Jak powstaje bulimia. Krok po kroku.

W tym poście opiszę fazy wchodzenia w bulimię i kompulsywne objadanie się.
Jak to się wszystko stało i dlaczego dziać się zaczęło?

Często podkreślam, że przyczyną numer jeden pojawienia się zaburzeń odżywiania jest dieta.
Dostaje mi się za te „wywrotowe” teorie regularnie po głowie; że nieprawda, że to zaburzenia psychiczne, że tylko leki i szpital i że bzdury gadam.
Hmm, tak jakby w samej nazwie problemu – zaburzenia ODŻYWIANIA – nie było jasno powiedziane czego one dotyczą.
No ale dobrze, jeśli ktoś chce usilnie wierzyć, że musi rozwiązać wszystkie swoje życiowe problemy, by przestać się obżerać – ma do tego prawo.

W każdym razie – zaczyna się od diety.
Dziewczyny (i chłopcy), które na nią przechodzą mają osiemnastokrotnie większa szansę wykształcenia ED niż reszta. To nawet nie musi być ostra dieta. 2/3 przypadków zaczęło się od umiarkowanego odchudzania.
Nawet jeżeli najszczęśliwsza, najzdrowsza osoba na świece zacznie ograniczać swoje jedzenie, automatycznie jest narażona na bulimię czy inne problemy z jedzeniem.*
Słowem: Jeżeli nigdy nie zaczęłabyś się odchudzać, nigdy nie wpadłabyś w bulimię.

Tutaj od razu uprzedzę argument: No ale dlaczego taka dziewczyna idzie na dietę? Czy to nie znak, że nie akceptuje swojego ciała, nie kocha siebie? Odrzuca swoją kobiecość?
Nie. To znak, że naoglądała się Instagrama i plakatów H&M na mieście, gdzie nierealnie szczupłe modelki prężą się w bikini – po czym stwierdziła, że coś z nią nie halo, skoro tak nie wygląda.
Poza tym Kaśka przeszła na low carb, Zośka na IF, a Maryśka robi redukcję, no to chyba normalne jest, że czas też „zadbać o siebie”.
Nie każda z tych dziewczyn wpadnie w wilcze szambo, ale każda z nich w tym momencie znajduje się w grupie ryzyka.

Gwoli ścisłości, nie twierdzę, że problemy w domu nie miały tutaj ŻADNEGO znaczenia. Jeżeli wychowujesz się w domu bez miłości, albo jesteś ciągle oceniana i krytykowana, to jasne że masz niską samoocenę.
A jak masz niską samooceną, to możesz chcieć ją podnieść, fundując sobie „idealną figurę” której każdy będzie Ci zazdrościł. (Ewentualnie paląc papierosy, zaliczając kolejnych facetów, czy ostentacyjnie pijąc – zależy ile masz lat i co jest akurat cool.)
Czyli: problemy w domu mogą przyczynić się pośrednio do decyzji o odchudzaniu.
Według mnie wygląda to tak:

problem –> niska samoocena –> dieta -> błędne koło zaburzeń odżywiania

A nie tak:

problem -> zaburzenia odżywiania

Pisałam o tym w poście „Objawy”, a także rozwijam temat dokładniej na moim kursie.

*

Ale dzisiaj nie o tym. Teraz chcę Ci pokazać jak krok po kroku tworzy się i postępuje bulimia i dlaczego mylimy ją z emocjonalną potrzebą, albo z chorobą psychiczną.

Ten podział i wszystkie dane naukowe w artykule przytoczone są w książce „The Bulimia Help Method” Richarda i Ali Kerr.*

1. Postanowiłaś przejść na dietę
Twoją motywacją jest zrzucenie kilku kilo. Zaczynasz ograniczać jedzenie, na przykład wykluczając węglowodany, tłuszcze, albo po prostu tniesz kalorie.

2. Ignorujesz głód
Głód to naturalny sygnał organizmu wskazujący, że poziom energii jest niski i należy go uzupełnić. Kiedy jemy, nie tylko przywracamy go do normy, ale także sprawiamy, że w naszym mózgu wydziela się serotonina i dopamina. Niemiłe ssanie w żołądku i rozdrażnienie zastępuje poczucie satysfakcji i bezpieczeństwa.
To właśnie te poczucie komfortu sprawia, że niektórzy ludzie sięgają po jedzenie, nawet jeżeli nie są głodni. To oczywiście najnormalniejsza sprawa pod słońcem, dopóki nie nosi znamion patologii (jak w przypadku ED).
Im dłużej ograniczasz jedzenie i ignorujesz głód, tym co raz dotkliwszy się on staje. Tak zaczyna się Twoja wojna z własnym ciałem.
Przez jakiś czas możesz nawet czuć się dumna, z powodu kontroli jaką masz nad sobą – jednak nie na długo.

3. Waga stanęła
Na początku diety chudniesz. Szczęśliwa obserwujesz jak wskazówka wagi leci w dół. (Niestety to tylko utrata wody, a nie tłuszcz. Przypominam – kilogram tłuszczu to 7000 tysięcy kalorii w tę lub we w tę.)
A tu nagle bum – waga staje i nie chce się ruszyć ani o 100 gram. Dalej ograniczasz jedzenie, a ona uparcie nic. Dlaczego?
Ponieważ organizm wyłapał już, że dzieje się coś groźnego (twój mózg nie wie, że to tymczasowa dieta, a nie klęska suszy) i zwalnia metabolizm. Teraz potrzebuje do życia już tylko 2/3 kalorii z tego co kiedyś.
Na tym etapie większość odchudzających się traci motywacje i odpuszcza. Ale nie Ty. Ty nie odpuścisz raz postawionego sobie celu, choćbyś się miała… hm, powiedzmy że zapaść pod ziemię. Jesteś zawsze najlepsza w tym za co robisz. To wspaniała cecha, ale w tym konkretnym przypadku niestety Cię zgubi.
Przechodzisz do kolejnego stadium.

4. Instynkt samozachowawczy kontratakuje
Zaczynasz tracić kontakt ze swoim naturalnym poczuciem głodu. Zamiast tego pojawia się jego nowa, przerażająca forma – Wilczy Głód. Wybucha nagle, bez zapowiedzi i z potężną siłą. Paraliżuje, przeraża, obezwładnia. Z każdym dniem co raz trudniej i trudniej jest zachować kontrolę wobec jedzenia.

5. Pierwszy atak objadania się
Nie jesteś w stanie już ani sekundy dłużej opierać się potężnemu nakazowi ciała: JEŚĆ.
Jesteś przerażona i nie rozumiesz dlaczego myśli o jedzeniu pochłaniają cię od rana do nocy. Nawet sny nie przynoszą ulgi.
W końcu instynkt samozachowawczy bierze górę, a Ty ze zdziwieniem stwierdzasz, że właśnie w tej chwili wyjadasz całą lodówkę. Nie jesteś w stanie nic na to poradzić. Twoja wolna wola została złapana za fraki i wysadzona zza sterów. Możesz tylko bezradnie obserwować co się dzieje. Jedna część Ciebie krzyczy „Natychmiast przestań!!!” a inna, niczego nie pragnie tak rozpaczliwie jak kontynuować.
To straszne doświadczenie.

6. Pierwszy raz przeczyszczasz się
Ataki objadania zaczynają się powtarzać co raz częściej, a Ty jesteś co raz bardziej przerażona ich konsekwencjami. Nie po to tak bardzo się męczyłaś i poświęcałaś, żeby teraz przytyć!
W akcie desperacji postanawiasz pozbyć się z siebie tego całego żarcia.
Po raz pierwszy prowokujesz wymioty, bierzesz leki przeczyszczające, albo wybierasz się na kilkugodzinną mordęgę na siłowni.
Co czujesz? Obrzydzenie, przerażenie, strach? Czy tak jak ja, ekscytację że właśnie „przechytrzyłaś system” i teraz możesz bezkarnie jeść?
Jedno jest pewne – ten raz będzie pierwszym z wielu.
Gdybyś wtedy skończyła z odchudzaniem się, mogłabyś jeszcze zawrócić.
To był ostatni moment, gdy było to jeszcze w miarę łatwe. Zamiast tego jednak zaczęłaś wchodzić w…

7. Błędne koło
Zaczynasz budować podwaliny błędnego koła, które już niedługo zdominuje Twoje życie na wiele lat, czy nawet dekad.
Każde kolejne przeczyszczenie się, prowadzi do kolejnego ataku obżerania, który prowadzi do przeczyszczenia. (Jak to się dzieje wyjaśniam w postach o gadzim mózgu – 1-12 maj 2016 )
Jesteś co raz bardziej niedożywiona i co raz bardziej psychicznie uzależniona od tego powtarzającego się, diabelskiego cyklu. A on dopiero się rozkręca – od kilku epizodów na miesiąc, do kilku czy nawet kilkunastu dziennie.

8. Objadanie się staje się emocjonalną protezą.
Uzależniasz się od ogromnej fali endorfin, która zalewa Twój mózg przy każdym kolejnym obżarstwie i powoduje znieczulenie lub euforię.
To dokładnie ten sam mechanizm jaki każe sięgać zestresowanemu palaczowi po papierosy, albo przygnębionemu alkoholikowi po alkohol.
Po jakimś czasie zaczynasz traktować jedzenie jako chwilowe wytchnienie od Twojego koszmarnego życia w którym króluje obsesja, obżeranie się, nienawiść do siebie i wstręt. To paradoks uzależnienia. Tylko nasza narkotyk może uwolnić nas od bólu, który spowodował… nasz narkotyk.

– Co ty tu robisz? – spytał Pijaka, którego zastał siedzącego w milczeniu przed baterią butelek pełnych i bateria butelek pustych Mały Książę.
– Piję – odpowiedział ponuro Pijak.
– Dlaczego pijesz? – spytał Mały Książę.
– Aby zapomnieć – odpowiedział Pijak.
– O czym zapomnieć? – zaniepokoił się Mały Książę, który już zaczął mu współczuć.
– Aby zapomnieć, że się wstydzę – stwierdził Pijak, schylając głowę.
– Czego się wstydzisz? – dopytywał się Mały Książę, chcąc mu pomóc.
– Wstydzę się, że piję – zakończył Pijak rozmowę i pogrążył się w milczeniu.

 

W końcu zaczynasz wierzyć, że nie możesz poradzić sobie z emocjami BEZ jedzenia.
Szukasz wyjaśnienia swojego stanu na terapiach, w książkach, w internecie i znajdujesz taki:
Zaburzenia odżywiania są moim sposobem na samoregulację, czyli powracanie do normalnego stanu po silnych emocjach. Każdy człowiek ma jakiś sposób, mój jest jednak upośledzony w wyniku traumy lub innych braków jakich doświadczyłam w przeszłości (Jeżeli takowych nie było, należy się ich doszukać). Aby z tego wyjść, muszę się nauczyć innej zdrowej metody „przetwarzania” uczuć.
Wniosek: bulimia jest mi na swój sposób potrzebna. Ma swój sens i cel. Dopóki nie znajdę innej metody na radzenie sobie z negatywnymi emocjami, jestem na nią skazana.

Nic bardziej mylnego, szkodliwego i bezpodstawnego!

Gdybyś faktycznie regulowała się „zajadając emocje” to byłabyś – cholera jasna – najszczęśliwszą osobą na Ziemi!
Był problem, zajadłam go i nie ma problemu. Tadaaa! Proste i logiczne.
Hmm, to dlaczego jesteś wrakiem człowieka? Dlatego, że ta teoria jest dziurawa jak szwajcarski ser.

Powiem Ci coś kochana; jest dokładnie odwrotnie:
Nie masz bulimii, dlatego że nie radzisz sobie z emocjami.
Nie radzisz sobie z emocjami, DLATEGO że masz bulimię.

9. Zaczynasz wierzyć, że jesteś chora psychicznie.
Cały czas odczuwasz lęk, napięcie, wahania nastroju, depresję, nienawiść do swojego ciała. Jesteś nieszczęśliwa. Stałaś się więźniem jedzenia, aktorką która na zewnątrz gra normalną dziewczynę, a w głębi serca nosi straszny sekret.
Twoje poczucie własnej wartości jest równe zero, a Ty zaczynasz bać się o swoje zdrowie i życie.
Zdajesz sobie w pełni sprawę z tego co ze sobą zrobiłaś i nie widzisz dla tego stanu innego wytłumaczenia, jak tylko: Jestem, k**** nienormalna.

Nic jednak nie może być dalsze od prawdy. To czego doświadczasz to „tylko” efekt długotrwałego pozostawania w błędnym kole.

10. Próbujesz zerwać z nałogiem, ale nie możesz.
Robisz to metodą „na silną wolę” i starasz się ze wszystkich sił odepchnąć potężny impuls by się objadać. Walczysz.
Jednak szybko okazuje się, że silna wola nie wystarcza. Nie możesz przestać i tracisz nadzieję, że kiedykolwiek Ci się to uda.
Popadasz na wiele lat w marazm i niejako akceptujesz fakt, że Twoje życie stało się smutną farsą.

Tak było?

*

Aż przychodzi dzień kiedy trafisz na Wilczą. To blog, ale także społeczność kobiet, które z tego wyszły, lub są na jak najlepszej drodze, by to zrobić. Czytasz artykuły, relacje, komentarze, świadectwa i rozumiesz, że to początek końca Twojego problemu.

Widzisz już kochana, jak się w to wpakowałaś? Czy teraz wierzysz, że też możesz się z tego podźwignąć?

Powiedz mi, do jakiej fazy dojechałaś, zanim się tu znalazłaś?

*

Jeżeli potrzebujesz wsparcia, zapraszam Cię na indywidualny mentoring ze mną 1 na 1. Więcej informacji tutaj: mentoring
Przeczytaj opowieści kobiet, które mi zaufały: Ania, Kasia, Ala, Kasia D, Paulina

Albo na kurs online. Pierwsza lekcja tutaj: Lekcja 0

Zawsze możesz też do mnie napisać: [email protected]