Michaela Neila, autora wspomnianej książki.