Bezsenność

Dzisiaj odpowiem na pytanie, które dostaje dość często: pytanie o bezsenność. Nie ma ono nic wspólnego z zaburzeniami odżywiania, ale towarzyszy wam często jako jeden z niechcianych nawyków. No chyba że robisz głodówki i Twoje ciało zalewa kortyzol, to wtedy ma. Ale ten temat już poruszałam.

A to bezsenność też jest nawykiem?
Tak.

Przeczytaj, co napisała moja czytelniczka Sylwia, w komentarzu pod jednym z postów:

Aniu, uwielbiam podejście do nawyków, które tu pokazujesz po raz kolejny. Daje ono ogromne poczucie sprawczości, a u mnie było to przełomowe.
Zastanawiam się tylko czy jesteś w stanie odnieść się do tematu bezsenności w podobny sposób? Chodzi o problemy z zasypianiem, które wywołane są niepokojem o to, że nie można zasnąć, więc będzie się niewyspanym, spadnie odporność itd, itp…
Wiem, że to tylko myśli i można się od nich oddzielić, ale towarzyszy im spory lęk, który wywołuje szybkie bicie serca i generalnie wyrzut adrenaliny, więc problemy z zaśnięciem tylko rosną. Ciekawa jestem twojej opinii.

A teraz powiedz mi, czy jesteś w stanie dostrzec tutaj ten sam mechanizm, o którym ciągle piszę?
Kompulsywne objadanie się i bezsenność to dwie różne rzeczy, ale powstają na takiej samej zasadzie: mamy jakieś myśli, które traktujemy serio, boimy się ich i bierzemy za prawdę.
Nie ma znaczenia, czy to jest myśl mówiąca „objedz się” czy „nie zaśniesz”. Ich treść jest tu drugorzędna. Chodzi tu o nasz stosunek do niej.

Co się dzieje w przypadku Sylwii i – jak mniemam – u niektórych z was?

Kładziesz się do łózka i już słyszysz znajomy głos syczący Ci do ucha, że będziesz się męczyć do rana, przewracając z boku na bok. Zaczynasz dyskutować z tym głosem. O nie! Idź sobie precz! Nie męcz mnie! Czy ja nie mogę się normalnie wyspać chociaż raz!?
Nie postrzegasz tej myśli jako po prostu myśli, która pojawiła się i zniknie, ale jako REALNE zagrożenie. Klasyczny przykład myślenia o myśleniu.

BOISZ się tego, a więc organizm reaguje prawidłowo wyrzutem adrenaliny i uruchomieniem mechanizmu ucieczki lub walki. On nie wie, że to zagrożenie wyobrażone.
No a przepraszam, jak masz zasnąć, jak Twoje ciało przygotowuje się do ucieczki lub walki? Chyba nie bardzo, co?

To tu zrobić? Mówisz mi: Wiem, że to tylko myśli, ale…
I tu dokończę za Ciebie ja: … ale wcale tak naprawdę tego nie widzę. Dla mnie to coś więcej niż tylko wytwór mojego umysłu. Dla mnie to najprawdziwsza rzeczywistość.

A pamiętasz, jak kiedyś przy zupełnie innej okazji, wrzuciłam taki oto cytat:

„Gdyby tylko ludzie przestali bać się tego, czego doświadczają, samo to zmieniłoby świat”.
Syd Banks

Takie sobie proste zdanie, ale niech Cię nie zwiedzie jego niepozorność. Im dłużej pracuję jako wasza mentorka, tym jaśniej widzę, że jest to jest klucz do spokojnego, wolnego od nałogów i cierpienia, życia.
Naprawdę.
Nie bać się tego co myślimy, nie bać się tego co czujemy, nie bać się tego co doświadczamy. Nie bać się.

*

Jeżeli to dla Ciebie ciągle zbyt abstrakcyjne, przedstawię Ci zabawną technikę, którą zaczerpnęłam z książki pt. „Człowiek w poszukiwaniu sensu”. Jej autor, Victor Frankl, rozumiał doskonale, to co wiele lat później sformułował (w latach 70tych) Syd Banks.

A więc polecił on swojej pacjentce, która cierpiała na bezsenność, zrobić sobie takie małe zawody w niespaniu.
Wyglądało to mniej więcej tak:

Kładziesz się do łóżka i już wiesz, że nie będziesz spać. No dobra! Dawaj! Nie śpimy!
Wczoraj męczyłam się do drugiej w nocy, dzisiaj przejdę samą siebie i będę wiercić się do trzeciej! Będę tak niewyspana, że ho ho! Będę się słaniać na nogach w ciągu dnia i wszyscy będą widzieć, że pobiłam swój własny rekord.
Ciekawe czy mogę w sumie pociągnąć to do czwartej i…zzzzz

Tak to najczęściej wygląda. Dlaczego? Bo robiąc sobie jaja z naszego super poważnego problemu, zabieramy mu moc. Już nie skacze nam adrenalina i nie wali serce. Wszak nam naprawdę zależy na wygraniu tych zawodów!

I teraz NAJWAŻNIEJSZE: potraktuj te zawody serio. Nie jako trik na oszukanie siebie. Naprawdę licz się z tym, że nie będziesz spała do trzeciej w nocy. Co Ci szkodzi zobaczyć jak to jest funkcjonować po czterech przespanych godzinach, a nie po pięciu. W sumie na jedno wyjdzie, ale przynajmniej nie będziesz myślała „Aha, ja sobie tak tylko mówię, ale chodzi mi o to, że by zasnąć jednak jak najszybciej”. Nie. Zupełnie się na to nie nastawiaj.
Wtedy osiągniesz efekt.

Ja sama wyleczyłam się w ten sposób z początków bezsenności kilka lat temu i widziałam dziesiątki razy, że to działa.
Polecam.

Ma to sens? Nie zapomnij dać znać, jak poszło, ok?

*

A już niedługo będziesz mogła przyjść do mnie na coaching z innymi problemami niż jedzenie. Szczegóły wkrótce.
Na razie zapraszam na mentoring.