Potrzeba i strategia

Taki obrazek: Miałaś kupić tylko jedną bluzkę za kilkadziesiąt złotych, a wyczyściłaś całą kartę kredytową. Teraz na łóżku piętrzy ci się stos niepotrzebnych, drogich ciuchów, których i tak nie będziesz nosić. Dochodzi do ciebie proste pytanie: Po co?
Albo tak: Zarzucasz włosy na ramię i patrzysz zalotnie na przystojnego bruneta przy barze. Już zaraz sprawisz, że będzie jadł ci z ręki. No ale w sumie…po co?
Albo jeszcze inaczej: Do koszyka wkładasz paczkę ciastek i dwie czekolady. Zjesz wszystko sama! Ta myśl wydaje się jeszcze taka atrakcyjna. Pytanie „po co?” pojawi się za chwilę. Razem ze spóźnionym żalem i łzami.

No właśnie: dlaczego to robisz?
Każde nasze działanie zaspokaja jakieś ludzkie pragnienie, które w sobie nosimy.
Gdy jesteśmy dziećmi wszystko jest bardzo jasne: jest źle – płaczemy, jest dobrze – śmiejemy się. Pragnienie przynależności i miłości zaspokaja się prosto – zarzucając rączki na szyję ukochanej osoby.
A potem wszystko się komplikuje.
I tak, pod wpływem kształtowania przez rodziców, szkołę, społeczeństwo i kulturę w której żyjemy, uczymy się zaspokajać nasze potrzeby w bardziej wyrafinowany sposób.
Czasami, niestety kosztowny, głupi lub wręcz destrukcyjny.

Co mówi na przykład zakupoholizm? Myślę, że w moim (ciężkim przypadku) była to próba zaspokojenia potrzeby czucia się zadbana. Zobacz Anka, jak bardzo ważna jesteś dla siebie samej. Kupię ci najpiękniejsze ciuchy. Jesteś tego warta!
A mężczyźni? Potrzebę władzy, oczywiście. Ty będziesz mój, a ja zrobię z tobą co zechcę. I jeżeli mi się znudzisz, nie oddzwonię do ciebie więcej. Właśnie po to, abyś cierpiał.
No a słodycze? Potrzebę miłości, ciepła, totalnej akceptacji. A może nawet bycia dzieckiem? Kiedy wszystko było takie proste i nie trzeba było ani wydawać wszystkich pieniędzy, mizdrzyć się do obcych, ani jeść, po to by poczuć się dobrze.

W dorosłym życiu wykształcamy sobie różne strategie zaspokajania swoich potrzeb. A potem bardzo mocno przywiązujemy się do nich.
No przepraszam, jak miałabym pokazać sobie, że jestem coś warta? Nie mieściło mi się w głowie, że można inaczej! Ja się nad tym nawet nigdy nie zastanowiłam.
Tak to trwało do chwili, gdy moje chore strategie naprawdę zaczęły rujnować mi życie. Wtedy zaczęło mi świtać, że te podstawowe najważniejsze, ludzkie pragnienia, można też zaspokoić w inny sposób.

No właśnie, w jaki?
Zastanów się jak możesz okazać sobie miłość, szacunek, zainteresowanie? W jaki sposób możesz zdobyć to od innych ludzi? Jak pokazać, że inni są też dla ciebie ważni? Znam dziewczynę, która zastępuje swoim dzieciom brak ojca słodyczami. Domyślacie się chyba z jakim skutkiem.
Dlatego nalegam, abyś zastanowiła się nad tym pytaniem.
Czy twoje dotychczasowe metody są faktycznie optymalne?
Nie myl swoich rzeczywistych potrzeb ze sposobami, w jakie nauczyłaś się je zaspokajać. Zawsze patrz głębiej. Dlaczego coś robię? Co ma mi to dać? Jakie są prawdziwe motywy tego działania?
No po co?